21/9/12

Φίλοι διαδικτυακοί


           

            Υπάρχουν λίγα πράγματα μόνο που δεν μπορώ να διαχειριστώ. Η θεωρία λέει πως είμαι σχετικά πρακτική και αποτελεσματική, τείνω να συσσωρεύω πάνω μου τις άμεσες φροντίδες, είμαι εγώ που θα κανονίσω τους λογαριασμούς, θα ασχοληθώ με το σπασμένο παράθυρο, θα πάω την εφορία. Χθες μου είπαν πως «γεννήθηκα ώριμη, αλλά παραείμαι συναισθηματική». Ε;
            Δεν είχα ποτέ την τάση της προσκόλλησης, αν κάποιος δεν μου πηγαίνει συναισθηματικά το ξέρει σχεδόν από την πρώτη στιγμή, δεν μπαίνει στον κόπο, δεν μπαίνω ούτε κι εγώ. Αν κάποιον τον θέλω στη ζωή μου, κι ας τα φέρνουν έτσι οι καταστάσεις που να ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες όλο το χρόνο, το ξέρει πως είναι μαζί μου. Με λίγα λόγια οι «κοινωνικές» μου επαφές είναι ελάχιστες, μόνον οι κανονικές. Έτσι ήταν ο πατέρας μου. Από το δικό του παράδειγμα έμαθα να μην θέλω να αλλάξω τους ανθρώπους, μονάχα να τους αποδέχομαι για αυτό που είναι και να προχωρώ στο επόμενο βήμα με αυτούς που μου ταιριάζουν. Δίπλα μου είναι λίγοι και για μένα καλοί.
            Τότε γιατί τόσο εκείνος, όσο κι εγώ τα τελευταία χρόνια που το internet μπήκε πιο δυναμικά στη ζωή μας, αποκτήσαμε τόσους διαδικτυακούς φίλους; Και μιλώ για φίλους, όχι  μόνο για «φίλους στο fb». Λοιπόν, στην «κανονική» ζωή, συναντάς λίγους ανθρώπους με τους οποίους να μοιράζεσαι κοινά ενδιαφέροντα, κι από αυτούς διαλέγεις ακόμα λιγότερους, κι οι συγκυρίες τα φέρνουν έτσι που μοιράζεσαι τη ζωή σου με ελάχιστους. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν την αμεσότητα της γειτονιάς και σου δίνουν τη δυνατότητα για ξεκαθάρισμα. Όταν μπαίνεις σε έναν κύκλο ανθρώπων γιατί διαβάζετε τα ίδια βιβλία ή αγαπάτε την ίδια μουσική, έχεις από την αρχή ένα αβαντάζ, θέμα ενδιαφέρουσας συζήτησης. Και μετά «κολλάς με χαρακτήρες», άλλοι σου πηγαίνουν, άλλοι καθόλου.
            Έτσι δικαιολογείται πως ο πατέρας μου έχει «φύγει» είκοσι μέρες, κι όμως μέρα νύχτα κάποιος είναι στο προφίλ του και  του αφιερώνει ένα κομμάτι, ένα ποίημα, μια καλημέρα ή μια καληνύχτα. Ή πως πραγματικά μηνύματα συμπαράστασης, κι όχι απλά συλλυπητήρια, έλαβα από ανθρώπους με τους οποίους ποτέ δεν έχουμε ιδωθεί, πως δίπλα μου στάθηκαν άνθρωποι που γνώρισα γιατί αγαπάμε τα βιβλία ή γιατί τα παιδάκια μας γεννήθηκαν τον ίδιο μήνα.
            Γεννήθηκα ώριμη αλλά παραείμαι συναισθηματική, είπε η θεία μου. Η έκρηξη των συναισθημάτων μου είναι συχνά παροιμιώδης. Δεν μπορώ να χειριστώ τον θάνατο του πατέρα μου – «κι ας έχω τώρα ένα παιδάκι και πρέπει να σκεφτώ την οικογένειά μου» ( το κλισέ αυτό είναι μακράν το χειρότερό μου). Αποφεύγω να μπαίνω στο προφίλ του  και να κοιτώ «αγνώστους» να τον αγαπούν∙ αγνώστους σε μένα, όχι σε κείνον, νιώθω αποκομμένη από ένα κομμάτι του. Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι που από την πρώτη μέρα συμπεριφέρθηκαν τόσο συγκινητικά, που θρήνησαν και ακόμα θρηνούν για το χαμό του, έχουν κάθε δικαίωμα. Ήταν – και είναι – φίλοι του.


Υ.Γ. Η  μισή αφορμή για αυτήν  την ανάρτηση βρίσκεται εδώ. Και φυσικά από κει βούτηξα και την εικόνα.
Υ.Γ. Κι όμως στην κηδεία του πατέρα μου ήρθαν οι διαδικτυακοί του φίλοι κι ας μην μας ήξεραν, κι ας τους ήταν- φαντάζομαι- άβολο.

15 σχόλια:

  1. ομολογώ ότι αυτό που είπες για τον πατέρα σου, για αυτούς που ήρθαν στην κηδεία και δεν τον ήξεραν παρά ηλεκτρονικά, το σκέφτομαι και εγώ πολύ...
    ναι, όντως, μία ιδιότυπη μορφή φιλίας μπορεί τελικά να δημιουργηθεί και έτσι, σίγουρα...
    ίσως είναι ο λίγος χρόνος, ίσως το γεγονός ότι έτσι τα λες συχνότερα, ίσως ο εκμηδενισμός της απόστασης, ίσως το sharing ενδιαφερόντων, ίσως και όλα μαζί...
    από την άλλη γιατί όλοι αυτοί που ήρθαν στην κηδεία του μπαμπά να μην τον έχουν συναντήσει και live, κρίμα δεν ήταν? (εξαιρώ όσους είναι μακρυά)
    όμως, πάλι είναι πολύ τρυφερό, είναι πολύ όμορφο όλο αυτό, πολύ συγκινητικό έτσι όπως συνέβη...να ξέρεις κάποιον μόνο ηλεκτρονικά και να τον "δεις" μόνο στην κηδεία του...απίστευτο, βγαλμένο από μυθιστόρημα...
    (μόλις συνειδητοποίησα ότι η το εν λόγω κόμικ σατίριζε το fb μέσω μιας κηδείας...έγινε καθαρά τυχαίως και συμπτωματικά, ούτε που σκέφτηκα ότι μπορεί να το δεις και να σου έρθει στο μυαλό η κηδεία του μπαμπά, ζητώ ειλικρινά συγνώμη, απλά το είδα ως μία επιτυχημένη σάτιρα του fb)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  2. Εννοείται, που να το φανταστείς; Κι είναι όντως μια πετυχημένη σάτιρα του fb. Απλά εδώ ισχύει το "ο καθείς κι ο πόνος του"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όταν τα πράγματα κατασταλάξουν απομένουν οι φίλοι που μας νοιάζονται. Να είστε καλά να θυμάστε τους αγαπημένους σας. Αυτός είναι ο τρόπος να τους έχουμε πάντα κοντά μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κατερίνα μου νομίζω πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήρθαν να καλύψουν τα κενά της αφασίας και ασυναισθησίας σε πραγματικό χρόνο. Θέλω να πω πως πολλές από τις σχέσεις μας τις έχει φθείρει η οικειότητα και οι παγιωμένες μας αντιλήψεις για τους γύρω μας. Σίγουρα η μάνα σου, ο άντρας σου, το παιδί σου σε αγαπούν και τους αγαπάς αλλά σε ξέρουν και τους ξέρεις με έναν τρόπο "δεσμευτικό" που δεν είναι πάντα όλα όσα είσαι ή θα ήθελες να είσαι ή που τέλος πάντων ξέρεις για τον εαυτό σου.
    Στο facebook δεν ξέρω πως κάνεις φίλους γιατί μου είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθήσω τους γρήγορους ρυθμούς του. Άσε που όλοι οι άγνωστοι φίλοι μου και πολλοί γνωστοί έχουν κλειστές τις ενημερώσεις τους και πρέπει να τρέχω εγώ να βλέπω τι γίνεται. Μόνο εμπορικού ή ειδησεογραφικού ή λογοτεχνικού ενδιαφέροντος προφιλ βλέπω συνεχώς στις ενημερώσεις γιατί τις έχουν δημόσιες. Το δε chat το έχω μονίμως κλειστό γιατί δε μπορώ να καθίσω με τις ώρες να μιλώ. Αλλά τα blog είναι μια πολύ διαφορετική κατάσταση. Εκεί δένεσαι με τον άλλο. Τον μαθαίνεις. Και σε μια πιθανή γνωριμία δεν απογοητεύεσαι, ούτε εκπλήσσεσαι δυσάρεστα. Τουλάχιστον εγώ δεν το έχω πάθει ως τώρα. Πιστεύω πως είναι ένας πολύ ασφαλης τρόπος να γνωρίσεις ανθρώπους με την ίδια κοσμοαντίληψη πάνω κάτω και να δημιουργήσεις φιλίες.
    Έβαλα κανένα κόμμα ή τα ισοπέδωσα όλα (?)
    Ε ναι λοιπόν είμαι υπερ και πιστεύω είναι σημαντικό βήμα μπροστά για την κοινωνία η όποια μορφή κοινωνικής δικτύωσης.
    Ευχές πολλές για να περάσει όσο γίνεται πιο σύντομα ο έντονος πόνος της απώλειας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις

    1. Στο Facebook ο μόνος τρόπος να κάνεις πραγματικούς νέους φίλους είναι μέσα από τα γκρουπ κοινού ενδιαφέροντος. Ο πατέρας μου ας πούμε μέσα από το γκρουπ της κλασικής μουσικής γνώρισε αυτούς τους ανθρώπους, μιλούσαν κάθε μέρα και με τις αναρτήσεις αλλά και στο τσατ, αντάλλασσαν τηλεφωνήματα, ήξεραν για τη ζωή ο ένας του άλλου. Το ίδιο κι εγώ με τις μανούλες Φεβρουαρίου 2010, αλλά και με κάποιους ανθρώπους που μιλάω μαζί τους για βιβλία. Διαφορετικά στο χάος των 500 φίλων ένα like πάνω ή ένα like κάτω δεν συνιστά φιλία, φυσικά.

      Διαγραφή
    2. Δίκιο έχεις. Μόλις πρόσφατα δοκίμασα αυτή την εμπειρία. Είμαι καιρό γραμμένη σε γκρουπ που υποστηρίζει φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική χωρίς να συμμετέχω ωστόσο πολύ, και όταν παραβρέθηκα πρόσφατα σε συγκέντρωση των κοριτσιών, είδα πως έχουν δεθεί και έχουν ξεκινήσει αρκετές φιλίες με αφορμή αυτό το γκρουπ. Πολύ όμορφο στ' αλήθεια. Δεν είχε πάει το μυαλό μου εκεί, παραδόξως!

      Διαγραφή

    3. Ε, ναι, διαφορετικά άμα θες μπορείς να απαντάς στον κάθε πικραμένο που σε πρήζει στα προσωπικά μηνύματα γιατί από τη φωτό του φαίνεσαι ωραία γκόμενα. Δεν το έχω δοκιμάσει (παντρεμένη γυναίκα) αλλά λένε πως πιάνει κι αυτό :-ΡΡ

      Διαγραφή
  5. Ανώνυμος22/9/12, 9:44 π.μ.

    Εγώ στο σημείο αυτό θα πω πως ο καθένας στο διαδίκτυο αφήνει ένα μέρος του εαυτού του, αυτό που όπως αναφέρεται παραπάνω δεν είναι το ¨δεσεμευτικό¨ του άντρα, του παιδιού κ.ο.κ. Όμως δεν παύει να είναι ένα μέρος.
    Γιατί η ζωή δεν είναι ούτε στα μπλογκς, ούτε στα φέις, ούτε γενικότερα στο διαδίκτυο. Το τελευταίο, έχει δημιουργηθεί για να συμπληρώσει τη ζωή μας. Όχι για να την υποκαταστήσει. Για μένα φίλοι είναι αυτοί που έχω δίπλα μου, που με ξέρουν -παρελθόν και παρόν- με ¨όλα μου τα κομμάτια¨, όχι αποσπασματικά. Που μπορούν να με αγγίξουν, να μου πιάσουν το χέρι, να με φιλήσουν. Να εκφράσουν τα ¨εγκεφαλικά¨ τους συναισθήματα.
    Φίλος δεν είναι μόνο αυτός που μοιράζεται την αγάπη μου για τα βιβλία και τη μουσική. Φίλος είναι και αυτός.
    Φίλος είναι αυτός που με κοιτάζει μέσα στα μάτια.
    Φίλος είναι αυτός που θα χαρεί στη χαρά μου, που θα με πάρει αγκαλιά να πάμε μια βόλτα,...είναι αυτός που με ζει. Όχι εγκεφαλικά, αλλά κ α ι εγκεφαλικά.
    Πίσω απο τις οθόνες των υπολογιστών πολλά μυστήρια κρύβονται, ...
    Αφήνουμε να φανεί αυτό που θέλουμε οι άλλοι να βλέπουν, όχι αυτό που είμαστε συνολικά.

