Ζητούνται αποσπάσματα για Χριστουγεννιάτικο δέντρο

Αποφασίσαμε φέτος να στολίσουμε λίγο διαφορετικά το Booktalks. Και ζητάμε την συνδρομή σας.

Θα φτιάξουμε δεντράκι κολάζ από αγαπημένα αποσπάσματα βιβλίων. Θέλουμε το αγαπημένο σας απόσπασμα- 2-3 φράσεις να χωρούν σε ένα μεγάλο, τετράγωνο ποστ -ιτ, φυσικά με το βιβλίο και τον συγγραφέα.

Όσοι μπορέσετε να περάσετε από το βιβλιοπωλείο θα μας το γράψετε χειρόγραφα, να είστε έτοιμοι και διαβασμένοι. Όσα μας στείλετε ηλεκτρονικά, θα τα τυπώσουμε. Και στο τέλος ελπίζουμε να καταλήξουμε με κάτι σαν κι αυτό, αλλά λιγότερο πολύχρωμο. Και πιο βιβλιοφιλικό.

Χρειαζόμαστε περίπου 100 αποσπάσματα, οπότε η βοήθειά σας θα είναι πολύτιμη.

Υ.Γ. 42 Όποιος θέλει βάζει και το δικό του όνομα στο χαρτί. Το Booktalks είναι οι άνθρωποι που το αγαπάνε.

Υ.Γ. 42-42 Αποσπάσματα γράφετε εδώ ή κάτω από τα αντίστοιχα ποστ στο fb, στο Booktalks, στο group  ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ και στη σελίδα.

Είμαι η Κατερίνα Μαλακατέ και είμαι αναγνώστρια

Μου ζητήθηκε να μιλήσω- λίγο- τόσο- μια ιδέα- αύριο σε μια λέσχη δημιουργικής γραφής εφήβων που θα επισκεφθεί το Booktalks. Θα μπορούσα να τους μιλήσω σαν συγγραφέας, αλλά εγώ μάλλον είμαι και θα παραμείνω γραφιάς. Θα ήθελα να τους μιλήσω ως blogger. Όμως το blogging θα ακουστεί μάλλον παρωχημένο στα αυτιά ανθρώπων που ζήσαν με το ίντερνετ από τότε που θυμούνται τον εαυτό του. Αν τους μιλήσω σαν βιβλιοπώλης, πάλι ψέματα θα λέω. Δεν είμαι η κλασική βιβλιοπώλισσα, έχω ένα ιδιαίτερο μαγαζί, είναι φανερό πια πως δεν μπορώ να ταυτιστώ με τον κλάδο. Άρα τι μένει; Θα τους μιλήσω με την πραγματική μου ιδιότητα. Θα μιλήσω ως αναγνώστρια.

Αυτό εμπεριέχει έναν κίνδυνο, μιλώντας για την δική τους ηλικία, θα χρειαστώ τα σκοτάδια μου. Δεν μπορώ να γενικεύσω. Η δική μου εφηβική μαυρίλα, μια μαυρίλα σχεδόν πεισιθάνατη, νικήθηκε από την ανάγνωση, έμεινε πίσω, να μου θυμίζει αυτό που ήμουν και που έγινα. Η ανάγνωση είναι η προίκα της παιδικής μου ηλικίας, ό,τι έχω για να αντισταθώ σε αυτόν τον φρικτό κόσμο. Ήταν τότε και θα είναι τώρα. 

Έγραφα κάποτε πως τα βιβλία δεν είναι ζωή και δεν μπορούν να είναι ζωή. Ούτε φίλοι μας είναι. Όμως τα βιβλία είναι παρηγοριά, είναι γνώση και μνήμη, είναι πολλές ζωές μαζί, βιωμένες με εντάσεις στιγμής. Στα βιβλία είσαι ευγενική, λεπτεπίλεπτη δεσποινίδα κι αιμοσταγής ναζί δολοφόνος· γοητευτικός άντρας κι ένας καμπούρης κωδωνοκρούστης. Τα βιβλία περιέχουν την απαραίτητα δόση ευτυχίας για να μην θεωρείς την ζωή σου χαμένη. 

Τα βιβλία είναι ο μισός μου κόσμος. Αυτό θα πω στα παιδιά. Αυτό θα πω και στους ενήλικες που θα έρθουν στην Λέσχη Ανάγνωσης το Σάββατο. Όμως αυτό δεν είναι αναγκαία συνθήκη για να διαβάζεις βιβλία. Είναι η δική μου συνθήκη κι η δική μου ζωή. Το τι θα βρουν στα βιβλία για την δική τους, έφηβοι και μεγαλύτεροι, εξαρτάται από τους ίδιους. 

Υ.Γ. 42 Το Σάββατο είναι η επίσημη πρώτη της Λέσχης Ανάγνωσης στο Booktalks. Η συμμετοχή είναι δωρεάν, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι και θα διαβάζουμε ένα βιβλίο κάθε μήνα. Θα συντονίζουμε εγώ και ο -γκουρού μας- Librofilo.

Ελάτε να γιορτάσουμε μαζί τα έκτα γενέθλια του Διαβάζοντας

Την Κυριακή 29 Μαρτίου 2015 το μπλογκάκι κλείνει τα 6 του χρόνια. Αντί για την κλασική επετειακή ανάρτηση-απολογισμό (που δεν θα γλιτώσετε φυσικά), είπα να κάνουμε μια συνάντηση για να γνωριστούμε. Σας καλώ λοιπόν, όσους γίναμε φίλοι μέσα από το blog, αλλά περισσότερο αυτούς που δεν έχουμε γνωριστεί ακόμα, να πιούμε ένα κρασί και να μιλήσουμε για βιβλία.

Δεν θα είναι πάρτυ, δεν θα έχει dj, αλλά ευελπιστώ να έχει ανθρώπους που αγαπάνε το βιβλίο και έχουν όρεξη να κάνουν παρέα και με άλλους βιβλιοχτυπημένους. Αν πάλι δεν μου κάτσει, δεν θελήσει κανένας να σπάσει την ανωνυμία του και να έρθει, δεν πειράζει, περισσότερο κρασί για μένα. 

Την Κυριακή στις 7 μ.μ. στο Booktalks (Αρτέμιδος 47 & Αγ. Αλεξάνδρου 58, Π. Φάληρο)

https://www.facebook.com/events/875802649159259/ Εδώ είναι το event στο facebook αν θέλετε να δηλώσετε συμμετοχή.

Μικρόκοσμοι: Τα μικρά βιβλιοπωλεία

Την Κυριακή στις 11:30 θα συζητήσουμε για το παρόν και το μέλλον των μικρών βιβλιοπωλείων στο Κέντρο Επισκεπτών της υπό ανέγερση Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος στο  Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο Δέλτα Φαλήρου. 

http://www.snfcc.org/visitors-center/events/2015/03/microcosms-the-small-bookstores/?lang=el

Μικρόκοσμοι: Τα μικρά βιβλιοπωλεία

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

11:30

Μικρόκοσμοι: Μια προσπάθεια κατανόησης των πραγµάτων ή των ανθρώπων που καταλαµβάνουν µικρό χώρο.

Συζήτηση με τα μικρά βιβλιοπωλεία που δίνουν τα τελευταία χρόνια χαρακτήρα στην πόλη, αξιοποιώντας την προσωπική σχέση που αναπτύσσεται με τους πελάτες.

Συμμετέχουν:

Booktalks

Επι λέξει

Πλειάδες

Bookloft

Μωβ σκίουρος

Φωταγωγός

Free thinking zone

Συντονίζει η Μαρία Αγγελίδου.

Ελεύθερη είσοδος στο Κέντρο Επισκεπτών του ΚΠΙΣΝ.

Πληροφορίες-κρατήσεις: 210 8778396/8 ή με email στο visitorscenter@snfcc.org

*Για τη μετάβασή σας, μπορείτε να χρησιμοποιείτε δωρεάν το shuttle bus που συνδέει το Σταθμό Μετρό Συγγρού – Φιξ με το Κέντρο Επισκεπτών του ΚΠΙΣΝ (αφετηρία επί της οδού Καλλιρόης και άφιξη στην αρχή της Εσπλαναδας). Θα πραγματοποιούνται δρομολόγια 30’ πριν και μετά από κάθε εκδήλωση.

Μπουκτοξμπλουζάκια

Η κουβέντα ούτε θυμάμαι πως ξεκίνησε. Πάντως μια μέρα που ο δημοσιογράφος, blogger και φίλος Γιάννης Καφάτος καθόταν για καφέ στο Booktalks, το πήραμε απόφαση. Θα κάναμε μπλουζάκια με λογοτεχνικά αποφθέγματα. Εγώ, ο Γιάννης και ο Librofilo διαλέξαμε τις φράσεις - εκτός από μια που βγήκε έπειτα από τις δικές σας προτάσεις σε τούτο δω το blog. O Γιάννης ανέλαβε το εικαστικό- είναι καλλιτέχνης, πως να το κάνουμε- και στα γενέθλια του βιβλιοπωλείου στις 5 Δεκέμβρη τα μπλουζάκια κάναν θραύση. Αν θέλετε να αγοράσετε ένα κι εσείς, στείλτε μας μήνυμα στην σελίδα του Booktalks στο facebook, πάρτε μας τηλ στο 2109802520 ή ελάτε να τα πούμε από κοντά (Αγ. Αλεξάνδρου 58 και Αρτέμιδος 47 στο Π. Φάληρο).

1. All that we see or seem is but a dream within a dream  - E.A.Poe

2. Διαβάστε για να ζήσετε – Γκ. Φλωμπέρ

3. Δε με ενδιαφέρουν τα μυστικά των άλλων.
Με ενδιαφέρουν οι εξομολογήσεις τους – Αλμπέρ Καμύ

4. Η απάντηση ειναι ο Άνθρωπος, όποια κι αν είναι η ερώτηση – Λουί Αραγκόν

5. Πάντα ονειρευόμουν τον Παράδεισο σαν ένα είδος βιβλιοθήκης – Χορχέ Λουίς Μπόρχες

6. Ο θάνατος θα ΄ρθει, θα ΄χει τα μάτια σου – Cesare Pavese

7. Η κόλαση είναι άδεια και όλοι οι διάβολοι είναι εδώ – Γ.Σαίξπηρ

8. Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail Better – S. Beckett

9. 42 the answer to the ultimate question of life, the universe and everything
Douglas Adams

10. Go ask Alice  (Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων)

11. D' ya see him? Cried Ahab (Μόμπυ Ντικ)

Αγαπημένες φράσεις και αποσπάσματα από βιβλία

Και αφού μπήκε πάλι ο χειμώνας είπα να κάνουμε ένα κουιζάκι από κείνα τα γνωστά τούτου του blog. Αυτή τη φορά θα μου γράψετε τις αγαπημένες σας φράσεις ή και μικρά αποσπάσματα από βιβλία. Μπορεί να είναι η πρώτη ή τελευταία πρόταση ενός κειμένου, κάποια ενδιάμεση, ένας στίχος ή δυο. Κομμάτια που σας σημάδεψαν κι έχουν ξεχωριστή θέση στο λογοτεχνικό σας σύμπαν. 

Υ.Γ. 42 Αφού κριθούν από ειδική λογοτεχνική επιτροπή, μια φράση, απόσπασμα κ.τ.λ θα τυπωθεί στα νέα μπλουζάκια του Booktalks κι αυτός που θα την προτείνει πρώτος θα το πάρει δώρο στο νούμερό του. 

Y.Γ.42-42 Η ειδική λογοτεχνική επιτροπή έχει ήδη προκρίνει μερικά αποσπάσματα. Αυτό του Καμύ που απολαμβάνουμε στην φωτό δεν περιλαμβάνεται σε αυτά.

Υ.Γ. 42-63 Η λήξις θα σφυριχθεί πανηγυρικά την Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014. 

 

Η χαρά της ανάγνωσης. Επανεκκίνηση.

Τον τελευταίο καιρό έχω χάσει εν πολλοίς την χαρά την ανάγνωσης. Συνεχίζω να διαβάζω πολύ, δεν αντλώ όμως πια την ίδια ηδονή. Σα να καταπιέζομαι, να μην με χωρά ο τόπος, να ψυχαναγκάζομαι βρε αδελφέ.

Σε αυτήν την στριμωγμένη αίσθηση συνεισφέρουν τρία πράγματα:

Πρώτα από όλα η έλλειψη χρόνου και χώρου. Δεν είναι το ίδιο ευχάριστο να ανοίγεις απερίσπαστος και χωρίς θορύβους το βιβλιαράκι σου στην πολυθρόνα σου με ένα ποτήρι κρασί, με το να «χώνεις» την ανάγνωση ανάμεσα σε δυο ταΐσματα, δυο παιδάκια που τσιρίζουν, δυο mails που πρέπει να στείλεις ή δυο πελάτες που πρέπει να εξυπηρετηθούν. Ακόμα και το βράδυ στο κρεβάτι μου, έχω χαμηλώσει τον φωτισμό για το μωρό και δυσκολεύομαι. Διαβάζω μόνο από το ένα πλευρό- το κοντινότερο στο λιγοστό φως- κι αν είναι να γυρίσω από το άλλο, απλά… κοιμάμαι.

Από την άλλη έχει αυξηθεί το «καταναγκαστικό» διάβασμα. Το Booktalks κάνει συνεχώς παρουσιάσεις, είναι αγένεια να μην έχεις γνώμη για αυτό που παρουσιάζεται. Κι έπειτα είναι όλη αυτή η εισροή βιβλίων μέσω του blog από πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς που λαχταρούν μια κουβέντα, έστω ένα ξεφύλλισμα για το πόνημά τους. Καταλαβαίνω την λαχτάρα τους, διάολε μια από αυτούς είμαι. Όμως δεν μπορώ να τους ικανοποιήσω. Συσσωρρεύονται λοιπόν στα αδιάβαστα, βιβλία που δεν έχω διαλέξει εγώ και με πιέζουν. Δημιουργούνται σωροί γύρω μου, μέσα τους χάνονται μικρά διαμαντάκια, οι βιβλιοθήκες μου – έφτιαξα μια καινούργια στο σαλόνι και χάσκει μισοάδεια- μένουν άφτιαχτες- και στοίβες παντού. Μπαίνω σε πειρασμό να φτιάξω ένα ράφι για τα αδιάβαστα που θα μείνουν πάντα τέτοια. Μα έπειτα σκέφτομαι είναι άδικο, άδικο και σκληρό.

Και τελικά, με εξωθεί στα άκρα η ελευθερία της επιλογής. Δεν αγοράζω πια σε ποσότητα, κορφολογώ ένα από δω κι ένα από κει. Οι λίστες μου πάνε χαμένες, σχεδόν τις έχω εγκαταλείψει, η στόχευση χάνεται, δελεάζομαι πάλι από τα εξώφυλλα. Μπερδεύομαι. Σχεδόν λιμοκτονώ μες στο ντελικατέσεν.

Ώρες ώρες βλέπω τα Σάββατα που μαζευόμαστε η παρέα των «χτυπημένων»* πως εγώ είμαι η μόνη που έχω χάσει την προσμονή. Άλλοτε θα χαιρόμουν κι εγώ μαζί τους για κάθε νέα άφιξη, θα την χαλβάδιαζα, θα αναρωτιόμουν αν αντέχω οικονομικά να την πάρω, θα την έπαιρνα. Μόνο που τώρα που συχνά την έχω βγάλει εγώ από την κούτα, σαν να έχει χαθεί η αίγλη και η λάμψη της.

Αυτή η διαστροφή, όσο πιο πολύ «μέσα» στα βιβλία να είσαι, τόσο να μένεις τελικά απέξω, νομίζω πως είναι αρρώστια του «επαγγέλματος»∙ όχι του βιβλιοπώλη, του επαγγελματία αναγνώστη. Κι αυτό είναι που δεν επιθυμούσα να μου συμβεί. Είναι μεγάλο κομμάτι της ισορροπίας μου η ευχαρίστηση από ένα κείμενο για να την αφήσω να πάει χαμένη. Επανεκκίνηση.   

* όπου «χτυπημένοι»: βαριά βιβλιόφιλοι που μαζεύονται στο Booktalks κάθε Σάββατο κατά τις 11 με 12 το πρωί και ενσωματώνουν με χαρά όποιον έχει την διάθεση να μιλήσει για βιβλία και το κουράγιο απλά να συστηθεί. Ελάτε κι εσείς. Σε αυτούς εναποθέτω τις ελπίδες μου για να επανακάμψω. 

500.000 views μετά...

Αύριο είναι τα γενέθλια του Διαβάζοντας. Αισίως κλείνει τα πέντε χρόνια και περπατά στο έκτο της λειτουργίας του. 579 αναρτήσεις και πάνω από 500.000 επισκέψεις μετά, έχω ακόμα όρεξη να το ανανεώνω συχνά, να απαντώ σε mail και inbox, να ακούω συμβουλές για βιβλία, να δίνω συμβουλές για βιβλία, να αλληλεπιδρώ με όλους τους τρόπους με τους βιβλιόφιλους που μπαίνουν στο ιστολόγιο για να πάρουν μια ιδέα για τα επόμενά τους διαβάσματα, να δουν αν συμφωνούμε για αυτά που έχουν ήδη διαβάσει ή για να κάνουν απλά χάζι.

Μέσα σε αυτά τα χρόνια έγιναν κοσμοϊστορικές αλλαγές στη ζωή μου. Δηλαδή μη φανταστείτε, απλά, καθημερινά πράγματα. Όταν το ξεκίνησα ήμουν μια κοπέλα 29 χρονών που διάβαζε και δούλευε πολύ ως φαρμακοποιός. Τώρα είμαι μια γυναίκα 35 χρονών παντρεμένη με δυο παιδιά, έχω εκδώσει ένα βιβλίο, έχω ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο αλλά τα βασικά δεν άλλαξαν : διαβάζω και δουλεύω πολύ (στο βιβλιοπωλείο αλλά πρέπει να γυρίσω και στο φαρμακείο, πώς να το κάνουμε τώρα). 

Έχω πολλά για τα οποία πρέπει να ευγνωμονώ το blogging και για αυτό δεν πρόκειται έτσι εύκολα να το απαρνηθώ. Για αρχή έβαλε τα διαβάσματα μου σε μια σειρά, με γλίτωσε από τη σαβούρα, από τον σωρό- τώρα πια όλο και πιο σπάνια αγοράζω βιβλία από το οπισθόφυλλο, ξέρω τι θέλω να διαβάσω και πότε. Από την άλλη είναι συχνά η ψυχοθεραπεία μου, το προσωπικό μου ημερολόγιο, η διέξοδος από την καθημερινότητα. Έχω ένα κακό κι ένα καλό. Είμαι εύκολη στην πρώτη επαφή, δύσκολη στην δεύτερη∙ το πρώτο τείχος δεν υπάρχει, το δεύτερο είναι σχεδόν αδιαπέραστο. Μπορώ να λέω πολλά με πολλούς αλλά λίγα με πολύ λίγους. Αυτόν τον κόμπο τον λύνει το blogging και το γράψιμο, με αφήνουν να εκδηλωθώ και να απλωθώ.

Δεν θέλω καθόλου να μπω στην διαμάχη ανάμεσα στα απλά κείμενα του «βιβλιοblogging» και τα σύνθετα της «κριτικής». Ο καθένας έχει τον χώρο και τον χρόνο του, τον τρόπο του να βλέπει τα πράγματα. Ούτε σε κουβέντες για το αν πρέπει ή όχι να έχω σαφή πολιτική στάση μέσα από αυτό το blog. Έχω, είναι συχνά φανερή, άλλοτε όταν δεν θέλω παραμένει μόνο για μένα. Κι αν αρχίσω να παίρνω πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μου, μπορείτε πάντα και να με μπατσίσετε.

Υ.Γ 42 Συνεχίζω να μην απολαμβάνω τα ανώνυμα mails που με αποκαλούν άσχετη, βλάχα και διάφορα άλλα, αλλά τι να κάνουμε.

Υ.Γ. 42-2 Υπολογίζω πως θα συνεχίζω να σας πρήζω για καιρό. Συντονιστείτε.      

"Κανείς δεν θέλει να πεθάνει", Κατερίνα Μαλακατέ

Για κάποιο λόγο δεν περίμενα πως θα συγκινηθώ όταν θα έβλεπα το πρώτο μου τυπωμένο βιβλίο. Είχα την αίσθηση πως θα είναι σα να κερδίζει ένα διήγημα σε ένα διαγωνισμό, θα χαιρόμουν στιγμιαία κι αυτό είναι όλο. Όμως τώρα που κρατάω το πρώτο μου μυθιστόρημα στα χέρια, που το εξώφυλλο λέει το όνομά μου, έχω μια αλλόκοτη έξαψη. Θέλω ταυτόχρονα να κρυφτώ και να το φωνάξω σε όλον τον κόσμο. Φοβάμαι τόσο πολύ πως θα μπω στον κόπο να δικαιολογηθώ για αυτά που έγραψα και για αυτά που δεν έγραψα, πως θα στεναχωρηθώ αν το δω να μένει στα ράφια ή αν δεν μείνει στα ράφια αλλά δω την απογοήτευση στα μάτια κάποιου αναγνώστη. Κι έπειτα λοξοδρομεί η σκέψη μου σε όλους αυτούς που κάναν τον κόπο μέσα από το blog να ζητήσουν να το διαβάσουν στην ανέκδοτη μορφή του και στις συγκινητικές πρώτες εντυπώσεις τους. Α, και θυμάμαι και κάτι άλλο. Με αφορμή αυτό το βιβλίο βρέθηκα με τον Librofilo για πρώτη φορά. Και τώρα υπάρχει το Booktalks. Και σκέφτομαι, κοιτώντας το όμορφο εξώφυλλο ο,τι, από ένα χειρόγραφο που προέκυψε κάτι που μου άλλαξε τη ζωή, δεν μπορεί παρά να βγουν κι άλλα καλά. 

Το "Κανείς δεν θέλει να πεθάνει" θα πωλείται για αυτό το Σαββατοκύριακο αποκλειστικά από το Booktalks που έχει εγκαίνια την Κυριακή στις 6 μ.μ. Από Δευτέρα θα βρεθεί και στα υπόλοιπα βιβλιοπωλεία. 

Υ.Γ. 42 Το ότι είμαι τόσο ανίκανη να τραβήξω μια φωτογραφία της προκοπής έχεις αποδειχθεί πλειστάκις σε τούτο το μπλογκ. Αφού το τράβηξα καμιά δεκαριά φορές τελικά χρησιμοποίησα την φωτογραφία που ανέβασε χθες βράδυ η Αγγελική Μποζίκη στο facebook! 

Και εγένετο Booktalks

Στην αρχή ήταν απλά ένα χόμπι. Καλά, δεν ήταν απλά ένα χόμπι, το διάβασμα ήταν μέρος της ζωής μας, πολύ μεγάλο μέρος για την ακρίβεια, εμμονή και κόλλημα, λόγος για να χάσεις τον ύπνο σου το βράδυ, να τσακωθείς με το έτερον ήμισυ για το πόσες βιβλιοθήκες έχει το σπίτι. Μετά, η κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερη, ήρθε το βιβλιοblogging. Οι κακές γλώσσες λένε πως ξεκίνησα το Διαβάζοντας γιατί ζήλεψα τον Librofilo. Το αρνούμαι μετά βδελυγμίας.

Μετά από κάποια χρόνια σιωπηρής επικοινωνίας, κάποτε γνωριστήκαμε κι από κοντά. Για την ακρίβεια πριν περίπου έναν χρόνο. Του είχα στείλει το χειρόγραφό μου και ήθελα γνώμη. Η γνώμη του ήταν μέτρια (ή το βιβλίο μου, θα δείξει). Μετά συναντηθήκαμε σε μια ακόμα βιβλιοπαρουσίαση, για έναν καφέ, για έναν ακόμα, κολλήσαμε. Κάπου εκεί έπεσε η γνωστή ιδέα που κατατρέχει τον μέσο βιβλιοχτυπημένο.

«Πώς στο καλό να ασχοληθώ ακόμα περισσότερο με τα βιβλία;»

«Tο όνειρο ζωής μου είναι να κάνω ένα βιβλιοπωλείο-καφέ. Να πουλάω βιβλία, να είμαι όλη μέρα μέσα στα βιβλία, να έχω όσα θέλω, να προτείνω όσα μπορώ, να μαζευόμαστε να μιλάμε για βιβλία κάθε μέρα». Είπε. (Καλά με πιο πολλά λόγια)

Το επεξεργάστηκα, το σκέφτηκα, βρήκα ακόμα έναν λόγο να μείνω ξάγρυπνη τα βράδια. Και τελικά το ξεστόμισα, «να το κάνουμε μαζί».

Μαλώσαμε λιγάκι αν θα το πούμε Librofilo ή Διαβάζοντας (μπα….). Τελικά το είπαμε Booktalks. Μας πήρε κάποιον καιρό να το τελειώσουμε (οι άδειες του καφέ, τα οικοδομικά, τα προαπαιτούμενα, μας εξόντωσαν). Αλλά άξιζε τον κόπο. Γιατί τώρα είναι εδώ, έτοιμο. Περιμένει τους φίλους που αποκτήσαμε στην πορεία, κι αυτούς που είχε ο καθένας ξεχωριστά από πριν. Κι αν κρύψω πως είμαι χαρούμενη και περήφανη ή πως περιμένω πως και πώς να πάω να τρυπώσω μέσα, θα είναι ψέμα.

Υ.Γ. 42  Κι όταν προτείναμε- διστακτικά είναι η αλήθεια- στον No14me να δουλέψει στο Booktalks κι εκείνος είπε ναι, ήξερα πια πως είμαστε σε καλό δρόμο.

Το Booktalks (Αγ. Αλεξάνδρου 58 και Αρτέμιδος 47 στο Π. Φάληρο) άνοιξε σήμερα για πρώτη φορά τις πόρτες του και φιλοδοξούμε να γίνει στέκι για όλους τους βαριά χτυπημένους βιβλιόφιλους σαν κι εμάς. 

Οδός ονείρων 42

Υπάρχουν δυο τρία βασικά πράγματα σε αυτή τη ζωή που δεν μπορείς να τα αγνοήσεις. Αρχικά την κλίση σου, τη φυσική ροπή προς το ένα ή το άλλο, την αίσθηση πως πρέπει να ισορροπήσεις ανάμεσα σε αυτό που φοβάσαι για σένα κι αυτό που εύχεσαι. Έπειτα είναι οι συγκυρίες, που σε φέρνουν από τη μια ή την άλλη όψη της βάρκας, σε αφήνουν να επιπλεύσεις, σε ρίχνουν στο βυθό να αγωνίζεσαι να ανασάνεις ή σε έχουν για πάντα πάνω σε ένα γιοτ πολυτελείας. Και τέλος είναι αυτό που είσαι στη δεδομένη στιγμή, που δεν καθορίζεται ποτέ μόνο από τις κλίσεις και τα ταλέντα σου, ούτε από αυτά που σου έτυχαν, είναι ο συγκερασμός τους και κάτι τις παραπάνω άυλο, σχεδόν μαγικό, που η συνειδητοποίησή του μας διαφοροποιεί και μας κάνει έλλογα όντα.

Πιθανολογώ πως η ζωή μου δεν θα ήταν αυτό που είναι αν έλειπαν έστω και οι πιο δειλές από τις επιλογές μου, αν μπορούσα με κάποιον τρόπο να γυρίσω τον ρολόι πίσω και να τα κάνω όλα σωστά. Το ερώτημα πια είναι αν θα ήθελα. Σε φάσεις όπως αυτή, που μπορώ να ανασάνω, που δεν πνίγομαι από μια δουλειά αδηφάγα και απαιτητική ως το μεδούλι σαν αυτή που κατέληξα να κάνω, λέω πως δεν θα άλλαζα τίποτα. Όταν όμως ο χρόνος μου περιορίζεται, όταν γυρνάω στις εννιά το βράδυ και πρέπει να δω το παιδί, να φροντίσω το σπιτικό μου και να μαγειρέψω και τα φασολάκια, τότε μοιάζουν όλα ένα ατελείωτο βουνό. Λίγο λάσκα να με αφήσεις και το μυαλό μου ταξιδεύει, οι προοπτικές ανοίγονται.

Λίγο λάσκα να με αφήσεις και αρχίζω να σκαρώνω ένα σωρό καινούργια πράγματα. Μια έφηβη ετών τριανταπέντε –ωσονούπω- γεμάτη ιδέες για το μέλλον και όρεξη για δουλειά κι οργάνωση. Μέχρι να πέσω στα ίδια σκατά  του ωραρίου; Εδώ θα δείξει πια αν το ωράριο δυναστεύει μονάχα αυτούς που κάνουν κάτι που δεν πολυαγαπούν ή αφορά τους πάντες, όσο αγαπησιάρικο κι αν είναι το επάγγελμά τους. Στο επόμενο εξάμηνο θα αλλάξει η ζωή μου ή όλα θα είναι μια από τα ίδια μόλις μπούμε σε κανονικούς ρυθμούς, η ρουτίνα θα φάει λάχανο τον ενθουσιασμό και όλα όσα είναι πασιφανώς η φυσική μου κλίση θα πέσουν και θα με πλακώσουν; Ένα είναι σίγουρο, πως τίποτε από όλα όσα σχεδιάζω δεν θα ήταν εφικτό αν δεν δούλευα για δέκα χρόνια σε αυτή την αδηφάγα, καταδυναστευτική δουλειά που κάνω και τώρα. Άρα τι να αλλάξεις και τι να αφήσεις, μπορείς μονάχα να προσπαθήσεις να κάνεις αυτό που ονειρεύτηκες πραγματικότητα.