13/11/09

Απραξία

Τέσσερις μήνες τώρα το μεγάλο μου γραπτό υποφέρει. Πότε με το πρόσχημα ενός μεγάλου διηγήματος που έγραψα ενδιάμεσα, πότε με την εγκυμοσύνη, τα πρωινά μου ξυπνήματα αναλώνονται σε «χτενίσματα» των δυο πρώτων μερών, σε ξαναγραψίματα, σε διαβάσματα και αναρτήσεις για αυτό το blog. Τέσσερις μήνες τώρα, μπορεί και περισσότερο, αναβάλλω το τρίτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου. Κι ως τώρα πίστευα πως αυτό είναι κακό.

Τις τελευταίες δυο τρεις μέρες ο άτακτος μπέμπης μέσα στην κοιλιά μου δε με αφήνει να κοιμηθώ – ή θα κλωτσάει ή θα πονάει. Και σε αυτές τις άυπνες νύχτες μου, που συνήθως απασχολούμαι με διάβασμα ή σκέψεις μωρουδιακές, βρήκα επιτέλους το τέλος μου. Δεν ήταν μια απλή διαδικασία. Πήρε το χρόνο της, μέσα μου οι ήρωες, αυτοί οι χάρτινοι, τα έρμαια που σας έλεγα σε άλλο ποστ, πήραν πνοή. Όλοι τους. Εντελώς περίεργα, πέρα από τη βιογραφία τους και τις κοινωνικοπολιτικές τους απόψεις, που θεωρητικά τις ήξερα πια, (τούτο το βιβλίο το γράφω με διακοπές και πολλά drafts τουλάχιστον 3 χρόνια) τώρα ξέρω και τις αντιδράσεις τους.

Έχω λοιπόν το τέλος μου, άγραφο ακόμα γιατί πάλι δεν τολμώ. Συνήθως δεν είμαι από αυτούς που τρομάζουν μπροστά στην άδεια σελίδα, τώρα διστάζω και η εμπειρία των τελευταίων μηνών με κάνει να μη βιαστώ. Σε αυτό φοβάμαι μόνο μια παγίδα, είναι εύκολο να αναβάλλεις. Πρέπει να ξέρεις πότε κινδυνεύεις να χάσεις την επαφή και πότε απλά οι σκέψεις θέλουν ακόμα ωρίμανση για να γίνουν λέξεις. Ένα με παρηγορεί. Τούτο το διάστημα που δεν προχωρούσε το βιβλιαράκι μου, έγραψα διηγήματα, κάποια στα όρια της νουβέλας, έγραψα κριτικές, ποστ, ημερολόγια, μέχρι και καινούρια ποιήματα. Ίσως όλα αυτά να ήταν ο αντιπερισπασμός, η ανάγκη μου να νιώθω πως το έχω ακόμα και μπορώ να ολοκληρώσω κάτι.

Θα περιμένω λοιπόν, δε θα εκβιάσω το τέλος. Κι ελπίζω αύριο να ξυπνήσω κι όλα αυτά που είναι τώρα μέσα στο κεφάλι μου, σχεδόν τακτοποιημένα κατά ενότητες και δομημένα, να γίνουν το πολυπόθητο τελευταίο, τρίτο μέρος.

6 σχόλια:

  1. Καλημέρα! Έτσι, δεν υπάρχει λόγος για πίεση! Take your time!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μην αναβάλλεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα. Καλές συγγραφικές διαδρομές σου εύχομαι. Θα περιμένουμε τα καλά νέα της... γέννας του βιβλίου, μιά και η κυοφόριση έχει ήδη γίνει!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τελικά μάλλον θα πάρω τον χρόνο μου. Το καλό πράγμα αργεί να γίνει. Mερικές φορές 9 ολόκληρους μήνες :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μην κάνεις σήμερα αυτό που μπορείς να αναβάλεις μια χαρά για αύριο... τσ, τσ, τσ...νευρωσικοί θα γίνουμε;... καλησπέρα Κατερίνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπέρα nimertis. Εντελώς νευρωσικοί είμαστε ήδη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ξέρεις κι εγώ γράφω...
    Προσπαθώ τουλάχιστον!
    Σίγουρα πάντα μου άρεσε να διαβάζω κ πίστεψε με διαβάζω πολύ! Δεν περνάει μέρα που δε διαβάζω!
    Όλη αυτή η αγάπη λοιπόν με έκανε να καταλάβω πως θα μπορούσα και να γράψω!
    Δειλά στην αρχή μα τώρα πλέον με περισσότερη όρεξη!
    Εδώ κ ένα χρόνο έχω στο μυαλό μου μια ιδέα που θα ήθελα να την κάνω μυθιστόρημα! Προσπαθώ να την σιγουρέψω! Τη φέρνω από 'δω την πάω απο κει, όλο αλλάζει! Μα νομίζω πως σιγά σιγά ξεκαθαρίζει το τοπίο. Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο το θέμα γιατί έχει να κάνει με τον εμφύλιο κ την εξορία αλλά το προσπαθώ! Έχω ρίξει πολύ διάβασμα γιατί δε θέλω να υποπέσω σε ιστορικές ανακρίβειες.
    Κ φτάνει η ώρα του γραψίματος...
    Κ ενώ έχω έτοιμο στο μυαλό μου όλο το πρώτο κεφάλαιο κάτι παθαίνω και δε μπορώ να γράψω! Κάθομαι μπροστα στον υπολογιστή κ τον κοιτάω...
    Τι θα κάνω;
    Νομίζω πως πρέπει να το ζορίζουμε λίγο το θέμα! Να μη το αφήνουμε γιατί τότε μας αφήνει κ αυτό!
    Πολλά είπα πάλι...
    Καλή τύχη να έχεις σε κάθε προσπάθειά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή