"Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο", Philip K. Dick

Μακράν το καλύτερο βιβλίο του Ντικ που έχω διαβάσει - κι είναι πολλά -  «Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο» είναι ένα βιβλίο που μετά βίας μπορεί να χαρακτηριστεί επιστημονική φαντασία κι αν ήταν γραμμένο από κάποιον άλλο ίσως να έχαιρε μεγαλύτερης αναγνώρισης ως μια καθαρόαιμη δυστοπία.

Το βιβλίο ξεκινά με ένα πολύ ενδιαφέρον twist, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει κερδίσει η Γερμανία και η Ιαπωνία, η Αμερική είναι κάπως σαν επαρχία της Ιαπωνίας, ο υπόλοιπος κόσμος της Γερμανίας, αν εξαιρέσεις την Αφρική όπου έχει "συμβεί" ολικό ολοκαύτωμα και δεν έχει σχεδόν απομείνει «νεγροειδής» πληθυσμός εκεί. Α, και τη Μεσόγειο που έχει αποξηραθεί για να καλλιεργηθεί.

Η κατάσταση στις ΗΠΑ είναι τραγελαφική, οι Αμερικάνοι νιώθουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, η δουλεία έχει επανέλθει, όλοι συμβουλεύονται το βιβλίο με τους μαγικούς αριθμούς των Κινέζων, το Ι Τσινγκ αλλά παρ’ όλα αυτά οι Κινέζοι είναι στην τελευταία κοινωνική υποστάθμη, οι λιγοστοί Εβραίοι καταφεύγουν σε πλαστικές για να κρύψουν την χαρακτηριστική κατατομή τους μπας και ξεγλιστρήσουν. Οι Γιαπωνέζοι παρ’ όλο που καταλαβαίνουν τη θηριωδία των Γερμανών και του ναζιστικού τρόπου σκέψης, βολεύονται με τη συμμαχία. Και μέσα σε όλα αυτά κυκλοφορεί ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται την εικασία «τι θα γινόταν αν είχε χάσει η Γερμανία τον πόλεμο».

Το βιβλίο είναι γεμάτο καυστικό χιούμορ, μια αίσθηση βαθιά του τι σημαίνει ναζισμός, είναι νηφάλιο και θεότρελο μαζί. Ο Ντικ έχει φυσικά ευχέρεια στη γραφή, αλλά σε αυτό πραγματικά κεντά την ιστορία, φτιάχνει έναν κόσμο που μοιάζει εφικτός κι ας μην είναι, που θα μπορούσε να είναι αντανάκλαση του δικού μας σε έναν όχι και τόσο μακρινό καθρέφτη. «Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο» είναι από κείνα τα μυθιστορήματα που αποδεικνύει πως δεν υπάρχουν στεγανά μεταξύ των λογοτεχνικών ειδών, διαμαντάκια μπορεί να προκύψουν παντού.

"Ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο", Φίλιπ Ντικ, μετ. Χριστόδουλος Λιθάρης, εκδ. Τόπος, 2008, σελ. 381