Το γράψιμο σε βρίσκει. Σε βρίσκει ένα βράδυ αργά, πιωμένο, κι αντί να ξεσπάς την καψούρα σου σε σκυλοτράγουδα, την ξεσπάς σε σημειωματάρια. Σε βρίσκει σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου όταν είσαι έντεκα χρονών. Σε βρίσκει στα βαθιά χασμουρητά όταν σκαλίζεις ακατάληπτους στίχους στις άκρες των βιβλίων. Α, τα βιβλία. Κι αυτά σε βρίσκουν. Αν δεν σε βρουν, δεν σε βρήκε το γράψιμο πραγματικά.
Το ταλέντο χτυπάει στις γωνίες, σε ρίχνει σε τεράστια ανοιχτή άβυσσο. Για να μετρηθείς μαζί του, πρέπει να αναμετρηθείς με όλη τη σκοτεινιά σου. Θα σε ρουφήξουν και τα δυο. Ταλέντο είναι η ικανότητα να εκτεθείς, η βαθιά καταβύθιση. Όλα τα άλλα, θα στα μάθουν τα βιβλία των άλλων. Το γράψιμο μαθαίνεται, έχει κανόνες και νόμους, κι όταν τους σπάσεις, αφού τους καταλάβεις και τους ενστερνιστείς, τότε ελευθερώνεσαι. Έχει δυο κεφάλια η προσπάθεια στην τέχνη, αν δεν μελετήσεις τι κάναν οι άλλοι, θα κάνεις μόνον του κεφαλιού σου. Αλλά οι φιλόλογοι ως επί το πλείστον δεν γράφουν. Γιατί δεν είναι ικανή συνθήκη η μελέτη. Πρέπει τα κείμενα να περνάνε μέσα σου.
Η γλώσσα ξεκινάει από τις βαθύτερες συνάψεις του εγκεφάλου μας, κάθε φορά που διηγείσαι μια ιστορία, χρωματίζει τις αναμνήσεις, τους δίνει ρυθμό και ένταση. Η γλώσσα είναι η μνήμη μας, οι λεπτές αποχρώσεις της πραγματικότητας τής ανήκουν. Μόλις το καταλάβει ο γραφιάς αυτό, γίνεται αδηφάγος, αρπακτικό. Κανείς δεν μένει έξω από το χορό, όλα είναι ιερά κι ανίερα. Στα κείμενα σκοτώνεις το παιδί και τη μάνα σου. Η τέχνη αποχαλινώνει, όλες οι αναστολές μπαίνουν σε αναστολή, μετά πρέπει να τις βάλεις μόνος σου στη νέα θέση τους. Αν παραμείνεις στη διάσπαση και την καταστροφή, η τέχνη θα σε τελειώσει. Μα όποιος δεν ξανοίγεται στα βαθιά, δεν γράφει.
Οι λέξεις πατάνε πάνω μας. Οι λέξεις έχουν βάθος μόνον όταν δανείζονται από τις εμμονές, τις λαχτάρες και τις διαστροφές μας. Αν πιστεύω σε κάτι μεταφυσικό, είναι η αναπόφευκτη κλίση μας σε κάτι. Αυτό το κάτι που δεν ορίζουμε. Ορίζουμε όμως όλα τα άλλα. Αν πιστεύω σε κάτι μεταφυσικό είναι ο έρωτας. Όλα ξεκινούν από την καύλα. Ο γάμος από συμφέρον είναι πάντα μέτριος.
Γράψιμο είναι το διαρκές σφυροκόπημα στο καναβάτσο από όλες τις μπάντες. Να πονάς ολόκληρος και να συνεχίζεις, γιατί δεν μπορείς τίποτ’ άλλο να κάνεις. Κι ας διαλυθείς έπειτα, κι ας μην υπάρχεις. Αν δεν γράφεις για να υπάρχεις, καλύτερα να μη γράφεις.
Κατερίνα Μαλακατέ
.png)