Με ένα βιβλίο (δεν) ξεχνιέμαι.

Eugenio Viti (Napoli, 1881 – 1952), Il libro bianco, 1926

Έχω με το διάβασμα περίπου τις αντιδράσεις που έχω με το φαγητό. Πιθανολογώ γιατί τα δυο έχουν μέσα στο μυαλό μου τις ίδιες διαστάσεις απόλαυσης. Έτσι, το πόσο διαβάζω και το τι διαβάζω εξαρτάται εν πολλοίς από την ψυχική μου διάθεση. Όταν είμαι αγχωμένη τρώω περισσότερο, κυρίως χαζομαρούλες. Όταν είμαι αγχωμένη διαβάζω περισσότερο πράγματα που για καιρό μένουν στο ράφι με τα βιβλία «ανάπαυλας». Θέλω να καταβροχθίζω σελίδες, όχι πάντα της ανώτερης ποιότητας.

Από την άλλη, η θλίψη μού κόβει την όρεξη. Δεν διαβάζω και δεν τρώω, χάνω απότομα κιλά και τη διάθεση για ανάγνωση, αποσυντονίζομαι. Είμαι παιδί με κάποιες καταθλιπτικές τάσεις, κι αυτές περιλαμβάνουν το να κοιτάω αυτιστικά το ταβάνι στις ελεύθερες μου ώρες, να καίγομαι σωματικά και ψυχικά στο ίντερνετ, να αναλώνομαι με ανθρώπους που δεν τους πρέπει. Ο τρόπος μου στην θλίψη είναι μια βίαιη απάθεια, ασκώ βία στον εαυτό μου μένοντας αδρανής. Αυτό δεν περιλαμβάνει κανενός τύπου βιβλία.

Στις υπόλοιπες φάσεις της ζωής μου, εκείνες που χαμογελάω συχνά, που σαρώνω όλα τα πράγματα στο διάβα μου σαν οδοστρωτήρας, σε εκείνες που όλοι αναρωτιούνται "μα πώς τα προλαβαίνει" κι άλλα τέτοια χαρούμενα, διαβάζω επίσης σαν καλοκουρδισμένο μηχάνημα. Και γράφω.

Γράφω στους ρυθμούς της καθημερινότητας, ανάμεσα σε δυο δουλειές και δυο παιδιά και δυο βιβλία, γράφω, όταν η περίοδος της περισυλλογής έχει τελειώσει και το άγχος έχει μετριαστεί, γράφω μαζί με την ζωή. Αυτό δεν είναι σύνηθες στο σινάφι, συνήθως χρειάζεται ηρεμία στους γραφιάδες. Για μένα η μπόρα καταλαγιάζει- γιατί πρέπει να ηρεμήσει για να την αποτυπώσεις στο χαρτί- στην τρίτη φάση. Όταν έχω αρχίσει να ζω ήδη μια άλλη ιστορία, όταν μοιάζει αυτό που απασχολούσε μακρινή ανάμνηση.

Jean Seberg, "Lilith" (1964, Robert Rossen)

Αλλά ας γυρίσουμε στο διάβασμα. Αυτό τον τελευταίο μήνα λοιπόν εναλλάξ ή διαβάζω πολλές σελίδες που κατεβαίνουν εύκολα ή διαβάζω πολύ πολύ αργά ενδιαφέροντα βιβλία. Για να σας κατατοπίσω για την ψυχική μου κατάσταση, να έχετε κι εσείς μιαν ιδέα. Δεν έχω σταματήσει τελείως το διάβασμα, υπήρξε όμως και τριήμερο που δεν διάβασα γραμμή. Πάντως έχω σταματήσει εντελώς το γράψιμο. Αντ’ αυτού κάηκα στο ίντερνετ ή βγήκα μέχρι τελικής πτώσεως- ευτυχώς χωρίς να πιω μέχρι τελικής πτώσεως, οπότε κάτι είναι κι αυτό.

Δεν έχει να κάνει μόνο με τα πολιτικά, κι ας έχουν κι αυτά ένα σεβαστό κομμάτι ευθύνης για το άγχος μου. Όμως στην τελική, αυτό το blog είναι ένας καθρέφτης. Κάθε φορά φαίνεται εδώ, με ενάργεια, για αυτούς που παρακολουθούν, ποια είμαι και πώς είμαι. Το έχουν αυτό τα βιβλία, να καθορίζουν τη ζωή μας.