    Μια ¨δικηγόρος του διαβόλου¨,
    μια καινούργια αναγνώστρια του blog,
    A.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις

    1. Μέχρι πριν από λίγο καιρό θα σου έλεγα πως συμφωνώ απόλυτα με αυτά που λες, Α. Όμως ξεχνάς την αμεσότητα του μέσου, ανά πάσα στιγμή, με τη νυχτικιά μου και τον καφέ μου, μπορώ να σου μιλήσω. Από αυτήν την ευχέρεια γεννιούνται οι διαδικτυακές φιλίες, δεν απαιτούν τίποτα άλλο παρά διάθεση και θέμα συζήτησης. Κι έτσι, ίσως να λες και στον άλλον πράγματα που δεν θα έλεγες στον άντρα ή στο παιδί σου- γιατί νιώθεις πως δεν εμπλέκεται στη ζωή σου. Και μπορεί να του μιλάς, στο τσατ, στο skype, περισσότερες ώρες τη μέρα και με μεγαλύτερες λεπτομέρειες από ότι στους δικούς σου. Αυτό φυσικά δεν υποκαθιστά την αγκαλιά, έναν καφέ στην θάλασσα ή μια βόλτα, αλλά μπορεί να σε φέρει ψυχικά πολύ κοντά.

      Διαγραφή


    2. Υ.Γ. Για πόσο καιρό θα παραμείνεις "μια καινούργια αναγνώστρια του μπλογκ", σκέφτηκες μήπως έχεις ήδη παλιώσει; :-Ρ

      Διαγραφή
  6. Ανώνυμος22/9/12, 5:48 μ.μ.

    Το θέμα μάλλον είναι περίπλοκο, μιας και υπεισέρχεται το υποκειμενικό στοιχείο.
    Άλλη είναι για μένα η αμεσότητα, άλλη για σένα, άλλη για τον Χ και άλλη για τον Ψ.
    Σίγουρα το διαδικτυο παρέχει αμεσότητα, όπως και κάθε μορφή τεχνολογίας (π.χ. το τηλεφωνο-τόσοι κ τόσοι έχουν γνωριστεί μέσα από ένα τηλεφώνημα).
    Το θέμα είναι η εμπιστοσύνη, τί κουβαλάει ο καθένας μέσα του, τί θέλει να προβάλει, τί είναι και τί δεν είναι.
    Σε κάθε περίπτωση
    -όπως και να χει το πράγμα-
    σκέφτηκα να αναρτήσω τη γνώμη μου, γτ βρήκα ενδιαφέρον το θέμα συζήτησης.
    Κατερίνα είσαι ¨ανοιχτός¨ άνθρωπος,

    Μια καινούργια αναγνώστρια του μπλογκ, Α. ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  7. A. μου, μα για αυτό γίνεται η ανάρτηση, να είναι ενδιαφέρον το θέμα συζήτησης, να πεις τη γνώμη σου, να πω τη δική μου, να γίνουμε "φίλες" ;-Ρ. Κι έχεις δίκιο, όλα αυτά προϋποθέτουν να μη δηλώνεις ξανθιά δίμετρη κουκλάρα και τελικά να είσαι ένας τριχωτός φορτηγατζής από την Κάτω Ραχούλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κατερινα μου..

    το ειδα .μολις τωρα στην αναρτηση της Κυριακης..και με συγκηνησες πολυ!

    το μονο που μπορω να κανω αυτη τη στιγμη...ειναι αιτιμα φιλιας..
    καλο βραδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος23/9/12, 9:46 μ.μ.

    Σας παραπέμπω:

    http://myorama.wordpress.com/2012/06/27/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CE%B9-2/

    Το σχετικό τραγούδι λέει:
    http://www.youtube.com/watch?v=ra1Si1Ikm1w&feature=related

    ΑπάντησηΔιαγραφή