«Χαμένο παιδί», Ian McEwan

To «Χαμένο παιδί» του Ίαν ΜακΓιούαν δεν είναι από τα καλύτερά του. Η γραφή θυμίζει έντονα τα βιβλία που αγάπησα από κείνον, όμως το βιβλίο είναι φλύαρο, σα να αγωνιά ο συγγραφέας να γεμίσει τις σελίδες κι έτσι καταλήγει να αναμασά ξανά και ξανά τα ίδια. Από την άλλη, δε θα μπορούσε να του λείπει το βρετανικό φλέγμα, ο ΜακΓιούαν δεν ξεχνά να γράφει, απλά ίσως αρνείται να τιθασεύσει το υλικό του.

Ήρωας ο Στίβεν Λιούις, ένας συγγραφέας παιδικών βιβλίων που ένα πρωινό που πηγαίνει με την τρίχρονη κόρη του στο σουπερμάρκετ, την χάνει. Η ξαφνική απώλεια του παιδιού βυθίζει όλη του τη ζωή σε ένα τέλμα, αυτός και η γυναίκα του Τζούλι αποξενώνονται και τελικά καταλήγουν να ζουν σε διαφορετικά σπίτια. Αρκετά χρόνια μετά, τον βλέπουμε να συμμετέχει σε μια υποεπιτροπή της κυβέρνησης Θάτσερ για την παιδεία, που σκοπό έχει να βγάλει ένα εγχειρίδιο για την ανατροφή των παιδιών, να μην μπορεί να γράψει ούτε γραμμή από παιδικό βιβλίο, να έχει πέσει στο ποτό και να μην μπορεί ακόμα να ορίσει τη ζωή του. Κάποια πράγματα σιγά σιγά θα τον βγάλουν από αυτή την αίσθηση της μη ύπαρξης.

Ο ΜακΓιούαν ασχολείται στο μυθιστόρημα αυτό πολύ περισσότερο με την πολιτική, την παιδεία, τον θαστερισμό και λιγότερο με την ψυχολογική κατάσταση του πατέρα που του συμβαίνει το αδιανόητο, να χάσει ο ίδιος το παιδί του. Τα αποσπάσματα από το εγχειρίδιο για την αγωγή των παίδων είναι ξεκαρδιστικά- όσο και πολύ πονεμένα για όποιον είναι γονιός- η ιστορία όπως εξελίσσεται από τη μέση και μετά είναι ένα πολιτικό σχόλιο και τίποτε άλλο.

Μου έλειψε η συνοχή, λίγο μου έλειψε κι ο χαρακτήρας, που αν και πανταχού παρόν αρνείται να μας δείξει πως πραγματικά νιώθει. Όμως το βιβλίο είναι ευκολοδιάβαστο, οι 400 σελίδες του μου φάνηκαν πως τελειώσαν σχετικά γρήγορα. Αν θα το συνιστούσα για να γνωρίσει κανείς τον ΜακΓιούαν; Ανεπιφύλακτα όχι. Ίσως απλά για να έχει να λέει πως δεν έχει μείνει βιβλίο δικό του που δεν έχει διαβάσει.

Υ.Γ. 42 Από ό,τι θυμάμαι στα ελληνικά κανείς δε λέει «ήπια ένα τενεκεδάκι μπίρα», άντε να πει «ήπια ένα κουτάκι μπίρα». Επίσης αυτό που χωρίζει την κουζίνα από τον υπόλοιπο χώρο δεν το λέμε πασαμέντο, το λέμε απλά πάσο. Τέτοια μικρά, αλλά επαναλαμβανόμενα, μου δημιουργούσαν πρόβλημα ροής στην ανάγνωση και με έκαναν να μετανιώνω που δεν το πήρα στα Αγγλικά.

«Χαμένο παιδί», Ίαν ΜακΓιούαν, μετ. Κατερίνα Σχινά, εκδ. Πατάκης, 2013, σελ.398