Από τα 7 στα 8.

Σήμερα το blog κλείνει τον έβδομο χρόνο λειτουργίας και περπατά στον όγδοο. Το blog φταίει. Το άνοιξα για να μετριάσω λιγάκι την άβυσσο της μοναξιάς μου. Είμαι πολύ κοινωνικός άνθρωπος. Το άνοιξα για να μιλήσω με όμοιους μου. Πάντα μιλούσα με όλους τους άλλους. Αυτό σε γενικές γραμμές το κατάφερα.

Τι άλλο κατάφερα δεν ξέρω. Γιατί τα επτά αυτά χρόνια ήταν σημαντικά για την ζωή μου έτσι κι αλλιώς και θα ήταν κρίμα να χρεώσουμε στον blog όλους τους λογαριασμούς που έκλεισα ή άνοιξα από τα 30 ως τα 37 μου. Ξέρω πως μέσα από το blog αυτοπροσδιορίστηκα χωρίς φόβο. Ξέρω πια πως ήμουν, είμαι- και πιθανότατα θα είμαι- αναγνώστρια. Η σχέση μου με τα βιβλία δεν ξεκινά βέβαια επτά χρόνια πριν· ξεκινά πριν τριάντα. Άργησα να μάθω να διαβάζω και να γράφω, όμως από την δευτέρα δημοτικού και μετά δεν έκανα τίποτε άλλο. Αδιάλειπτα ή σχεδόν.

Είμαι αδηφάγος αναγνώστρια. Περνάω περιόδους που διαβάζω κάθε μέρα κι άλλο βιβλίο. Άλλες πάλι που δεν διαβάζω τίποτα. Γράφω για τα βιβλία που διαβάζω άλλοτε ολόκληρα κατεβατά κι άλλες φορές τρεις αράδες. Δεν είμαι «κριτικός λογοτεχνίας» και ομολογουμένως δεν θα ήθελα να γίνω. Δεν είμαι φιλόλογος. Είμαι φαρμακοποιός. Έκανα μεταπτυχιακό στην χημεία φυσικών προϊόντων. Το ερευνητικό μεταπτυχιακό μου έδωσε την δυνατότητα να χρησιμοποιήσω όλες τις γνώσεις που πήρα μέσα στις βιβλιοθήκες. Πέρα από την δουλειά εργαστηρίου οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να αρθρώσουν δυο κουβέντες, να βρουν βιβλιογραφία, να κάνουν βιβλιογραφική αναφορά. Εγώ μπορούσα και πάντοτε μπορώ. Γιατί μεγάλωσα μέσα σε μια βιβλιοθήκη, γιατί η δική μου καρτέλα στην βιβλιοθήκη του σχολείου ήταν και θα είναι η μεγαλύτερη.

Τα παιδιά στο σπίτι λένε το «βιβλίο της μαμάς», κι ας είναι του μπαμπά. Τα παιδιά μου ζούνε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία, θεωρούν αυτονόητο πως μες στην μέρα θα διαβάσουμε μια ιστορία, θα δούμε μια ιστορία, θα φτιάξουμε μια ιστορία. Από κει ξεκινούν όλα, από την ιστορία. Πάντα μου άρεσε να φτιάχνω ιστορίες. Κάποιες τις κάνω βιβλία, κάποιες τις έκαναν άλλοι βιβλία για μένα, με τους υπόλοιπες τυραννώ τον εαυτό μου και τους γύρω μου.

Από το blog ξεπήδησαν κι άλλα, η ραδιοφωνική εκπομπή στον www.amagi.gr κάθε Κυριακή, το βιλιοπωλείο-καφέ Booktalks, κληρονομιά και προίκα μιας καινούριας ζωής. Η έκδοση του «Κανείς δεν θέλει να πεθάνει» το 2013 και η επικείμενη έκδοση του «Σχεδίου» τώρα την άνοιξη. Δεν ξέρω αν αυτά θα υπήρχαν ή όχι αν δεν είχα την έμπνευση να ξεκινήσω ένα βιβλιοφιλικό ιστολόγιο ένα βράδυ και να γράψω την πρώτη του ανάρτηση την επόμενη το μεσημέρι. Έκτοτε δεν σταμάτησα ποτέ να ανανεώνω το blog.Τότε στην αρχή το φόντο του ήταν μαύρο, από τον δεύτερο χρόνο όμως και μετά, το φόντο ήταν σχεδόν πάντα άσπρο και μες στα χρόνια δεν άλλαξε πολύ.

                                                                                Κατερίνα Μαλακατέ