"Οι Αριθμοί και άλλες ιστορίες", Victor Pelevin

Μισώ, μισώ, μισώ τον πρόλογο της μεταφράστριας του βιβλίου του Βίκτορ Πελέβιν «Οι αριθμοί και άλλες ιστορίες». Μα είναι δυνατόν σε κείμενο που προορίζεται για αρχή έκδοσης να μας δίνεις πλήρη περίληψη της ιστορίας, στάδιο προς στάδιο μέχρι και το φινάλε, σπιθαμή προς σπιθαμή;  Στο πρώτο και μεσαίο κομμάτι λοιπόν του βιβλίου διάβαζα ανόρεκτα, ήξερα τι θα γίνει παρακάτω, η γραφή μου φαινόταν κάπως μπερδεμένη και μεταφυσική για τα γούστα μου, είχα και τον εκνευρισμό μου για τον πρόλογο που δεν έλεγε να σταματήσει∙ αν ήθελα να διαβάσω σε 2 σελίδες την ιστορία ποιος ο λόγος να διαβάσω το βιβλίο. Εκεί και τη μέση κατάφερε η γραφή να με συνεπάρει, δεν είχε πια σημασία που ήξερα τι θα γίνει παρακάτω, αν και η πλοκή περιέχει μια έκπληξη που καλό θα ήταν να μην την ήξερα.

Ήρωας του μυθιστορήματος ο Στιόπα Μιχαήλοφ, ένα από αυτά τα τρομερά παιδία που ξεφύτρωσαν στην νεότερη Ρωσία και πλούτισαν χωρίς καν να το καταλάβουν. Από μικρός είχε μανία με τους αριθμούς και κατέληξε πως το 34 ήταν ο δικός του τυχερός φύλακας άγγελος. Βασισμένος σε αυτό – σπούδασε οικονομικά μόνο και μόνο επειδή η πληροφορία για αυτόν τον κλάδο ήταν στη σελίδα 34- έχτισε μια μικρή αυτοκρατορία, το χρήμα έτρεχε άφθονο. Όλα πήγαιναν καλά, ώσπου μια μάγισσα η Μπίνγκα του εξήγησε πως το 43 ήταν αυτό που θα τον κυνηγούσε, πως σε αυτήν την ηλικία θα άλλαζε ζωή, θα ερχόταν σε αντιπαράθεση με καρμικό εχθρό του και μπορεί και να μην επιβίωνε. Τα όσα ακολουθούν όσο το 43 πλησιάζει μόνο τραγελαφικά μπορούν να χαρακτηριστούν, ενδεικτικά μιας Ρωσίας που έχει χάσει κάθε μπούσουλα και προορισμό.

Το βιβλίο εστιάζει αρκετά στο μεταφυσικό, κάτι που προσωπικά με κούρασε και σε σημεία με έβγαλε εκτός ρυθμού. Από την άλλη έχει τα κότσια να πει τα πράγματα με το όνομά τους ως προς την σημερινή κατάσταση με τους Ρώσους «μεγιστάνες» που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια τα τελευταία χρόνια, ο κυνισμός φτάνει σε ένα επίπεδο εξωπραγματικό, εντελώς ασύλληπτο.

Οι μικρές ιστορίες που ακολουθούν το μυθιστόρημα θεωρώ πως είναι άνευ λόγου ύπαρξης για την έκδοση. Δεν το έχω ξαναδεί, ένα μεγάλο μυθιστόρημα να συμπληρώνεται με μικρά διηγήματα, δεν ξέρω αν φταίει για αυτό ο συγγραφέας ή ο Έλληνας επιμελητής, αλλά μου φάνηκε τελείως άτοπο. Από αυτές τις ιστορίες ξεχωρίζει με διαφορά «Η ομάδα Φόκους», όπου μια ομάδα «μεταστάντων» βρίσκεται μπροστά στο Υπέρλαμπρο Ον και συζητά για την κόλαση και τον παράδεισό του.

Παρ’ όλη πάντως την έντασή μου, που αφορά κυρίως την έκδοση- τον πρόλογο, την επιλογή των κειμένων και τα αρκετά ορθογραφικά (μεταφραστικά φυσικά και δεν μπορώ να το κρίνω)- νομίζω πως θα έπρεπε να δώσω στον Πελέβιν μια ακόμα ευκαιρία στο μέλλον.

"Οι Αριθμοί και άλλες ιστορίες", Βίκτορ Πελέβιν, μετ. Σταυρούλα Αργυροπούλου, εκδ. Καστανιώτη, 2006, σελ. 390