Αν και κατά καιρούς με έχει ενοχλήσει η έκθεση του Πέτρου Τατσόπουλου στα μέσα- μη με ρωτήσετε γιατί, μια, εκ μέρους μου, κακώς εννοούμενη σεμνοτυφία μάλλον φταίει - διάβασα την "Καλοσύνη των ξένων" με ειλικρινές ενδιαφέρον. Είναι ένα έντιμο βιβλίο, ένα κομμάτι της αυτοβιογραφίας του σημαντικό κι έχω την αίσθηση πως δεν το κανιβάλισε.
Ο συγγραφέας λοιπόν, ανακαλύπτει στα δεκαοκτώ του πως είναι υιοθετημένος, κι έτι χειρότερο, όταν βρίσκει, εύκολα, την μητέρα που τον έδωσε, κατανοεί πως δεν θα την ήθελε για μητέρα, πως δεν είναι η μητέρα του. Παρ' όλα αυτά σε όλο το βιβλίο αναφέρεται στους θετούς του γονείς με τα μικρά τους ονόματα, κι όχι ως μαμά και μπαμπά, πράγμα που είμαι σίγουρη πως έκανε μικρότερος. Προσπερνώ τις χαβαλεδιάρικες αναφορές στο πόσο γκομενοπαγίδα είναι η...υιοθεσία και πιστεύω πως εδώ ο Τατσόπουλος έβαλε κομμάτι από τον εαυτό του.
Τον αν αυτό είναι λογοτεχνία, δεν το ξέρω. Μάλλον όχι. Πάντως αν και σπανίως ενδιαφέρομαι για βιογραφίες, ακόμα και μια του Ρεμπώ που μου έχει κάνει δώρο ένας φίλος καρδιάς πριν χρόνια αδιάβαστη κάθεται στα ράφια μου, η ρέουσα γραφή αλλά και το καταφανώς αληθινό του πράγματος, με κράτησαν.
