Πολυγραφότατος ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, Έλληνας μετανάστης στη Σουηδία, εδώ μας δίνει ένα τρυφερό, ερωτικό μυθιστόρημα, με τις χάρες και τα μειονεκτήματά του.
Στα υπέρ του βιβλίου, ο ρέων λόγος που το κάνει ευκολοδιάβαστο, η πολυπλοκότητα του κεντρικού χαρακτήρα που δίνει μια πιο φιλοσοφημένη νότα σε όλα όσα γράφονται. Στα κατά, μια τάση για κοινοτυπία, μια αίσθηση πως κάποτε δεν αρκεί η πλοκή, είναι μονάχα μια πρόφαση για να μας πει ο συγγραφέας αυτό που έχει στο νου του σε άλλα πεδία. Και μια πραγματική απογοήτευση, η τελευταία φράση – «Η πραγματική εξορία είναι να ζεις χωρίς αγάπη» – είναι τόσο χιλιοειπωμένη που αδικεί πραγματικά όλο το μυθιστόρημα.
Ο κεντρικός ήρωας, Γκέοργκ, ένας μεσήλικας αποτυχημένος ποιητής, διευθυντής του Εργατικού Οργανισμού Παιδείας της Σουηδίας και για αυτό συχνός ομιλητής τόσο για θέματα λογοτεχνίας, όσο και για πολιτικά, είναι ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας. Τον παρακολουθούμε σε μια ευαίσθητη φάση της ζωή του, κοντά στα πενήντα, όπου η γυναίκα του Μάργια αποφασίζει να πεθάνει. Κι όταν εκείνη χάνεται, αρχίζει μια εσωτερική αναζήτηση του Γκέοργκ, κατά την οποία συνειδητοποιεί πως δεν ήταν ο μεγάλος έρωτας της Μάργιας. Ένα γράμμα στη ντουλάπα περιπλέκει ακόμα περισσότερο την αίσθησή του πως την εγκλώβισε σε ένα γάμο ζεστασιάς, αλλά όχι πάθους.
Οι χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν, ο καλύτερος του φίλος Μίλαν που είναι Τσέχος, οι υπάλληλοι στο κέντρο, η καινούργια του κοπέλα από τη Ρουμανία, είναι όλοι μετανάστες και εξαιρετικά ενδιαφέροντες. Από τις συζητήσεις των ηρώων προκύπτει η ομορφιά του βιβλίου, όπου απόψεις για τη σοσαλιαδημοκρατία, μπλέκονται με αυτές για τη λογοτεχνία, τη μετανάστευση, την εξορία και φτάνουν ως τον Οβίδιο.
Για το τέλος άφησα δυο σκέψεις για τον τίτλο. Μάλλον συνηθισμένος και άτονος, «Φίλοι και εραστές», δεν προϊδεάζει για τις αρετές αυτού του αξιόλογου μυθιστορήματος.
Ο κεντρικός ήρωας, Γκέοργκ, ένας μεσήλικας αποτυχημένος ποιητής, διευθυντής του Εργατικού Οργανισμού Παιδείας της Σουηδίας και για αυτό συχνός ομιλητής τόσο για θέματα λογοτεχνίας, όσο και για πολιτικά, είναι ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας. Τον παρακολουθούμε σε μια ευαίσθητη φάση της ζωή του, κοντά στα πενήντα, όπου η γυναίκα του Μάργια αποφασίζει να πεθάνει. Κι όταν εκείνη χάνεται, αρχίζει μια εσωτερική αναζήτηση του Γκέοργκ, κατά την οποία συνειδητοποιεί πως δεν ήταν ο μεγάλος έρωτας της Μάργιας. Ένα γράμμα στη ντουλάπα περιπλέκει ακόμα περισσότερο την αίσθησή του πως την εγκλώβισε σε ένα γάμο ζεστασιάς, αλλά όχι πάθους.
Οι χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν, ο καλύτερος του φίλος Μίλαν που είναι Τσέχος, οι υπάλληλοι στο κέντρο, η καινούργια του κοπέλα από τη Ρουμανία, είναι όλοι μετανάστες και εξαιρετικά ενδιαφέροντες. Από τις συζητήσεις των ηρώων προκύπτει η ομορφιά του βιβλίου, όπου απόψεις για τη σοσαλιαδημοκρατία, μπλέκονται με αυτές για τη λογοτεχνία, τη μετανάστευση, την εξορία και φτάνουν ως τον Οβίδιο.
Για το τέλος άφησα δυο σκέψεις για τον τίτλο. Μάλλον συνηθισμένος και άτονος, «Φίλοι και εραστές», δεν προϊδεάζει για τις αρετές αυτού του αξιόλογου μυθιστορήματος.
*Η κριτική δημοσιεύεται στο δεύτερο τεύχος της Bookmarks που κυκλοφορεί.
http://issuu.com/e-bookmarks/docs/bookmarks02-web?mode=a_p
"Φίλοι και εραστές", Θοδωρής Καλλιφατίδης, εκδ. Γαβριηλίδης, 2009, σελ. 311
