Ομολογώ πως είμαι παιδί του άστεως, δεν έζησα, κι ούτε φαντάζομαι ποτέ τον εαυτό μου να ζει στην επαρχία. Για αυτό συχνά η εμμονή των Ελλήνων συγγραφέων με τις βουκολικές ιστορίες με απωθεί, νιώθω σαν να ψάχνουν να βρουν στα νιάτα τους στο χωριό την χαμένη αθωότητα που απαρνήθηκαν, κάτι να καταυγάσει και να δικαιολογήσει την υπόλοιπη ζωή τους. Θεωρητικά, όλα αυτά θα μπορούσαν να ισχύουν για την «Δρακοντιά». Ένας συγγραφέας που ζει στην Θεσσαλονίκη, αλλά γράφει για το χωριό των παιδικών του χρόνων στο Λιτόχωρο, αναθυμάται ιστορίες του Εμφυλίου, τους τρελούς του χωρίου, τα χρόνια του στο αγροτικό ιατρείο των γύρω περιοχών. Μιλάει για ανθρώπους ξεχασμένους πια, διαφορετικούς από αυτούς που βλέπει κάθε μέρα.
Η διαφορά είναι, πως εδώ το φόντο είναι η αφορμή. Για όποιο θέμα κι αν μιλούσε επιφανειακά ο Κοψαχείλης, σε ένα θα κατέληγε, στην ανθρώπινη ευαισθησία, στις σχέσεις και τις εσωτερικές τους συγκρούσεις. Τα διηγήματά του είναι άρτια από πλευράς τεχνικής κι έχουν μια μαγεία που την νιώθεις καθώς «περνούν οι λέξεις». Τα κείμενα διαθέτουν ρυθμό. Είναι από αυτά που αξίζει να τα διαβάζει κανείς φωναχτά, για να βρει το τέμπο και να καταλάβει την υποβλητικότητά τους, τι είναι αυτό που τα ξεχωρίζει.
Απορροφημένος τόση ώρα από το παράξενο θέαμα δεν πρόσεξα ότι το κουτάβι είχε χωθεί μέσα στην κοίτη του ρέματος, όπου, ως φαίνεται, μύριζε τα χορτάρια. Κάποια στιγμή κι ενώ ο κάβουρας έχοντας φάει από το το φίδι κατευθυνόταν πάλι προς τη δρακοντιά, συναντήθηκε με το σκυλί που εκείνη την ώρα έβγαινε από το ρέμα. Βλέποντάς τον άρχισε να παίζει μαζί του, να τον γαβγίζει και να μην τον αφήνει να προχωρήσει. Ο κάβουρας εναγωνίως, προσπάθησε να προσπεράσει κατευθυνόμενος προς την άλλη πλευρά της κοίτης, αλλά το κουτάβι πάλι δεν τον άφηνε. Πέρασαν μερικά λεπτά με αυτό το παιχνίδι του σκυλιού, ώσπου ξαφνικά είδα τον κάβουρα- αλλάζοντας σιγά σιγά χρώμα από κοκκινωπό σε γκριζογάλανο- να παραιτείται από κάθε προσπάθεια, να χαλαρώνει και να αρχίζει να βγάζει αφρούς απ' το στόμα και μέσα σε ελάχιστο χρόνο να μένει ακίνητος έχοντας αφήσει την τελευταία του πνοή...
Με λίγα λόγια, "Η Δρακοντιά" δείχνει πως ανήκει σε έναν συγγραφέα που κατέχει πια άριστα τα αφηγηματικά του μέσα, που θα μπορούσε ό,τι και να διηγηθεί, να το κάνει καλά, με σωστές κορυφώσεις, άλλοτε με μυστικές εκρήξεις και άλλοτε με εντελώς απροκάλυπτες στιγμές κάθαρσης. Ένα βιβλίο υποθήκη για ακόμα καλύτερα στο μέλλον.
Κατερίνα Μαλακατέ
Υ.Γ. 42 Το βιβλίο θα το έπαιρνα μόνο και μόνο για το εξώφυλλο. Εξαιρετικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου