Με έναν τίτλο που στα ελληνικά τουλάχιστον ξενίζει, «Έμμονη αγάπη», το “Enduring Love” είναι νομίζω αυτό το βιβλίο του Ian McEwan που περικλείει όλη του τη φιλοσοφία τόσο σα συγγραφέα όσο και ως άνθρωπο. Το βιβλίο με την γνωστή εμμονή του συγγραφέα στη λεπτομέρεια αλλά και μια πλοκή άλλοτε χαλαρή κι άλλοτε σφιχτοδεμένη, έχει μείνει στη μνήμη μου παρ’ όλο που είναι πολλά τα χρόνια από την τελευταία φορά που το έπιασα στα χέρια μου. ( Η τύχη του αγνοείται, πάντως στη βιβλιοθήκη μου δεν βρίσκεται.)
Λίγα λόγια για την πλοκή, λοιπόν. Ο Τζο είναι επιστημονικός συγγραφέας και σε ένα πικ νικ με την επί πολλά χρόνια αγαπημένη του Κλαρίσα, σώζει ένα παιδάκι που έχει εγκλωβιστεί σε ένα αερόστατο. Εκεί, ένας από τους παρευρισκομένους, ο Τζεντ, παθαίνει εμμονή μαζί του, νομίζει ότι κάτι συνέβη μεταξύ τους, αρχίζει να παρεμβαίνει στη ζωή του γιατί πιστεύει πως τον αγαπά τρελά. Η ζωή του Τζο, κατά τα άλλα πλήρως οργανωμένη διαταράσσεται, η σχέση του με την Κλαρίσα ξεγυμνώνεται, κανείς δεν φαίνεται να τον πιστεύει, ούτε η αστυνομία, όταν καταγγέλλει την παρενόχληση που υφίσταται. Σε κάποιες φάσεις, ίσως να μην τον πιστεύουμε κι εμείς. Κι όμως κάνουμε λάθος. Γιατί στην «Έμμονη αγάπη» η λογική και η επιστήμη θριαμβεύει έναντι στην τρέλα και την κακώς εννοούμενη «πνευματικότητα», κι ας μας κρατά ο συγγραφέας με απλά γυρίσματα της πλοκής σε ένα αγκίστρι αμφιβολίας. Τον ήρωα πρέπει να τον εμπιστευτείς, κι όλα τελικά τελειώνουν με ένα τέλος πέρα από το καλό και το κακό. Με έναν παραδοσιακό συμβιβασμό, όπως γίνεται και στην πραγματική ζωή.
