Ομολογώ πως ξεκίνησα να διαβάζω τον Άνθρωπο στον Άρη γιατί μού έφαγε τα αυτιά ο Μαραμπού και βαριόμουν την γκρίνια του. Επίσης έχοντας μόλις τελειώσει το κοπιαστικό έργο της ανάγνωσης του «Δόκτωρος Φάουστους», έργο απολαυστικό αλλά ταυτόχρονα και εξόχως ξεζουμιστικό, χρειαζόμουν περισπασμό. Α, ίσως έφταιξε που η Ελένη Γαρυφαλάκη μου έβαλε το βιβλίο στα χέρια στο ίδιο μου το βιβλιοπωλείο.
Ένας αστροναύτης ξεμένει στον Άρη, γιατί τα μέλη της αποστολής του τον νομίζουν για νεκρό έπειτα από μια αμμοθύελλα. Εκεί – για καλή του τύχη είναι ο βοτανολόγος και ο μηχανικός της αποστολής- βρίσκει τρόπους να επιβιώσει ως να έρθουν να τον πάρουν σε 4 χρόνια που είναι η επόμενη αποστολή στον Άρη. Φυτεύει πατάτες μες στον σταθμό, χρησιμοποιεί για λίπασμα τα κόπρανά του, εκμεταλλεύεται τα πάντα, με χιούμορ και ευρηματικότητα.
Πέρα από τις στιγμές γέλιου, ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να απολαύσω τόσο πολύ το βιβλίο. Ο Ιούλιος Βερν. Ναι, η παιδική μου θητεία σε βιβλία που ζητούσαν από τον αναγνώστη να καταλάβει, να σκεφτεί μαζί τους το επόμενο τεχνολογικό επίτευγμα που θα χρησιμοποιηθεί στην πλοκή. Με λίγα λόγια η χαρά του βιβλίου είναι πως σε βάζει να εφευρίσκεις τρόπους και αρκετές φορές σε αφήνει πραγματικά ενεό, «τι σκέφτηκε ο άνθρωπος». Φαίνεται σχεδόν απίστευτο το τι μηχανεύεται ο συγγραφέας και ο πρωταγωνιστής. Κι είναι όλα πράγματα που στέκουν ή θα μπορούσαν να σταθούν, δεν νιώθεις στιγμή να σε κλέβει.
Το βιβλίο είναι καθαρόαιμη επιστημονική φαντασία, αλλά δεν είναι μόνον για τους σκληρούς αναγνώστες του είδους. Είναι τέτοια η γραφή που νομίζω πως απευθύνεται σε όλους, χωρίς κανένας να νιώσει πως έχασε την ώρα του. Αρκεί να πω πως 430 σελίδες τις διάβασα μέσα σε μιάμιση μέρα.
Κατερίνα Μαλακατέ
"Άνθρωπος στον Άρη", Andy Weir, μετ. Κώστας Χαρβάτης, εκδ. Παπαδόπουλος, σελ. 430
Υ.Γ. Για το βιβλίο έχουν γράψει στο διαβάζοντας τόσο ο Μαραμπού, όσο και ο Παναγιώτης Κροκιδάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου