Είναι γνωστό πως δεν είμαι μεγάλη οπαδός των αστυνομικών μυθιστορημάτων, για την ακρίβεια τα τεράστια σκανδιναβικά τούβλα του σήμερα τα βαριέμαι εξόχως. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως στο αμαρτωλό αναγνωστικό μου παρελθόν δεν περιλαμβάνονται κλασικά αστυνομικά, Πουαρό και Σέρλοκ. Είχα καιρό να διαβάσω ένα κλασικό whodunit, με όλα τα κλισέ και τα στερεότυπα του είδους. Και ποιο καλύτερο τέτοιο θα μπορούσε να βρεθεί, από την «Υπόθεση Λέβενγουορθ» της Άννα Κάθριν Γκριν;
Αν και στην Ελλάδα δεν είναι πολύ γνωστή, η αμερικανίδα συγγραφέας θεωρείται «μαμά» του αμερικάνικου αστυνομικού μυθιστορήματος, και η υπόθεση Λέβενγουορθ ένα από τα πρώτα «αστυνομικά δωματίου» που έβαλε τις βάσεις και ενέπνευσε την Αγκάθα Κρίστυ και τον σερ Κόναν Ντόυλ για να μεγαλουργήσουν στο είδος. Το μυθιστόρημα αποτέλεσε τεράστια επιτυχία όταν βγήκε πουλώντας πάνω από 750.000, ποσό μυθικό για την εποχή, κοντά 140 χρόνια πριν. Είναι από εκείνα τα βιβλία που αντιστέκονται στο χρόνο, κι ας είναι η πρόζα του χαρακτηριστικά βικτωριανή, κι ας πλατειάζει πού και πού στις περιγραφές δωματίων και ανθρώπων.
Βασικός ερευνητής και αφηγητής είναι ο νεαρός δικηγόρος Ρέιμοντ που βρίσκεται στο γραφείο του όταν τον ενημερώνουν πως ένας εξαιρετικά πλούσιος πελάτης δολοφονήθηκε. Σπεύδει στο σπίτι που έγινε ο φόνος και όπου διεξάγεται η προανάκριση. Ο κύριος Λέβενγουορθ ήταν ένας κάπως εκκεντρικός πλούσιος, που ασχολιόταν περισσότερο με τα βιβλία του, τον αγαπούσαν οι υπηρέτες, και οι δυο ανιψιές του, οι -εκπάγλου καλλονής- Μαίρη και Ελεάνορ. Από τις δυο, μονάχα η Μαίρη θα τον κληρονομούσε- ένα καπρίτσιο του θειου τους- αλλά αυτό φαίνεται να μην ενοχλούσε την Ελεάνορ. Ο νεαρός δικηγόρος θαμπώνεται από την ομορφιά της Ελεάνορ, κι όταν οι υποψίες στην προανάκριση θα πέσουν επάνω της, θα προσπαθήσει να μην σπιλωθεί το όνομά της. Την έρευνα την έχει αναλάβει ως ντετέκτιβ ο Εμπενίζερ Γκράις (ο ντετέκτιβ που θα εμφανιστεί και στα περισσότερα επόμενα βιβλία της Γκριν) που κρατά για τον εαυτό του τον τελικό λόγο και στο τέλος στήνει και μια κλασική σκηνή αποκάλυψης του δολοφόνου, όπου έχουμε και την ανατροπή.
Πρόκειται για ένα από τα πιο καλογραμμένα μυθιστορήματα του είδους, αν και είναι από τα πρώτα, αν όχι το πρώτο. Είναι γνωστό πως τόσο ο σερ Κόναν όσο και η Αγκάθα θαύμαζαν την Άννα Κάθριν Γκριν και εν πολλοίς αντέγραψαν τις μεθόδους της. Αλλά πέρα από αυτό, είναι ένα όμορφο βιβλίο, που θυμίζει την βικτωριανή καταγωγή του και θα μπορούσε να γοητεύσει με μεγάλη άνεση τους αναγνώστες του Γουίλκι Κόλλινς ή ακόμα και του Ντίκενς.
Κατερίνα Μαλακατέ
«Υπόθεση Λέβενγουορθ», Άννα Κάθριν Γκριν, μετ. Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος, εκδ. Gutenberg, 2017, σελ. 542
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου