9/4/10

Σε μια σειρά

Υπάρχουν πράγματα που μετράνε κι άλλα πάλι που φαίνονται πως είναι έτσι κι όμως στην πράξη δεν σε αφορούν καθόλου. Κι αυτά λίγες είναι οι στιγμές που μπορείς πραγματικά να τα μετρήσεις, να τα βάλεις σε σειρά. Λοιπόν, στην καινούρια μου καθημερινότητα η δουλειά μου δεν καταλαμβάνει ούτε ίχνος από το χρόνο μου. Εκεί που άλλοτε τη σκεφτόμουν ακόμα και στις στιγμές χαλάρωσης, τώρα μου φαίνονται όλα της τα προβλήματα τόσο μακρινά, σα να μην πρόκειται να γυρίσω ποτέ εκεί. Σα να μην ήμουν ποτέ.

Από την άλλη, τα βιβλία, που δε διαβάζω ή διαβάζω πολύ αργά γιατί η αϋπνία δεν με βοηθάει, με πονάνε. Δεν γράφω κι ούτε αυτό με πονάει, δεν δίνω δεκάρα. Που δε διαβάζω με πονάει. Έτσι λοιπόν, αρκεί ένα μικρό μωρό για να βάλεις τα πάντα στη σωστή προοπτική. Πρώτο το μωρό, μετά ο άντρας σου, έπειτα να επιβιώσεις από την αϋπνία, μετά τα βιβλία. Ύστερα το χάος. Και η σκόνη να κάνει πάρτι στον διάδρομο.

Διαβάζω ένα εξαιρετικό βιβλίο, το «Νεκροταφείο πιάνων» που όμως δεν λέω να τελειώσω κι ας μην είναι πολύ μεγάλο. Η εποχή των κολικών, βλέπετε.

Με κάποιο μαγικό τρόπο σε αυτή τη φάση μου λείπουν κι οι φίλοι μου. Κι ας με είχε πάρει μπάλα η δουλειά τα τελευταία χρόνια τόσο που γυρίζοντας το βράδυ δεν μπορούσα ούτε να τους μιλήσω στο τηλέφωνο. Τώρα δεν προλαβαίνω να μιλήσω ανάμεσα σε δυο κλάματα.

Ανακάλυψα και κάτι ακόμα, πως η νοοτροπία μου, οι πολιτικές μου πεποιθήσεις, η στάση μου απέναντι στη θρησκεία μοιάζουν να έχουν περισσότερο νόημα παρά ποτέ. Είναι μια κληρονομιά που δε με νοιάζει να τη μεταδώσω ατόφια, αλλά θα με πείραζε αν κάποια στιγμή το παιδάκι μου με έβρισκε ανακόλουθη, άλλα να κάνω κι άλλα να λέω. Μια ευκαιρία για μια καινούρια, καθαρή αρχή, δηλαδή. Χωρίς τις ενοχές του παρελθόντος και κυρίως χωρίς να σκέφτομαι τί θα πουν οι δικοί μου γονείς, οι πεθερές κι οι συμπεθέρες. Αυτό που θέλω για το παιδί μου είναι ξεκάθαρο, μέχρι τουλάχιστον να μπορεί να εκφράσει τα δικά του θέλω.

Κι αν αναρωτιέστε αν θα γυρίσω στη δουλειά, η απάντηση είναι ναι. Πρέπει κάπως να ζήσει το σκιουράκι. Κι αν την αφήσω πάλι να με καταβροχθίσει, η απάντηση είναι ναι, οποιαδήποτε δουλειά και δη αυτές που έχουν να κάνουν με πολύ κόσμο, σε αναλώνει. Αλλά μάλλον αυτό θα γίνει συνειδητά πια, για ένα σκοπό, με ένα σκοπό. Γιατί για μένα το καλύτερο αμάξι ή το καλύτερο σπίτι δεν ήταν ποτέ αρκετό έρεισμα, δούλευα πολύ για να ευχαριστήσω τους γύρω μου (ορα τη μάνα μου). Τώρα θα το κάνω για να ζει καλά το σκιουράκι. Είναι μια κάποια αναβάθμιση.

6 σχόλια:

  1. Kalo kouragio me tin douleia kai me to "skiouraki"!
    A kai kali dynami episis me tous kolikous... kserw oti ponan poly!
    Perimenoume tin perilipsi tou nekrotafeiou pianwn :)
    Kalo SK!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σύντομα θα ισορροπήσουν τα πράγματα. Το σκιουράκι θα τρώει πιο αραιά και θα κοιμάται περισσότερες ώρες κι εσύ θα έχεις χρόνο να διαβάζεις, να μιλάς με τους φίλους σου και να ρίχνεις κι ένα ξεσκόνισμα που και που :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το οτι όλα αυτά φαίνονται σαν μεγάλα επιτεύγματα είναι ένα θέμα πάντως, Χρήστο μου.... Το σκιουράκι τρώει κάπως πιο αραιά, αλλά το μητρικό γάλα είναι ευκολοχώνευτο, οπότε τα όνειρα για να κοιμάται τη νύχτα φαντάζουν μακρινά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε χαίρομαι γιατί φαίνεσαι να μπορείς να τα βάλεις όλα σε μια σειρά.
    Αυτή η έγνοια ώστε, το παιδάκι σου να μη σε βρει ανακόλουθη, άλλα να κάνεις κι άλλα να λες, είναι που σε καθιστά υπεύθυνο άτομο για να μεγαλώσεις σωστά ένα παιδί.
    Πιστεύω να διάβασες την τελευταία μου ανάρτηση «Ανοιχτή επιστολή προς όλους τους γονείς». Δεν χρειάζεται να σχολιάσεις. Ξέρω πόσο κακόβουλους σχολιαστές μαζεύω στις αναρτήσεις αυτές. Η ειρωνεία είναι που αυτοί, τόσο καιρό, διαπαιδαγωγούσαν τα παιδιά μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μα σχολίασα πριν μέρες καλέ μου άθεε στην ανάρτησή σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Έχεις, δίκιο. Νόμιζα την προηγούμενη σχολίασες.
    Πώς ξεχνάω, έτσι…
    Έχεις κανένα φάρμακο υπ’ όψιν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή