11/12/11

Blog post

* Το διήγημα πήρε το 3ο Βραβείο στον διαγωνισμό "ΛόγωΤέχνης" που διοργανώσε η ArtSpot

                                                  Blog post

             Δεν έχω πολλούς τρόπους να πω το αυτονόητο, φυσικά φταίει η μάνα και ο πατέρας μου που είμαι μόνη. Στην τελική ανάλυση οι απογοητεύσεις μιας ζωής συνοψίζονται στην παιδική ηλικία, αντλούνται από αυτή, τις ζούμε ξανά και ξανά κάθε ώρα, το λέει κι η Λένα που είναι ψυχολόγος, «βγάλε το μικρό ανθρωπάκι μέσα από το κεφάλι σου». Δεν γίνεται, το μικρό ανθρωπάκι με το καροτί μαλλί της μάνας μου είναι πάντα μαζί μου, με κυνηγά στα πέρατα. 'Όχι πως πήγα στα πέρατα.
            Μετάνιωσα που αυτό το blog το άνοιξα επωνύμως. Ειδικά από τότε που το ανακάλυψε ο μπαμπάς, τότε τα λόγια μίσους για κείνη, γίνανε θηλεία. Δεν σας το κρύβω πως η κατάστασή μου χειροτέρεψε πολύ, ένα σωρό καυγάδες δίχως λόγο. Κι όμως ήταν λυτρωτική η αρχική σύλληψη κι ήθελα να είναι επώνυμη, δε θα είχε νόημα η ανώνυμη σκανταλιά
         "Τη μισώ", έγραφα. «Τη μισώ γιατί κανιβάλισε τη ζωή μου. Νόμισε πως επειδή με γέννησε μπορεί και να με ορίζει απόλυτα. Τη μισώ γιατί δεν με αφήνει να ανασάνω, γιατί είναι ο μόνος λόγος που ανασαίνω. Ούτε καν το παιδί μου. Θέλω να πεθάνει, να μην υπάρχει πια, αλλά όταν πεθάνει θα με πάρει στο τάφο μαζί της. Η κάργια". Δεν της τα μετέφερε ατόφια τα λεγόμενά μου, σουπιά ο μπαμπάς, της το έφερε απέξω απέξω πως κάτι υπάρχει που θα έπρεπε να με ρωτήσει για να της πω. Εν ολίγοις με ανάγκασε να της τα πω εγώ. Μεγάλη κουφάλα ο πατέρας, πάντα κάνει τα πάντα για να ξεφύγει την οργή της, να ανακαλύψει ξανά τον έρωτα του για κείνη. Ζει κι αυτός για αυτή, αλλά με μεγαλύτερη υγεία και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση. Αυτός είναι ακόμα ερωτευμένος.
           Ένας κακός άνθρωπος αρκεί για να γαμηθεί η ζωή σου. Η λύση είναι μόνο μια, λέει η Λένα, να τον βγάλεις τελείως από την καθημερινότητα, να απομακρυνθείς από την αρνητική δύναμη. Το έκανα με όλους. Με όλους τους άλλους εκτός από κείνη. Πως σκατά απομακρύνει κανείς τη μάνα του; Φεύγει ίσως για την Αμερική, την Αυστραλία, έναν τόπο μακρινό και απροσπέλαστο. Θα μπορούσα έτσι να την ανεχτώ, μια δυο φορές τον χρόνο, ίσως καν να μην άνοιγα τούτο το μπλογκ. Misotimanoula.com
           Ο άντρας ο Άλκης μου λέει πως είναι αφόρητο που δεν μπορώ να της τα πω κατάμουτρα. Κοίτα, κοίτα τι έγραφες μισό χρόνο πριν, μου φωνάζει. «Η μάνα μου επί Κατοχής θα ήταν μαυραγορίτισσα, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για αυτό. Η μάνα μου θα πουλούσε σε ανθρώπους που πεινάνε ένα μπουκάλι λάδι με αντάλλαγμα το σπίτι τους, θα άφηνε ορφανά να πεθάνουν από την πείνα. Καταδυναστεύει