«Για φαντάσου», είπε η αδελφή Μαίρη. «Κρατάω στα χέρια μου τον ίδιο τον Αντίχριστο. Και κάνω μπανάκι τον Αντίχριστο. Και μετράω τα μικρά του δαχτυλάκια…»
Τώρα μιλούσε απευθείας το μωρό, χαμένη σ’ έναν δικό της κόσμο. Ο Κρόουλυ κούνησε το χέρι του μπροστά στο πρόσωπό της.
«Αδελφή Μαίρη; Ναι; Αδελφή Μαίρη, μ’ ακούς;»
«Α, με συγχωρείτε. Σκέτη γλύκα είναι, πάντως. Στον μπαμπά του μοιάζει; Πάω στοίχημα ότι του μοιάζει. Στον μπαμπακούλη του μοιάζει μωρέ…;»
«Όχι» είπε ξερά ο Κρόουλυ.
Ένα βιβλίο που έγραψαν το 1990 ο Τέρυ Πράτσετ με τον Νιλ Γκάιμαν μαζί, ανταλλάσσοντας δισκέτες με το ταχυδρομείο, δεν μπορεί παρά να είναι αστείο. Για αυτό δεν είχα καμία αμφιβολία. Υπάρχει όμως σε αυτό και κάτι παραπάνω που θα σε τραβήξει να συνεχίσεις την ανάγνωση και να μην το παρατήσεις; Η αλήθεια είναι πως το βιβλίο είναι περισσότερο Πράτσετ από ό,τι Γκάιμαν, σατιρίζει τους πάντες και τα πάντα, δεν κολλάει πουθενά, στιγμές στιγμές η πλάκα χοντραίνει και φτάνει σε λυκειακά επίπεδα.
Ο Αντίχριστος γεννιέται, η Αποκάλυψη είναι κοντά, αλλά λόγω ενός λάθους σε ένα σατανιστικό μοναστήρι, καταλήγει να ανατραφεί από μια κανονική οικογένεια, ενώ το παιδί που νομίζουν για Αντίχριστο μεγαλώνει σατανιστικά. Ένας άγγελος κι ένας διάβολος που πολύ γουστάρουν τη ζωή τους στη Γη και δεν θα ήθελαν να αλλάξει επιτηρούν. Ενώ ο Θάνατος, ο Λοιμός, ο Πόλεμος και η Μόλυνση καραδοκούν.
Το βιβλίο είναι καλογραμμένο, το ύφος είναι ξεκάθαρα του Πράτσετ, οι ιδέες όμως μοιάζουν φρέσκες, σαν να τις είχε ο Γκάιμαν. Η συνύπαρξή τους είναι αρμονική, το τελικό αποτέλεσμα σε κάνει να γελάς και διαβάζεται εύκολα. Δεν είναι βέβαια το σπουδαιότερο βιβλίο που γράφτηκε επί γης, κι ούτε θα ήθελαν να είναι. Λέει χιουμοριστικά κάποιες σκληρές αλήθειες, επιδίδεται σε ανελέητα λογοπαίγνια, ενδεικνύεται για να περάσεις εποικοδομητικά την ώρα σου. Το ξεκίνησα στα Ελληνικά αλλά το τελείωσα στο kindle στα Αγγλικά σε ένα ταξίδι. Είμαι ευχαριστημένη κι από τις δυο εκδοχές κι ενάλλασσα με άνεση το αγγλικό με το ελληνικό κείμενο παρά τους νεολογισμούς. Αν πάντως ψάχνετε την απάντηση στην ερώτηση για το νόημα της ζωής, δεν θα τη βρείτε εδώ. Θα τη βρείτε αλλού.
Κατερίνα Μαλακατέ
"Καλοί Οιωνοί", Neil Gaiman & Terry Pratchett, μετ. Θάνος Καραγιαννόπουλος, εκδ. SEΛΙΝΙ, 2016, σελ. 405
Υ.Γ. 42 Μην παραλείψετε να διαβάσετε τις υποσημειώσεις. Α, και τα πράγματα έχουν πάντα και μια κακή πλευρά. Ουπς.