Μεγάλη φαν των αστυνομικών ιστοριών δεν είμαι, για την ακρίβεια συνήθως τα αποφεύγω. Ξεκίνησα τον «Χορό των λέμινγκς» για να αλλάξω λίγο λογοτεχνικό είδος και να ανανεωθώ. Δεν είναι σίγουρη πως τα κατάφερα, ήταν πάντως μια καλή προσπάθεια.
Τα λέμινγκς είναι ένα έντιμο βιβλίο, με μια μάλλον προβλέψιμη αστυνομική ιστορία κι έναν κλασικό ήρωα για τέτοιου τύπου μυθιστορήματα. Ο Ντάριο είναι ένας ρέμπελος και άχρηστος ιδιωτικός ντετέκτιβ που τελικά συνεργάζεται με έναν καλό αστυνομικό για να λύσουν τα δυο εγκλήματα που τους προκύπτουν από το πουθενά. Τα υψηλά κλιμάκια τους διαμηνύουν να μην ασχοληθούν, αυτοί ατρόμητοι κυνηγοί της αλήθειας συνεχίζουν, ενώ διακινδυνεύουν ολομόναχοι το τομάρι τους.
Γεμάτο από τα κλισέ του είδους- των τηλεοπτικών σειρών, των ταινιών και των βιβλίων- με μια ιστορία τραβηγμένη από τα μαλλιά αλλά ρονταρισμένη σχετικά καλά ως προς τις κορυφώσεις της, το μυθιστόρημα είναι μια ευχάριστη αναγνωστική απόδραση από τα πιο βαριά βιβλία. Αλλά ως εκεί.
Ο Ντάριο είναι ένας τύπος που έχει το γραφείο του στην ψαραγορά, δεν πάει ποτέ σε μια κανονική ώρα κι είναι συνέχεια ρέστος από λεφτά. Η απλή παρακολούθηση μιας μοιχαλίδας συζύγου θα καταλήξει σε υπόθεση φόνου που θα μπλεχτεί με μιαν άλλη και θα καταλήξει σε κάτι πολύ μεγαλύτερο και μαφιόζικο στην Νάπολη. Ταυτοχρόνως ο ήρωας μας θα βρει και τον μεγάλο έρωτα.
Οι γυναίκες είναι όλες θεογκόμενες με ατελείωτα πόδια, οι κακοί είναι προσχηματικοί, οι καλοί βρίσκονται σε οίστρο, δεν πεθαίνουν ποτέ και είναι τα πιο ηθικά πλάσματα της γης- μέσα στην ανηθικότητα της τεμπελιάς, της αφραγκιάς, των ποτών και των τσιγάρων τους. Θα ήταν ψέμα να πω πως δεν βαρέθηκα. Αλλά επίσης θα ήταν κι άδικο να είμαι εγώ κριτής αυτού του βιβλίου γιατί δεν απευθύνεται σε μένα. Είναι γραμμένο για τους αναγνώστες της κλασικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Κι εκεί είμαι σίγουρη πως θα βρει πολλούς αποδέκτες.