τη ζωή μου τριάντα χρόνια τώρα και για κακή μου τύχη χαίρει άκρας υγείας. Αν και στο μυαλό της πάντοτε υποφέρει και πάντοτε πεθαίνει. Μιλάμε για το εγωιστικότερο πλάσμα στον πλανήτη, που τραβά χαρά από το δυσκολεύει την καθημερινότητα των άλλων γύρω της. Έπεσα ύπουλα στην παγίδα της κοινής δουλειάς, ήμουν δεκαεπτά χρονών, φοβισμένη πως από μόνη μου δε θα βρω πουθενά εργασία, μη σίγουρη ακόμα για την πραγματική μου κλίση, έπεσα στην παγίδα της ίδιας μου της ανασφάλειας. Χαράμισα τα ταλέντα μου – την έμφυτη κλίση μου για μάθηση, την ικανότητά μου στις γλώσσες και το γράψιμο – στο συνοικιακό μαγαζί της, στη μιζέρια των αχάριστων γέρων. Αλλά από την άλλη αυτή η δουλειά θα ήταν χιλιάδες φορές πιο ευχάριστη αν δεν έπρεπε να τη μοιράζομαι μαζί της. Εγκλωβίστηκα. Δε θα ενηλικιωθώ ποτέ, γαμώ την πουτάνα μου, για πάντα θα πρέπει να είμαι υποχείριο της μανούλας, ποτέ δεν θα έχω τα δικά μου λεφτά, ποτέ δε θα ανεξαρτητοποιηθώ. Κι ας έγινα κι εγώ μάνα.»
            Τους έδιωξα όλους και γύρισα ξανά στο πατρικό μου σπίτι. Έχω να δω την κόρη μου δυο μήνες, δεν μου κάνει καλό η συναναστροφή μαζί της, η απόλυτη λατρεία στον πατέρα της. Εγώ σε γέννησα, θέλω να της φωνάξω, εγώ σε θήλασα, εγώ χαράμισα τα νιάτα μου στην αθλιότητα της γιαγιάς σου, στη δούλεψη της για να λατρεύεις έτσι τώρα εσύ τον πατέρα σου, να με διώχνεις. Τεσσάρων ετών και δεν με ξέρει, δε με θέλει, ακόμα κλαίει όταν ο άντρας μου πάει τουαλέτα. Αυτόν ξέρει, εγώ πάντα χαμένη στα δικά μου σκοτάδια, λέει ο Άλκης. Μου μείνατε εσείς και το μπλογκ και το υπόγειο στη μονοκατοικία των γονιών μου. Κλείνομαι εδώ και ξέρω πως αυτή είναι η πραγματική μου κλίση, η μόνη λύση, ο υπολογιστής, η επαφή μαζί σας. Δεν έχω κανέναν άλλο πια.
           Αναλογίζομαι στιγμές στιγμές τί θα γίνει αν μας κόψουν τη σύνδεση, αν δεν μπορώ πια να ελέγχω έστω τούτο το χώρο, τον νοερό και απατηλό αλλά τουλάχιστον μόνο δικό μου. Αυτό το ιστολόγιο είναι το πραγματικό παιδί μου, το μόνο πράγμα που δεν το διεκδικεί κανένας άλλος, που δημιούργησα εγώ από την αρχή κι ακόμα με αγαπάει. Η Λένα λέει πως πρέπει να βγαίνω που και που από το σπίτι, αλλά δεν αντέχω άλλο, δεν μπορώ. Βγήκα αρκετά. Έξω από την πόρτα του υπογείου μου καραδοκούν αυτοί, η μάνα με τα φαγητά της και την εκρηκτική, αποτελειωτική αγάπη της, η κόρη με τη δυσαρέσκεια ζωγραφισμένη στα μούτρα της, έξω από το υπόγειο είναι ο Άλκης να με ψέγει που δεν είμαι πια η γυναίκα που τον τρέφει, που αναγκάστηκε να βρει δουλειά για να θρέψει το παιδί του.
           Η μόνη μου αγάπη είναι μαζί σας, για τα σχόλια που θα αφήσετε και θα με αναγκάσετε να ασχοληθώ, να σηκωθώ και σήμερα από το κρεβάτι και να χω κάτι να προσμένω. Περιμένω.

