Κάποτε διαβάζοντας Τζέιμς Έλροι, ενθουσιαζόμουν. Αυτά προ δεκαετίας, γιατί μάλλον τώρα πια μεσολάβησαν πολλά αναγνώσματα και βρήκα το «Οι Δρόμοι του Δολοφόνου» κάπως μονότονα φορτωμένα φόνους.
Ο Μάρτιν Πλάνκετ είναι ένας σήριαλ κίλλερ που αρέσκεται να κάνει ακριβώς αυτό, να σκοτώνει. Τριγυρνά τη μισή Αμερική και παντού αφήνει θύματα, άλλοτε λόγω σεξουαλικής λαγνείας, άλλοτε για ληστεία, πιο συχνά απλά γιατί είναι γεννημένος φονιάς. Το ενδιαφέρον είναι η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, μιας και ο Πλάνκετ γράφει τα απομνημονεύματά του στη φυλακή, τα αποκόμματα από τις εφημερίδες και οι αναφορές του αστυνόμου διώκτη που εναλλάσσονται. Η πλοκή μού φάνηκε όμως κάπως μονομερής (όλο φόνοι, φόνοι, φόνοι, τους βαρέθηκα) και σε κάποια κομμάτια η ιστορία της παιδικής ηλικίας του δολοφόνου μας κάπως απλοϊκή.
Φυσικά πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα από θιασώτες των αστυνομικών σαν την αφεντιά μου, αλλά δύσκολα θα μείνει στη μνήμη. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος κοιτάζοντας το μετά από μερικά χρόνια να αναρωτιέμαι, «Τώρα αυτό εγώ το έχω διαβάσει, δεν το έχω διαβάσει….»
