ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ: "Τα όνειρα μού δέλουν", Σωτήρης Δημητρίου

22/1/16

"Τα όνειρα μού δέλουν", Σωτήρης Δημητρίου

O Σωτήρης Δημητρίου είναι ένας από τους δεξιοτέχνες της μικρής φόρμας και στο «Τα όνειρα μού δέλουν» είναι ίσως στην καλύτερή του φόρμα. Διηγήματα αριστοτεχνικά, κάποιες φορές θέλεις να σπάσεις την αρτιότητά τους, να ζητήσεις από τον συγγραφέα να είναι λιγότερο τέλειος.

Πέρα από το στυλ όμως, ο Δημητρίου έχει ένα ακόμα ατού, την απλότητα και την αμεσότητα. Δεν μπλέκει τον αναγνώστη παρά μόνον στα βάθη των ανθρωπίνων σχέσεων, δεν του ζητά κάτι εξεζητημένο, μόνον να ταυτιστεί και να νιώσει. Η γλώσσα του είναι εντελώς καθημερινή- η χαρακτηριστική χρήση της ντοπιολαλιάς της Θεσπρωτίας είναι εδώ σαφώς μειωμένη αλλά δεν έχει εκλείψει- οι ήρωες του άνθρωποι πονεμένοι και ερωτεύσιμοι.

Βασικό θέμα οι άνθρωποι. Οι σχέσεις τους. Το σεξ. Ο έρωτας. Η ζωή με τους άλλους. Οι άλλοι. Τρία τουλάχιστον διηγήματα ασχολούνται με τρόπο ακραίο και προκλητικό με την αιμομιξία, ένα περιέχει μια σκηνή τόσο ερωτική που θα μείνει για πάντα στην μνήμη μου. Οι ήρωες του Δημητρίου είναι ηθικοί άνθρωποι, στα μάτια τους, αλλά σπάνε τους κανόνες των άλλων. Όχι γιατί ζητούν πολλά, για να ζήσουν την ζωή τους. Μερικοί δεν τους σπάνε. Αυτοί είναι οι πιο θλιβεροί, οι πιο κατεστραμμένοι. Ένα διήγημα, το ομώνυμο, μυρίζει θάνατο. Αλλά και τα άλλα, δίνουν μια τόση δα αίσθηση. Εκεί είναι και στα άλλα αυτός. Όπως και το μεταφυσικό. Τριγυρίζει την συλλογή αλλά παραδόξως δεν την ορίζει. Την ορίζουν οι άνθρωποι.

Αν κάτι αλλάζει νομίζω σε αυτό το βιβλίο είναι πως οι αρκετοί από τους ήρωες του Δημητρίου ζουν σε αστικό περιβάλλον. Δεν είναι άλλοι, ούτε ο συγγραφέας ξεχνά την Ηπειρώτική του λιτότητα- είναι αυτό που τον ξεχωρίζει και τον καταυγάζει εξάλλου. Ίσα ίσα που αυτό είναι από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια.

Με λίγα λόγια, έχω την αίσθηση πώς ο Σωτήρης Δημητρίου κάνει με τούτη τη συλλογή επίδειξη δύναμης. Για να μην ξεχνάμε ποιοι είναι οι σημαντικοί Έλληνες διηγηματογράφοι των καιρών μας.

Κατερίνα Μαλακατέ