Στο κενό ανάμεσα στην ποίηση και την πρόζα αιωρείται η «αυτοβιογραφία ενός βρέφους», το μικρό βιβλιαράκι του Συμεών Τσακίρη. Τα κείμενα υπερβατικά και κρυπτικά άλλοτε και κάποτε εντελώς πεζά και καθημερινά, έχουν ρυθμό και ένταση κι όσο διαβάζει κανείς παύει πια να αναρωτιέται για τον τίτλο· ξέρει. Είναι η πορεία ενός νεαρού άντρα προς ένα βαθμό ωρίμανσης.
συναντήθηκε με μια ιδέα
την ερωτεύτηκε
την παντρεύτηκε
της ορκίστηκε μονογαμία
την αγάπησε
και γέρασε στην αγκαλιά της
εκείνη του έκλεισε για τελευταία φορά τα μάτια
και ξαναβγήκε στον δρόμο.
Οι λέξεις είναι προσεγμένες κι ακριβοδίκαιες. Οι εικόνες κάποτε εντελώς οικείες. Άλλοτε τελείως διαφορετικές, από αυτές που μόνο στο μυαλό ενός άντρα θα σχηματίζονταν. Το σίγουρο είναι πως το σύνολο έχει κάτι το γοητευτικό, το παράξενο και το κοντινό μαζί.
[]τελικά πέρασε η έλενα ισιμπάγιεβα, η ρωσίδα πρωταθλήτρια του άλματος επί κοντώ κι έκατσε το χαμόγελό της δίπλα μου. εγώ είχα κάτσει πάνω σε μασημένη big bubble φράουλα. με κοίταξε με εκείνα τα μάτια που όσοι άντρες την έχετε δει σε κοντινά πλάνα που της κάνουν οι σκηνοθέτες στίβου μάλλον με νιώθετε. πήγα να βήξω, να βάλω τα δάχτυλά μου μπροστά στο στόμα και με την γλώσσα να υγράνω το ένα πολύ συγκεκριμένο, να ρουφήξω και να καταπιώ όσο πιο διακριτικά γινότανε τη βέρα μου. πουθενά βήχας. Μόνο ένα ξερό κάπα κατάφερα να φτύσω από την σπλήνα μου βαθιά. []
Τα κείμενα του Τσακίρη διαβάζονται μάλλον σαν ποίηση – αργά, το καθένα με τον χρόνο του και την αντίστοιχη θέαση του ταβανιού για λίγα δευτερόλεπτα. Κι αφήνουν τελικά ένα αίσθημα ανάτασης, σαν να λύθηκε ένας κόμπος. Από αυτούς που δεν ήξερες ποτέ ότι έχεις δεμένους μέσα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου