Μα τέλος πάντων που ανήκομεν;

"Πέρασα τις τελευταίες μέρες αρκετό καιρό ανάμεσα στα βιβλία μου. Δεν είναι πως δεν τα βλέπω καθημερινά, είναι που σπάνια τα κατεβάζω όλα για να τους αλλάξω θέση. Πέρα από την κάπως ύποπτη απόλαυση –περιέχει ψήγματα αυτοθαυμασμού και φετιχισμού– του να αφουγκράζεσαι τον όγκο τους, τον αριθμό τους, να θυμάσαι πού διάβασες το καθένα, η ηδονή της αλλαγής του συστήματος ταξινόμησης περιέχει κι ένα έξτρα μπόνους· αδιάβαστα.

Μέσα στα διαβασμένα, παρεισφρέουν τριών λογιών βιβλία, αυτά που κάποτε παράτησα –στην αρχή, στη μέση, λίγο πριν το τέλος και τώρα φαντάζουν ξανά γοητευτικά–, αυτά που για κάποιο λόγο πήγαν στο ράφι χωρίς καν να τα ανοίξω και, τέλος, τα κατατρεγμένα, εκείνα που αναρωτιέμαι γιατί μπήκα στον κόπο να τα αγοράσω. Οι ήδη μεγάλες στάκες με αδιάβαστα βιβλία εμπλουτίστηκαν και βρέθηκα με καμιά εικοσαριά βιβλία που δεν έχω διαβάσει, είμαι δε σχεδόν βεβαία πως δεν θα ήθελα να διαβάσω ποτέ.

Το σχεδόν είναι η λέξη κλειδί. Έφτασε η ώρα του αποχωρισμού, να γραφτώ στις λίστες του bookcrossing, να τα δωσω στις τοπικές βιβλιοθήκες, να στήσω ανταλλακτήριο με φίλους και γνωστούς; Κι αν κάποιο από αυτά μου γυαλίσει ξανά, το θέλω πάλι δικό μου, θα το αγοράσω, ενώ ήξερα πως το είχα μες στα χέρια μου; Το ήξερα, όμως; Δεν το ήξερα. Το βιβλίο δεν είναι ένα απλό αντικείμενο, η αίσθηση της κτητικότητας σε σχέση με τα προϊόντα του πολιτισμού είναι μια μεγάλη ιστορία, δυσκολότερη από το να αποχωριστείς ένα βάζο ή το σεμεδάκι πάνω από την τηλεόραση – αν και καταλαβαίνω πως κι αυτά δεν είναι εύκολο να τα ξεφορτωθεί η μέση γυναίκα. Ανήκω στα βιβλία μου, ανήκουν αυτά σε μένα. Μα και στα αδιάβαστα, αυτά που δεν θα ήθελα ποτέ, στα διαβασμένα που δεν αγάπησα; Σε όλα προφανώς.

Φτιάχνω δειλά δειλά μια μικρή στοίβα με βιβλία που σε κανονικές συνθήκες θα πήγαιναν στην αποθήκη. Και μια άλλη μικρότερη δίπλα με αδιάβαστα που θα έμεναν να τριγυρνούν σαν φαντάσματα στις βιβλιοθήκες μου για πάντα. Δεν έχω αποφασίσει τι θα τα κάνω. Για αρχή θα μείνω για πολύ καιρό να τα κοιτάω ξανά και ξανά, μάλλον. Έπειτα σκέφτομαι να τα βγάλω σε πλειστηριασμό. Ίσως κάπου κάποτε κάποιος κοιτάει με την ίδια αμηχανία το βιβλίο των ονείρων μου."

Αυτά έγραφα στο Bookstand κοντά πέντε μήνες πριν. Σε αυτούς τους πέντε μήνες, αν εξαιρέσει κανείς μια και μοναδική ανταλλαγή με τον Μαραμπού που δεν ξεκίνησα εγώ και αρκετά δανεισμένα βιβλία από εδώ κι από από κει, δεν έκανα τίποτα για αυτά τα αδιάβαστα που δεν με ελκύουν. Δεν κοίταξα να τα αγαπήσω (ίσα ίσα τα άφησα πριν λίγο καιρό να με μπλοκάρουν αναγνωστικά), δεν τα χάρισα, δεν τα έδωσα, δεν τα αντάλλαξα. Μένουν εκεί, στα ραφάκια τους τακτοποιημένα, να με κοιτούν κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, να μη με αφήνουν να πάρω καινούργια χωρίς τύψεις. Αλλά η εγκυμοσύνη έχει ένα καλό, κάποια στιγμή σε βάζει να εκκαθαρίσεις τα συρτάρια, τα σεντούκια και τα δωμάτια για να υποδεχτείς το καινούργιο μέλος. Έτσι μάλλον, κι αυτά τα βιβλιαράκια θα βρουν την τύχη που τους αξίζει.