Σκέφτομαι πόσο εύκολο ήταν να σε αγαπήσω όταν ήσουν μικρός. Πόσο δύσκολο είναι να συνεχίσω να το κάνω τώρα που είμαστε ίσοι και όμοιοι στο ύψος, η φωνή σου μοιάζει με τη δική μου και επομένως διεκδικεί του ίδιους τόνους, την ίδια ένταση, ο όγκος του κορμιού μας είναι ο ίδιος.
Ένα διαφορετικό βιβλίο από αυτά που μας έχουν συνηθίσει στη εξαιρετική νέα σειρά τους ξένης λογοτενίας οι Εκδόσεις Ίκαρος είναι «Οι Αραχτοί» του Μικέλε Σέρα. Ο Σέρα είναι δημοσιογράφος με σατυρική εκπομπή στην τηλεόραση στην γειτονική χώρα κι έγραψε ένα βιβλίο με πολύ προσεγμένη γραφή, που ακροπατεί στα όρια του κωμικού, αλλά βγάζει και πίκρα και γλύκα. Βασικό του θέμα η μάχη των γενεών. Το πόσο ακατανόητα είναι τα παιδιά για τους γονείς, και τούμπαλιν. Το πόσο διαφορετικός είναι ο τρόπος που μεγαλώνει και συμπεριφέρεται κάθε ηλικία.
Ήσουν αραγμένος στον καναπέ, μέσα σε ένα χιλιοτσαλακωμένο κουβάρι από μαξιλάρια γεμάτα ψίχουλα. Καταγράφω με επιστημονικό ζήλο χωρίς καμία φιοριτούρα. Πάνω στην κοιλιά σου είχες τον αναμμένο υπολογιστή. Με το δεξί χέρι έγραφες κάτι στο smartphone σου. Το αριστερό, μισοαδρανές, κρατούσε από τη μία ακρη, με δυο δάχτυλα,ένα σκισμένο βιβλίο χημείας, αποφεύγοντας να βυθιστεί στο ζοφερό μεσοδιάστημα ανάμεσα στη ράχη του καναπέ και στα μαξιλάρια, εκεί όπου κάποτε βρήκα ένα ωμό λουκάνικο, μια από τις αγαπημένες σου τροφές. Η τηλεόραση είναι ανοιχτή στη διαπασών, σε μια αμερικάνικη σειρά όπου δύο παχύσαρκα αδέλφια, με υποτυπώδες λεξιλόγιο, εξηγούσαν πως καθαρίζεις μια μονοκατοικία από τα ποντίκια. Στ’ αυτιά σου είχες τα ακουστικά, συνεδεδεμένα με το ipod, καταχωνιασμένο σε κάποια χαράδρα του καναπέ. Επομένως ήταν πολύ πιθανό να άκουγες μουσική.
Αφηγητής ο Μπρένο Αλτσχάιμερ, ο πενηντάρης πατέρας ενός δεκαοκτάχρνου που δυσκολεύεται να τον κατανοήσει, ωρες ώρες ακόμα και να τον συμπαθήσει. Ο γιος παραμένει πεισματικά ανώνυμος, είναι χωμένος στο smartphone και το i-pod του, στον υπολογιστή και την παιχνιδοκονσόλα του, ξυπνάει μεσημέρι, δεν σηκώνεται από το κρεβάτι, τρώει αηδίες. Και κυρίως αρνείται να πάει με τον πατέρα του εκδρομή για περπάτημα.
Αν έρθεις μαζί μου στη Νάσκα, θα σε πληρώσω. Ένα συγκεκριμένο ποσό ανά χιλιόμετρο ή ανα ώρα πεζοπορίας, θα τα βρούμε, δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Πόσα λεφτά χρειάζεσαι πάνω κάτω για να έρθεις μαζί μου στην Νάσκα; Μετρητά; Επιταγή; Ή μηπως έμβασμα;
Γραμμένο σε τρία διαφορετικά κομμάτια- στην πρωτοπρόσωπη αφήγηση του πατέρα παρεμβάλλονται ο Πόλεμος Νέων-Ηλικιωμένων, και οι εκκλήσεις του πατέρα για την εκδρομή- είναι συγκινητικό. Ένα βιβλίο μιλά για έναν πατέρα μη παραιτημένο, που νοιάζεται κι ας μην μπορεί να κατανοήσει γιατί αυτός στα πενήντα του έχει περισσότερη όρεξη για δουλειά από ο,τι ο γιος του στα δεκαοκτώ. Έναν πατέρα που όσο κι αν διακωμωδεί τα πράγματα, τα σκέφτεται και τα διυλίζει, τα βάζει στις πραγματικές τους διαστάσεις. Είναι ένα δίκαιο βιβλίο που αναγνωρίζει πως ο,τι και να γίνει οι Νέοι θα νικήσουν, αναπόδραστα, νομοτελειάκα και ελπιδοφόρα.
Το κείμενο είναι καλοζυγιασμένο, μεταφρασμένο εξαιρετικά, και έχεις την αίσθηση πως δεν λείπει μήτε περισσεύει ούτε μια λέξη. Με λίγα λόγια, αν και η επιλογή του για αυτή την σειρά θα έμοιαζε στην αρχή τολμηρή, ήταν επιτυχημένη.
Κατερίνα Μαλακατέ
«Οι αραχτοί», Μικέλε Σέρα, μετ. Δήμητρα Δότση, Ίκαρος, 2015, σελ. 117
Υ.Γ. 42 Η φωτογραφία στην αρχή του ποστ είναι της Τσαμπίκας Χατζηνικόλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου