28/3/10

Μακρινό Αστέρι

Το γιατί με ελκύουν τόσο πολύ οι Λατινοαμερικάνοι συγγραφείς δεν το έχω ακόμα πλήρως αποκρυπτογραφήσει. Όχι, η ψυχοσύνθεσή μας δεν είναι κοντινή ως λαών, το περιβάλλον δεν θυμίζει σε τίποτα Ελλάδα κι όμως ταυτίζομαι. Σχεδόν μαγικά δεν μου έχει τύχει ακόμα να απογοητευτώ. Έτσι και το «Μακρινό Αστέρι» του Ρομπέρτο Μπολάνιο έχει την αύρα που με γοητεύει.

Η ιστορία ξεκινά στη Χιλή σε μια λέσχη εκκολαπτόμενων συγγραφέων. Εκεί ένα αινιγματικό πρόσωπο που δεν ταιριάζει ακριβώς στην ομήγυρη γοητεύει τις γυναίκες. Έπειτα τις κατασφαγιάζει. Ο αφηγητής που ανήκει στην παρέα των ποιητών ακολουθεί την πορεία του δολοφόνου, τον αναγνωρίζει στο πρόσωπο του πιλότου-ποιητή της χιλιάνικης Αεροπορίας που αγαπά να γράφει με τον καπνό του αεροπλάνου του στίχους από τη Βίβλο στον ουρανό, αργότερα τον παρακολουθεί στην Ευρώπη μέσα από τα ψευδώνυμά του, τον αναγνωρίζει σε δεκάδες ετερώνυμους σε φτηνά περιοδικά και τελικά τον βρίσκει.

Η Χιλή της εποχής του Αλιέντε και του Πινοσέτ, το Παρίσι αργότερα, είναι το φόντο του μυθιστορήματος και το ουσιαστικό θέμα η διαπλοκή του κόσμου των ποιητών με το έγκλημα, τη βία, την πολιτική, την πραγματικότητα.

17/3/10

Μακριά, πολύ μακριά


«Μακριά, πολύ μακριά» από την Ιρλανδία, ο Γουίλι Νταν, εθελοντής στο Βρετανικό στρατό κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ζει στα χαρακώματα της Φλάνδρας τον εφιάλτη του χημικού πολέμου. Γύρω του οι συμπατριώτες του πεθαίνουν. Αλλά και στην πατρίδα πεθαίνουν. Οι πρώτες προσπάθειες για την Αυτοδιάθεση της Ιρλανδίας φέρνουν τους Ιρλανδούς αντιμέτωπους με το Βρετανικό στρατό και το Γουίλι αμήχανο σιγά σιγά, με το θάνατο να τον περιτριγυρίζει, ανάμεσα στο καθήκον για την υπεράσπιση της πατρίδας Βρετανίας και την υπεράσπιση της πατρίδας Ιρλανδίας. Ειδικά όταν τα χέρια του βάφονται με αδελφικό αίμα.

Βαθιά αντιπολεμικό και ταυτόχρονα σκληρό και ανελέητο, παράλογο εντελώς όπως όλοι οι πόλεμοι, εμφύλιοι ή παγκόσμιοι, το βιβλίο του Σεμπάστιαν Μπάρυ εστιάζει στον άνθρωπο για να μας πει την Ιστορία. Κι όσο κι αν σε ένα βαθμό κάθε αντιπολεμικό μυθιστόρημα μέσα από τις φρικαλέες περιγραφές μας εξοικειώνει με τον πόλεμο (που δε θα έπρεπε) δεν παύει τούτο εδώ με την καυστική ματιά του και την εξαιρετική γραφή να είναι άριστο δείγμα του είδους.

7/3/10

Το σκιουράκι

Όπως θα καταλάβατε το σκιουράκι δεν έχει ακριβώς πρόγραμμα, θηλάζει όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας κυρίως, κι εγώ διαβάζω δυο βιβλία και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε κανένα. Διαβάζω τρεις σελίδες και μετά ανοίγω και πάλι το "Τί να περιμένετε τον πρώτο χρόνο του μωρού σας". Υποθέτω πως κάποια στιγμή μέσα στα επόμενα δυο χρόνια θα μπούμε σε ρουτίνα!!!
Πάντως είναι ατελείωτο το συναίσθημα που μου βγαίνει. Και γέλια και κλάματα και ένα άπλωμα αισθημάτων, σα να έχει ανοίξει ένας κρουνός στο έδαφος και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει. Όλα μαζεμένα κι οι στιγμές μπερδεμένες κι αυτές από την απόλυτη φρίκη στην απίστευτη ηρεμία. Ενίοτε και στη βαρεμάρα όταν ο κύκλος άλλαγμα, τάισμα, ύπνος, και σε 2 ώρες άντε πάλι δε διασπάται από δυο κουβεντούλες ενηλίκων. Σας είπα πως η τηλεόραση είναι πράγμα απάλευτο, αηδιαστικό και εθιστικό μαζί; Σαν να μην μπορείς να ξεκολλήσεις από δυο θέματα, ακούς συνεχώς τα ίδια και τα ίδια κι όμως δεν αντιδράς, δεν λες φτάνει, συνεχίζεις.
Αυτά από το μέτωπο. Το σκιουράκι θέλει πάλι να με σκαρφαλώσει με τα νυχάκια του. Σας φιλώ.