                                                                        Κατερίνα Μαλακατέ

27 σχόλια:

  1. Διαβάζοντας την τελευταία πρόταση του post, το πρώτο πράγμα που αυθόρμητα μου βγαίνει να ρωτήσω (ίσως να είναι χαζή ερώτηση αλλά θα την κάνω), είναι: Δικό σου το κειμενάκι; Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι, δικό μου. Μην φοβάσαι, βάρα αδίστακτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ είμαι ο τελευταίος που πρέπει να λάβεις υπόψην σου είτε "βαρέσω αδίστακτα" είτε επαινέσω από την άλλη. Αν θες μια ταπεινή προσωπική άποψη, ναι ψάρωσα αρκετά διαβάζοντας το πριν φτάσω στο τέλος. Τι σημαίνει αυτό; Μάλλον ότι βγάζει μια αυθεντικότητα και ρεαλιστικότητα τουλάχιστον σε μένα. Γενικότερα; Ναι μου άρεσε. Να έχεις μια όμορφη μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κι εσύ να έχεις καλή μέρα. Χαίρομαι που σου άρεσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τώρα συνειδητοποίησα πως ήταν όντως ψαρωτικό, σα να πρόκειται για να ανάρτηση του diavazontas. Ελπίζω να διορθώθηκε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος11/12/11, 2:41 μ.μ.

    Με συγκινήσατε...

    Aν η πραγματικότητα της ζωής σας είναι αυτή που έξοχα περιγράφετε, είναι συγκλονιστικό να βγάζετε τα σώψυχά σας σε κοινή θέα.
    Και μόνο γι' αυτό σας βγάζω το καπέλο...

    Ο προβληματισμός μου (και ο βαθύτερος φόβος μου) είναι μήπως, άθελά μου, γίνω ποτέ μια μητέρα που κάνει κόλαση τη ζωή του παιδιού της εν ονόματι της αγάπης.

    Εντέλει, το blogging είναι μια μορφή εκτόνωσης.
    Και ίσως, η ψυχοθεραπεία σας...
    Μην το αφήνετε λοιπόν.
    Παλέψτε το με τον τρόπο που μόνο εσείς ξέρετε και μπορείτε...

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αν και το διήγημα έχει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία, δεν είναι φυσικά απόλυτα η ζωή μου. Ελπίζω να μη φτάσω σε αυτό το σημείο.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολύ ρεαλιστικό και εκφραστικά δυνατό το διήγημα! Συγχαρητήρια για το βραβείο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και κυρίως που αφιέρωσες χρόνο να το διαβάσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος12/12/11, 6:13 μ.μ.

    Όχι όχι, δεν ήταν απλά ψαρωτικό. Ήταν σοκαριστικά ψαρωτικό! Μέχρι τώρα που διάβασα τα σχόλια πίστευα πως ήταν αληθινό! Χριστέ μου! Απίστευτο! Τόσο καλογραμμένο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Χαίρομαι, χαίρομαι. Αλλά η αλήθεια είναι πως τα μηνύματα συμπαράστασης στο mail μου με έχουν σοκάρει κι εμένα. Κάπως πρέπει να καταστήσω σαφές πως πρόκειται για μυθοπλασία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. αγαπητή κατερίνα,
    και εμένα με συγκίνησε και με συγκλόνισε το κείμενο σου...
    δεν σου κρύβω πώς έπαθα και εγώ ένα σοκ μέχρι να καταλάβω πώς είναι μυθοπλασία...
    μπορώ να φανταστώ τα μηνύματα συμπαράστασης που σου έστελναν...
    μπορεί να είναι υπερβολικό, θα ήθελα όμως να πω, πως μερικές φορές η πραγματικότητα είναι ΚΑΙ ΠΙΟ ΤΡΑΓΙΚΗ από αυτό που περιγράφεις...
    όλα αυτά που γράφεις ΥΠΑΡΧΟΥΝ και χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι που τα έζησαν ή τα ζουν ΤΑΥΤΙΣΤΗΚΑΝ με εσένα...
    η "υπερβολή" της μυθοπλασίας είναι μερικές φορές κάτι το οποίο τρέμουμε να παραδεχτούμε, για αυτό και ο κόσμος "κλειδώνει" πάνω σε κάτι το οποίο του μοιάζει τόσο οικείο...
    θέτετε επίσης ένα τεράστιο all classic θέμα, για το οποίο (και όπως μου υπενθύμησε η αγαπητή κ.κ.) το αριστουργηματικό βιβλίο του Γκιμπράν "ο Προφήτης" τα λέει όλα: "τα παδιά τα γεννάμε, αλλά δεν ανήκουν σε εμάς, είναι τέκνα της φύσης και του ουρανού, δεν μας ανήκουν, μόνο φορείς τους είμαστε"
    καλημέρα και βέβαια πολλά πολλά ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Εγώ ο αδαής να ρωτήσω κάτι; Τον αστερίσκο με το "Λόγω Τέχνης" κλπ τον είχες βάλει εξ αρχής ή τον έχωσες στην πορεία ώστε να λυθούν οι παρεξηγήσεις; Διότι όταν βλέπεις κάτι τέτοιο,εννοείται ότι ΔΕΝ θα στείλεις μήνυμα συμπαράστασης κι άλλα τέτοια,έλεος δηλαδή! Ίσως η υπογραφή την έκανε τη ζημιά,τι να πω...

