Συγκλονιστικό, αυτό είναι σε κάποια σημεία του το βιβλίο του Νίκου Α. Μάντη, από κείνα τα κείμενα που σε βουτάνε από το λαιμό, σε βγάζουν από την άμμο από όπου τόσον καιρό έχωνες το κεφάλι σου και σε ταρακουνάνε. Ήταν άσχημος ο ύπνος μου την μέρα που το άρχισα- και το τελείωσα- αλλά άξιζε τον κόπο. Μερικές φορές πρέπει να ξεβολευόμαστε από τις σταθερές μας, να κοιτάμε κι αλλού.
Κι ύστερα έτρεχες έτρεχες έτρεχες και τα μάτια σου χόρτασαν λύπη σκοτάδι ερημιά κι είδες την πόλη την ώρα που κανείς δεν την βλέπει την ώρα που και τα πιο τελειωμένα πρεζάκια κοιμούνται μες στις καβάτζες του την είδες να αλλάζει πλευρό σαν γυναίκα αρχαία που την γαμάνε κι αυτή το γουστάρει γιατί το συνήθισε τόσους αιώνες να την παραβιάζουν και τώρα δεν μπορεί σαν τις άλλες τις όμορφες, τις παστρικές της Ευρώπης τις πόλεις που τα χουνε όλα νοικοκυρεμένα και ήσυχα αυτή θέλει αρσενικά όλο μίσος ν’ ασελγούν στο κορμί της ξανά και ξανά και να την περπατούν να την τρυπούν να την σκάβουν να της αλλάζουν τα φώτα να της βάζουνε φόκο δυναμίτες και βόμβες γιατί είναι γεροντοκαυλιάρα και πρόστυχη την τρέφει η βρόμα η δυσωδία η φτώχια και τα σκουπίδια σαν τις μουνόψειρες που την τρώνε κι εκείνη τις ξύνει με τις νυχάρες της και ματώνει κι όλο γκρινιάζει μουγγρίζει σαν λιονταρίνα στις μέρες της και γουστάρει να πηδηχτεί να την καρφώσουν γερά να την διεμβολίσουνε όλο κακία να της αργάσουν την μήτρα τη σάπια στρατοί σιχαμένοι απ’ τα παιδιά της τα κακομούτσουνα.
Έτσι, χωρίς κόμματα και χωρίς ανάσα. Με γλώσσα κάποτε σκληρή αλλά πάντοτε ρέουσα και θέματα εξίσου δύσκολα· πρεζάκια, παιδιά που γεννιούνται παραμορφωμένα και για αυτό ανεπιθύμητα, γιάπηδες που προσπαθούν να χτίσουν την ζωή τους πάνω στα λεφτά τους, μετανάστες δεύτερης γενιάς που γίνονται χρυσαυγίτες, που καταρρέουν κάτω από την πίεση της πραγματικότητας.
Και βία.
Η κοινή συνισταμένη όλων των ιστοριών του Νίκου Μάντη είναι ο πόνος, ανθρώπινος, σχεδόν αποκρουστικά αηδιαστικός. Ο πόνος για αυτό που είσαι, για αυτό που σε ανάγκασαν να είσαι, για αυτό που θα γίνεις. Η Κρίση είναι το φόντο αλλά περισσότερα μετρά η κρίση μέσα μας. Αυτή που μας κλείνει στον φόβο, που μας αποξενώνει από αυτούς που αγαπάμε, από αυτούς που θα θέλαμε να αγαπήσουμε αλλά τελικά δεν.
Το παιδί-πουλί, άκουσα μια μαία να λέει στο διάδρομο – μιλούσε με κάποιον στο κινητό. Είναι ένα σύνδρομο που εμφανίζεται μία στο εκατομμύριο. Μακρόστενο κεφάλι, ραμφοειδής απόληξη αντί για μύτη και στόμα. Ατροφικά μάτια και αυτιά. Το δέρμα καλυμένο όλο με λεπτές φολίδες. Αυτό δεν είναι δικό μου, είναι ένα λάθος, είχε πει ο Αλέξης. Ένα ζωντανό εξάμβλωμα. Δεν θέλω καμία σχέση μαζί του.
Ρωμαλέα γραφή, έντονη, εντυπωσιακή, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως μόνον έναν χρόνο πριν ο Μάντης μας έδωσε την εξίσου αριστοτεχνική, αλλά πολύ διαφορετική, «Άγρια Ακρόπολη». Κι αν κατά τη γνώμη μου η σύνδεση ανάμεσα στα κομμάτια του βιβλίου είναι πολύ χαλαρή για να χαρακτηριστεί «σπονδυλωτό μυθιστόρημα» κι εγώ θα το έλεγα «συλλογή διηγημάτων», αυτό καθόλου δεν μειώνει την αξία και τη δύναμή του.
«Πέτρα Ψαλίδι Χαρτί», Νίκος Α. Μάντης, εκδ. Καστανιώτη, 2014, σελ. 262
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου