Είναι χαρακτηριστικό των προικισμένων συγγραφέων, αυτών που ακολουθούν το δικό τους όραμα, η δουλειά τους να μην μπορεί να περιγραφεί περιφραστικά. Ωστόσο, με κάθε καινούρια ανάγνωση, θα αναφωνήσει κανείς πως, ναι, αυτή είναι άλλη μια χαρακτηριστική δουλειά του συγγραφέα. Ο Μίτσελ, πολυσχιδής, με ετερόκλητες αναφορές που διατρέχουν είδη όπως φαντασία, ε.φ., ιστορική λογοτεχνία, κλπ, με κάθε του βιβλίο προσθέτει έναν λίθο στο οικοδόμημα της καλής λογοτεχνίας, της ωραίας.
Εδώ γράφει κάτι πραγματικά διαφορετικό: μια εν μέρει αυτοβιογραφική αφήγηση, όπου ο ομοδιηγητικός ήρωας, στις παρυφές της εφηβείας, μας δίνει μια ματιά της ζωής του, σε μια χρονιά στην μικρή πόλη της Βρετανίας - black swan green, σαν αστείο, δίχως ούτε καν λευκούς κύκνους στην λίμνη του, όπως λέει προσπαθώντας να κάνει απεγνωσμένα φλερτ σε μια τουρίστρια. Ο νεαρός Τζέισον Τέιλορ έχει προβλήματα τραυλισμού, αντιμετωπίζει εκφοβισμό και τραμπουκισμό στο σχολείο, η οικογένειά του αντιμετωπίζει τα συνήθη προβλήματα που μπορεί να μαυρίσουν την ψυχή ενός παιδιού. Κι ενώ τίποτα δεν εξωραΐζεται, η ιστορία είναι ένα παραμύθι με την ανέμελη φωνή του πρωταγωνιστής της. Τα καθημερινά βιώματά του γίνονται ένας μύθος που θα διασκεδάσει τον αναγνώστη, θα τον κάνει να στεναχωρηθεί με την σκληρότητα των νταήδων, με την ρουτινιάρικη σχολική ζωή, με εκείνη την προσμονή για το αύριο. Μα τελικά, πόσο όμορφη μπορεί να είναι η ζωή μέσα από τα μάτια ενός παιδιού; Πολύ!
Και εκεί είναι που ο Μίτσελ επιστρατεύει το μέγιστο όπλο του - αυτή την διαολική ευχέρεια με την οποία μπορεί να μπαίνει στο πετσί των ηρώων του. Θαρρείς πως δεν γράφει, αλλά ερμηνεύει. Όπως ερμηνεύει μάγους, σοφούς, επηρμένους φοιτητές, δαιμονικούς λόγιους, γιατρούς, εμπόρους και αιωνόβιους υπερανθρώπους, εδώ μετουσιώνεται στον νεαρό ήρωά του και μας παίρνει μαζί του. Μια τέτοια ανάγνωση θα έχει κάτι το μαγικό το δίχως άλλο. Ο Μίτσελ είναι εγγύηση σε αυτό: να βγαίνεις από το σαλόνι σου, από το σπίτι σου και να μεταφέρεσαι στα μέσα της δεκαετίας του '80, να μπαίνεις στις ντισκοτέκ, να ακούς τα χιτ της εποχής στην Βρετανία της νεολαίας, να μυρίζεις τα καθίσματα από τα αμάξια και τα τρένα, να νιώθεις τα αδυσώπητα σαγόνια του κυνηγόσκυλου του μουρλού γείτονα στο κατόπι σου.
Α, και φυσικά διαβάζεται όπως λέμε απνευστί! Ειδικά κάποια αδηφάγα πλάσματα της ανάγνωσης θα το τελειώσουν σε 2-3 καθισιές.
Εν όψει της νέας του κυκλοφορίας, που έχει δρομολογηθεί για το Φθινόπωρο (ένα αναπάντεχο νέο! Slade house λέγεται και αποτελεί μια, ας πούμε, συνέχεια του τελευταίου του βιβλίου), αυτό το βιβλίο μπορεί να αποτελέσει μια Μιτσελική απόδραση πρώτης τάξεως.
Καλή ανάγνωση!
"Black swan green", David Mitchell, Sceptre, 2006, pg. 371
Με ποιό βιβλίο του Μίτσελ να ξεκινήσω να ψάχνομαι? Ξέρω ότι επαναφέρει συγκεκριμένους ήρωες σε διάφορα βιβλία του. Πρέπει να τα πιάσω από την αρχή (για να καταλάβω την εξέλιξη των χαρακτήρων) ή δεν έχει σημασία?
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω απάντηση σε αυτό, γιατί εγώ προσωπικά έναν Μίτσελ όλον κι όλο έχω διαβάσει. Αλλά ο Παναγιώτης τον έχει τερματίσει και νομίζω μπορεί να μας πει.
ΔιαγραφήΝομίζω πως το τελευταίο του, Bone Clocks, είναι το κατάλληλο βιβλίο για να γνωρίσει κανείς τον Μίτσελ: περιέχει όλες τις εμμονές του, τις αρετές τις συγγραφικές και τα ποικίλα στυλ που υιοθετεί ανά βιβλίο ο Μίτσελ. Μην ανησυχείς για τους χαρακτήρες που επανεμφανίζονται. Δε χρειάζεται να έχεις διαβάσει κάποιο άλλο του βιβλίο.
ΔιαγραφήΜου αρέσει η πολυφωνικότητα που αποκτά το μπλογκ σου Κατερίνα! Μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμένα μου αρέσει. Να πω εδώ πως όποιος έχει όρεξη να γράψει κείμενo που νομίζει πως ταιριάζει στο μπλογκ είναι ευπρόσδεκτος. Το email γνωστό: kmalakate@gmail.com
Διαγραφή