    Μπράβο πάντως για τη διάκριση :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @JonyG : Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Η αλήθεια είναι πως το θέμα των σχέσεων παιδιών- γονιών με απασχολεί πολύ, τόσο ως μάνα όσο και ως κόρη. Και φυσικά το διήγημα έχει βιωματικά στοιχεία. Αλλά όχι, δεν κλείστηκα ακόμα στο υπόγειο.

    @Johnny Panic: Στην αρχή είχα τον αστερίσκο στο τέλος, χωρίς υπογραφή. Τότε έλαβα τα περισσότερα. Αλλά έλαβα και αρκετά αφού ο αστερίσκος μετακόμισε στην αρχή του κειμένου. Ελύθη η απορία σου; Θα μου πεις και τη γνώμη σου για το κείμενο τώρα, καλέ μου αδαή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλά,με τον αστερίσκο στο τέλος κι εγώ θα ψάρωνα μέχρι να τον διαβάσω,αλλά είτε στην αρχή είτε στο τέλος,ο αστερίσκος υπήρξε,άρα η απορία μου σχετικά με τις αντιδράσεις ορισμένων αναγνωστών παραμένει.Μου θυμίζει κάπως αυτό με τις ηλικιωμένες κυρίες που συναντάνε ηθοποιούς στο σουπερμαρκετ και τους συλλυπούνται για τα βάσανα που περνάνε στο σήριαλ.Θα μου πεις,ο ηθοποιός δεν υποδύεται τον εαυτό του,ενώ εσύ υπέγραψες με το πραγματικό σου όνομα,αλλά απ'τη στιγμή που το κείμενο χαρακτηρίζεται "διήγημα",ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται αυτή η άρση της μυθοπλαστικής σύμβασης και η συνακόλουθη ταύτιση της "αφηγήτριας" με την αληθινή Κατερίνα Μαλακατέ.Τεσπα,πολύ το κούρασα.

    Το κείμενο είναι υψηλής συναισθηματικής θερμοκρασίας και μόνο περιπτωσιολογία δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.Πιστεύω ότι αρκετές γυναίκες θα αναγνώριζαν τον εαυτό τους σε αυτό(χμ,όχι μόνο γυναίκες δηλαδή...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κατερινούλα πραγματικα με αντρίχιασες...
    Το ''κακό'' είναι πως υπάρχουν πάρα πολύ άνθρωποι που μπορούν να ταυτιστούν με την ηρωίδα σου... Που ενώ παλεύουν για μια δική τους θέση στην ζώη βρίσκονται πάντα κάτω από την σκιά ενός δυνάστη (μητέρας - πατέρα - συζύγου). Που ενώ θέλουν και αξίζουν να γευτούν τους καρπούς των κόπων τους τελικά γεύονται την πικρή αίσθηση της απογοήτευσης και του περιθωρίου....
    Συνέχισε να νοιώθεις και να γράφεις και ευχομαι το επόμενο κομμάτι με χαρτί που θα γεμίσεις να είναι γεμάτο με ευχάριστα συναισθήματα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μακάρι, Γιωτούλα μου. Να είσαι καλά για τα καλά σου λόγια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ανώνυμος21/11/12, 4:58 μ.μ.

