10/11/12

Αυτόν τον e-reader ποιός θα τον πάρει;






Κοιτάζω τις βιβλιοθήκες μου και δυσκολεύομαι να πιστέψω πως όλα αυτά τα βιβλία είναι δικά μου, πως τα έχω διαβάσει κι έχω ζήσει μαζί τους από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όπως κάθε βιβλιόφιλος που σέβεται τον εαυτό του έχω μια στοίβα με αδιάβαστα που μεγαλώνει ή μικραίνει ανάλογα με τα οικονομικά, ποτέ όμως δεν είναι δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με τα διαβασμένα. Με άλλα λόγια δεν είμαι συλλέκτης βιβλίων, δεν τα κυνηγάω στα παλαιοβιβλιοπωλεία για να τα σωρεύσω και να μην τα διαβάσω, δεν τα έχω τρόπαια, συχνά δεν ασχολούμαι με τις εκδόσεις, δε με νοιάζει καθόλου το χαρτί, το εξώφυλλο, ο τρόπος που είναι τοποθετημένα. Αγαπώ τις ιστορίες τους, τους ήρωες, τα νάζια της γραφής τους, όμως δεν είμαι φανατικός συλλέκτης του αντικειμένου. Τότε γιατί αντιστέκομαι τόσο στην ιδέα ενός ηλεκτρονικού αναγνώστη;

       Στην αρχή κρυβόμουν πίσω από τον αστιγματισμό, ό,τι φωτίζεται μου δημιουργεί δυσκολία∙ τώρα όλοι με διαβεβαιώνουν πως τέτοιο θέμα δεν υπάρχει, πως το ηλεκτρονικό χαρτί δεν κουράζει, πως ίσα ίσα κάνει την ανάγνωση ευκολότερη, και ίσως και πιο πλήρη με την άμεση πρόσβαση στο ίντερνετ. Έπειτα αποφάσισα πως τα ηλεκτρονικά μαραφέτια είναι για κείνους μόνον που μετακινούνται με τα ΜΜΜ και δε θέλουν να σέρνουν μαζί τους ογκόλιθους. Μάλλον κι αυτό ήταν ψέματα. Τώρα κρύβομαι πίσω από την τιμή τους, περιμένω εκείνο το καλύτερο μοντέλο που θα αρχίσει να διατίθεται στη χώρα μας – αλλά μπορεί και να (ελπίζω πως θα) αργήσει- ανησυχώ για τη χρήση της πιστωτικής στο διαδίκτυο, και άλλα τέτοια

       Ο πραγματικός λόγος είναι εγωιστικός. Τα βιβλία που διάβασα στην εφηβεία από την δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου, κι ας ήταν πολλά, τα θεωρώ  χαμένα. Δεν τα βλέπω κάθε μέρα και για αυτό δεν υπάρχουν. Έτσι θα είναι και με έναν ηλεκτρονικό αναγνώστη, θα έχω τις ευκολίες του, το διάβασμα θα στοιχίζει λιγότερο, αλλά θα λείπει η φυσική παρουσία των βιβλίων, η πρώτη ματιά το πρωί με τον καφέ. Κι ας μην τα λογαριάζω μετά, ας τους τσακίζω τις ακρούλες, ας τα στοιβάζω στην αποθήκη, ας τα χρησιμοποιώ για να στηρίζουν το κομοδίνο- κάποτε τα είχα ακόμα και σα στόπερ για να μην χτυπάει η πόρτα. Τα θέλω κοντά μου.


* Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό Bookstand.


17 σχόλια:

  1. Εξαιρετική ανάρτηση Κατερίνα, έτσι απλά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα συμφωνήσω με τον κ.Νίκου! Εξαιρετικό κείμενο! Γιατί τα βιβλία έχουν κι αυτά ψυχή... Συνέχισε να διαβάζεις και φυσικά να γράφεις κι εδώ τακτικά... Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είναι εύκολο να αποχωριστείς το "σώμα" του βιβλίου, είναι;

      Διαγραφή
    2. Τσου. Εν είναι. Καλή Κυριακή!

      Διαγραφή
  3. Που να δεις εγώ που έχω βάλει κάποια για να ψηλώσω τα κρεβάτια των παιδιών - δεν λέω ποια γιατί θα με πάρουν με τις πέτρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά κι εγώ έχω 4 που στηρίζουν ένα ράφι πάνω από το κομοδίνο μου. Μην το κάνουμε θέμα τώρα.

      Διαγραφή
  4. Συμφωνώ απόλυτα, παρ' όλα αυτά εγώ θα το ήθελα το gadget-άκι γιατί θα με βόλεβε για τεχνικά βιβλία που διαβάζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ασ' τα αυτά, θα ήθελες το γκατζετάκι, τελεία. Κι εγώ από μια μεριά το λιγουρεύομαι... Από την άλλη φοβάμαι πως αφού παίξω μαζί του μερικές μέρες θα το αφήσω να σκονίζεται σε ένα ράφι.

      Διαγραφή
  5. Το βιβλίο θέλοντας και μη δεν είναι μόνο η ουσία του, είναι και αυτή η τόσο προσφιλής μορφή του...πόσο δίκιο έχεις Κατερίνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, για μας είναι και ο όγκος του, η αφή του, το εξώφυλλο. Για τα παιδάκια μας, flioteo, νομίζω πως θα είναι διαφορετικά.

      Διαγραφή
  6. Δημήτρης Αλεξίου12/11/12, 12:15 π.μ.

    Χαρτολάγνοι! Προφανώς δε χρειάζεται να κάνω άλλο σχόλιο ο bookcrosser ε; Να μη μου πείτε πως προσηλυτίζω πάλι... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σώπα, σώπα, γιατί νομίζεις συγκρατιέμαι και δεν έρχομαι στις συναντήσεις σας. Αν προσηλυτιστώ, μετά ποιός με σώζει, θα αγοράζω βιβλία για να τα αφήνω ελεύθερα στο bookcrossing. Σιγά μην αφήνω τα δικά μου. :-)

      Διαγραφή
  7. άποψη απόλυτα σεβαστή, αλλά προσωπικά προτιμώ το περιεχόμενο των βιβλίων νάναι χαραγμένο στο νου και στη μνήμη. δευτερεύον το να τα βλέπω, που είναι απόρροια της επιθυμίας του γνωστού αφού με αυτά μεγάλωσα. έχει μια δόση φετιχισμού το να "θέλω να τα βλέπω, γι' αυτό δεν πάω στον ηλεκτρονικό αναγνώστη". μέσο είναι και το ένα και το άλλο. προς το παρόν τα προτιμώ και τα δυο, για διάφορους και διαφορετικούς λόγους. κι αν δεν τα βλέπω τα βιβλία, τι πειράζει; τα θυμάμαι. δε φτάνει αυτό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω να σου πω αν φτάνει. Κάποια δεν τα θυμάμαι, αν όμως κάπου δω μια ιδέα από το εξώφυλλό τους και τα φυλλομετρήσω, μπορεί να μου θυμίσουν κάτι. Δεν ξέρω αν είναι φετιχισμός, μπορεί να είναι απλά η δύναμη της συνήθειας.

      Διαγραφή