"Beloved", Tony Morrison

Αναρωτιέμαι αν το "Beloved" της Τόνι Μόρισον είναι τόσο καλό βιβλίο, ή ο ενθουσιασμός μου με αυτό έχει να κάνει με το ότι είμαι μητέρα. Πάντως προσωπικά με άφησε άγρυπνη αρκετά βράδια, πότε από σκέψεις και πότε από εφιάλτες, και μου άφησε μια αίσθηση αριστουργήματος.

Μια μαύρη γυναίκα - πρώην σκλάβα- μεγαλώνει τα παιδιά της ελεύθερα, αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει από τη σκοτεινιά του παρελθόντος της σκλαβιάς, αυτών που της έχουν κάνει και αυτών που έχει κάνει. Το έσκασε από τον ιδιοκτήτη της έγκυος, βαριά χτυπημένη, γέννησε στο δρόμο κι έφτασε επιτέλους στα υπόλοιπα παιδιά της, δυο αγόρια κι ένα κοριτσάκι που ήδη μπουσουλούσε;. Έζησε ένα ευτυχισμένο μήνα μέχρι να την βρουν οι κυνηγοί των σκλάβων, κι όταν τους είδε έκανε το αδιανόητο, πήρε το πριόνι και σκότωσε το κοριτσάκι που ήδη μπουσουλούσε; με σκοπό να σκοτώσει όλα τα παιδιά της για να μην σκλαβωθούν. Δεν πρόλαβε. Την πήγαν φυλακή, γλίτωσε την κρεμάλα. Τα δυο αγόρια της την εγκατέλειψαν μόλις μπήκαν στην εφηβεία, κι έμεινε με την τελευταία κόρη, αποκομμένη από τη μαύρη κοινότητα, να παλεύει με το φάντασμα του κοριτσιού που σκότωσε- και που στον τάφο του δεν είχε λεφτά να χαράξει παρά μόνον μια λέξη "Beloved"- στο στοιχειωμένο σπίτι της. Όλα αλλάζουν όταν έρχεται ένας άντρας στο σπίτι που τον ξέρει από τη σκλαβιά και διώχνει το φάντασμα μακριά. Μετά από λίγο καιρό εμφανίζεται μια κοπέλα που την λένε "Beloved" και θα της κάνει τη ζωή παράδεισο και κόλαση μαζί.

Το βιβλίο μιλά για τη μητρότητα με σπαρακτικό τρόπο, για την δουλεία, για την αίσθηση του σπασμένου, του μισού, που αφήνει η αδυναμία να ορίσεις το σώμα σου, να αφεθείς έστω και να αγαπήσεις τα παιδιά σου, γιατί και να τα αγαπήσεις, ο αφέντης θα τα πουλήσει και δεν θα τα ξαναδείς. Είναι ένα κείμενο ολοκληρωμένο και ανθρώπινο που δίκαια κέρδισε το Πούλιτζερ. Α, και η συγγραφέας  του το Νόμπελ.

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ: "Το Άρωμα του Ονείρου", Tom Robbins

Σήμερα θα προτείνω ένα βιβλίο που θα κάνει τους απανταχού κουλτουριάρηδες φίλους αυτού του μπλογκ να ανατριχιάσουν. «Το Άρωμα του Ονείρου», του εμπορικού Τομ Ρόμπινς έχει όλα όσα θα ονειρευόταν ένας συγγραφέας για το μυθιστόρημά του, πλοκή, μηνύματα, ροή, χιούμορ και πάνω από όλα πλάκα. Ο Ρόμπινς, παλαιάς κοπής μάστορας της γραφής, κατορθώνει στο «Άρωμα» τα πάντα, να μιλήσει για τόσο σοβαρά θέματα όπως η θρησκεία, η αθανασία και οι ανθρώπινες σχέσεις, να ασχοληθεί με τόσο ελαφρά όσο οι τεράστιοι φαλλοί και τα πατζάρια.

Το μυθιστόρημα ξεκινά κάπου στα δάση της αρχαίας Βοημίας όπου ο Αλομπαρ, βασιλιάς τον 8ο αιώνα γλιτώνει το θάνατο από τους υπηκόους του, που μόλις βλέπουν βασιλιά να γερνάει τον σκοτώνουν κι ανακαλύπτει τον Πάνα (που σιγά σιγά χάνει τη δύναμή του) και το μυστικό της Αθανασίας. Στο σήμερα μια σερβιτόρα, μια αρωματοποιός κι ένας οίκος στο Παρίσι ψάχνουν παθιασμένα το μυστικό ενός αρώματος σε ένα μπουκάλι όπου έχουν μείνει μόνο δυο σταγόνες. Κάπου εκεί μπλέκεται κι ένας μυστηριώδης επιστάτης. Όλα τελειώνουν σήμερα το βράδυ στις εννιά, ώρα Παρισιού.

Κι αν το «Άρωμα» είναι από κείνα τα βιβλία που θα έπρεπε κάθε βιβλιόφιλος που σέβεται τον εαυτό του να έχει διαβάσει, δεν ισχύει το ίδιο και για τα περισσότερα από τα άλλα βιβλία του Ρόμπινς- όλα τους όμως κοσμούν τη βιβλιοθήκη μου, να εξηγούμαστε. Τη εξαιρέσει ίσως του «ο Χορός των Επτά Πέπλων» τα υπόλοιπα είναι φρικτά επαναλαμβανόμενα και κάνουν μόνο πλάκα. Καλά για να περάσει κανείς την ώρα του, αλλά μόνο για αυτό.

Υ.Γ. Το βιβλίο το έχω διαβάσει και στα ελληνικά και στα αγγλικά. Η ελληνική μετάφραση κάνει ό,τι μπορεί, αλλά δεν συγκρίνεται....

Ίσως πάλι φταίω κι εγώ

Έχω έμπνευση τα πρωινά, επίσης μου αρέσει ο πρωινός ύπνος. Η κατάρα της ζωής μου, πάντα με κυνηγούσαν δυο θέλω ενωμένα κι εγώ ήθελα να τα ικανοποιήσω και τα δυο. Μοναχοπαίδι. Είμαι αυτό που ελληνιστί ονομάζεται over-achiever, αν δεν τα καταφέρνω, δεν καταπιάνομαι. Ίσως φταίει που η μάνα μου ήταν πάντα πιο εύκολη στο να κατακρίνει παρά να συγχαρεί. Ίσως φταίει η μαύρη μου η μοίρα. Ίσως πάλι φταις κι εσύ. Όλα στους άλλους τα ρίχνω.


Για την ακεφιά μου στο γράψιμο φταίω μόνο εγώ. Για την ανικανότητα μου να "χτενίσω" αποτελεσματικά τα βιβλία μου φταίω μόνο εγώ. Οι απορρίψεις δεν μου αρέσουν για αυτό έχω ήδη ένα χειρόγραφο στο ντουλάπι και ξεκινώ καινούργιο χωρίς να έχω τελειώσει τη διόρθωση του παλιού και χωρίς φυσικά να το έχω στείλει για κρίση. Την φοβάμαι την κρίση. Είμαι μικρό κοριτσάκι και φοβάμαι την απόρριψη. Κυρίως απορρίπτω τον εαυτό μου, αυτό είναι το θέμα.

Έχω έμπνευση τα πρωινά, αλλά επιλέγω να κοιμάμαι, τόσο απλά.