    Ζω ακριβως ό,τι κι εσυ, τα εχω γραψει ανωνυμα σε διαφορα φορουμ κτλ. Μισω τη μανα μου θανασιμα. Σε σημειο που ευχομαι να πεθανει. Ειλικρινα το ευχομαι γιατι μου εκανε τη ζωη κολαση. Εμαθε μια ζωη να διαταζει λογω της δουλειας της, και να τους εχει ολους σηκω σηκω κατσε κατσε. Μια ζωη με υποτιμουσε,με εβριζε, οταν εβλεπε να περναω καλα ζηλευε, με εκανε να νιωθω τυψεις για οτιδηποτε,εριχνε παντα ολες τις ευθυνες σε μενα και πολλα πολλα αλλα... Τι να σας πω, δε φτανουν ολοκληρες σελιδες για να γραψω για την καργια ... Ευχομαι τα χειροτερα... Δεν ειμαι κακος ανθρωπος, λατρευω την κορουλα μου που ειναι 11 μηνων και τον αντρα μου, αλλα οποιοςδηποτε στον πλανητη ειχε αυτη τη μανα το λιγοτερο που θα ευχονταν θα ηταν αυτο! Μαρια Ο. Τ. Θεσσαλονικη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος21/11/12, 5:22 μ.μ.

      Τωρα διαβασα πως προκειται για μυθοπλασια ... Τεσπα θα υπαρχουν αρκετες εκει εξω που θα αισθανονται οπως εγω...

      Διαγραφή
    2. Μυθοπλασία με αρκετά βιωματικά στοιχεία, όπως σε όλα τα αντίστοιχα κομμάτια δηλαδή. Σε καταλαβαίνω Μαρία, μερικές φορές περισσότερο από άλλες.

      Διαγραφή
    3. Συγχαρητήρια. Μυθοπλασία για σένα αλλά τόσο αληθές για μένα, τουλάχιστον όσον αφορά τα συναισθήματα που σου δημιουργεί όταν το διαβάζεις. Πολύ καλογραμμένο, χαίρομαι που μου έδωσες την ευκαιρία να το διαβάσω.

      Διαγραφή
    4. Να είσαι καλά Δέσποινα. Χαίρομαι τόσο πολύ :)

      Διαγραφή
  20. Ανώνυμος5/12/13, 6:46 μ.μ.

    Πραγματικά καταπληκτικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ανώνυμος23/12/18, 10:20 μ.μ.

    Νομίζω πως δεν πρέπει να μείνουμε στο "δόλωμα" της αυταρχικής μητέρας που είναι ένα παγκοσμίως ενδιαφέρον τμήμα της θεματικής λογοτεχνίας τύπου "αυταρχική μητέρα" . Αυτό που περιγράφεις είναι η έκρηξη των μπλογκς στην Ελλάδα εκείνων των ημερών , όπου είτε από κείμενα με αυτοβιογραφικό χαρακτήρα , είτε με κείμενα γενικότερου κοινωνικού περιεχομένου , είδαμε ανθρώπους να δημοσιεύουν ποιοτικά κείμενα , υψηλής ευαισθησίας , που μέχρι τότε δεν είχαν φωνή προς τα έξω . Είναι η εποχή που νόμισα ότι το διαδίκτυο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Μετά ... μετά ήρθαν οι έμποροι. Ετσι βιώνουμε την σημερινή κατρακύλλα του διαδικτύου. Σας θαυμάζω για το κείμενό σας και για τον υπέροχο τρόπο που διοχετεύετε διαμάντια στο διαδίκτυο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Η αλήθεια είναι πως βρισκόμαστε στο φθινόπωρο των μπλογκς, αυτή η ελευθερία που τόσο αγαπήσαμε, τελείωσε, μέσα σε μια λαίλαπα εμπορευματοποίησης. Όμως αυτό που συνέβη τότε πρέπει με κάποιον τρόπο να εκφραστεί. Και τώρα που απομακρυνόμαστε από αυτό.

      Διαγραφή