14/12/12

Μια ελαστική ουσία





Σήμερα θα σας μιλήσω για τον πόνο. Ανακάλυψα λοιπόν πως ο πόνος που λιμνάζει πήζει, δημιουργεί μια ελαστική ουσία σα ζελέ, που εγκαθίσταται κάπου ανάμεσα στην αρχή του οισοφάγου και τις κλείδες. Τον θυμάσαι κάθε φορά που καταπίνεις, ενίοτε και κάθε φορά που ανασαίνεις, θέλεις να βγάλεις ένα μικρό ήχο αλλά φοβάσαι πως θα σε πάρουνε χαμπάρι.
Το πένθος δημιουργεί εμμονές. Μέσα στο πλήθος, ανάμεσα σε πολλά ασημιά αυτοκίνητα, κοντά σε έναν συγκεκριμένο υπολογιστή, όλα τα άλλα μοιάζουν αδιάφορα εκτός από το αναγνωρίσεις κάποιον συγκεκριμένο∙ που αποκλείεται να είναι εκεί.
            Στην αρχή όλων κυριαρχεί η σιωπή. Ναι, παρ’ όλα τα κλάματα και τις κραυγές το μόνο που μένει είναι η έλλειψη της ανάσας. «Βασίλη, ο μπαμπάς μου πέθανε». Μόνο αυτή η φράση, ξαναπαιγμένη και ξαναπαιγμένη. Όλα τα υπόλοιπα τα ανέχεσαι για να μην ουρλιάξεις, ουρλιάζεις για να μην τα ανεχτείς.
            Αναθεωρώ. Ο θάνατος συμβαίνει σε έναν. Σε μας τους υπολοίπους αυτό που συνέβη είναι χωρισμός. Ένας αναπάντεχος αποχωρισμός που πρέπει να το χωνέψουμε κι ας μην είναι εκείνος να μας πει «δε σε θέλω πια, παρ’ το απόφαση, προχώρα». Θα ήταν ευκολότερο αν έλεγε «δε σε θέλω πια». Αλλά αυτό δε γίνεται. Τίποτα δε γίνεται, για την ακρίβεια. Τίποτα δε μπορεί να αλλάξει.
            Δεν έχω πράγματα ανείπωτα. Ούτε κουβέντες, ούτε λόγια. Μου λείπουν οι πράξεις. Το γάλα του παιδιού που έφερνε κάθε πρωί, το ποιος θα φτιάξει τη φορολογική μου δήλωση, ποιος θα μου στείλει πρώτος ανθοδέσμη στο facebook, για ποιόν θα αγοράσω ανάλατα κριτσίνια χωρίς ζάχαρη, να έχει κάτι να μασουλάει στη γιορτή μου. Μου λείπει να λείπει στο παιδί μου. Μου λείπει που δεν θα τον δω γέρο, μισώ τα σταυρόλεξα και τον υπολογιστή του, εκνευρίζομαι που δεν θα πάθαινε άνοια ποτέ, θυμώνω.
            Θυμώνω που άλλοι ζουν και είναι τριάντα χρόνια γηραιότεροι, θυμώνω που η γιαγιά μου όταν έφυγε ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερή του, θυμώνω που είχε να φάει γλυκό και τυρί δώδεκα χρόνια. «Ως τώρα έζησα πολύ καλά, τώρα θα κοιτάξω απλά να ζήσω», είπε τότε. Τι υπόσχεση είναι αυτή ρε άνθρωπε, αν είναι να μην την τηρήσεις;
         Ενίοτε το ζελέ ρευστοποιείται, ανεβαίνει προς τα μάτια και λίγη από την ουσία του χάνεται. Μετά ξαναπαγώνει, το καταλαβαίνεις με το ανεπαίσθητο χμ πριν την καλημέρα και την πρώτη γουλιά του καφέ, τρεμουλιάζει μες στη μέρα και σκληραίνει τις νύχτες, αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που θα αλλάξει, πόσο μπορεί «η κατάσταση να εξομαλυνθεί», δε γουστάρεις. Δε θες. Δε θέλω. Δε θέλω. Αυτό.      


15 σχόλια:

  1. Ο θάνατος είναι ένα σοκ, ο πραγματικός πόνος όμως που δεν περιλαμβάνει απαραίτητα κλάματα είναι όταν συνειδητοποιείς την απώλεια... Εκεί σουρώνει η πίκρα μέσα μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιωτα Μαγγινα14/12/12, 2:28 μ.μ.

    Εγω εχω εναν εφιαλτη... Την αδεια καρεκλα στο Χριστουγεννιατικο τραπεζι... Μολις περασει και αυτο, ισως και να αρχισω να κοιταζω μπροστα. Οι πιο πολλοι λενε με τον καιρο ξεχνας. Διαφωνω, με τον καιρο σου λειπουν ολο και πιο πολλα πραγματα, ανακαλυπτεις ποσες πολλες στιγμες χανεις, ποσα πραγματα δεν θα μοιραστεις ποτε... Ποσες χαρες, ποσες λυπες, ποσες στιγμες αγωνιας. Ειναι δυσκολος ο χωρισμος τελικα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το κακό είναι πως και του χρόνου άδεια θα είναι, και όταν κάνουμε ένα παιδάκι ακόμα, άδεια. Θα κοιτάξουμε μπροστά, το κάνουμε ήδη, αλλά πάντα θα μένει και μια κλεφτή ματιά πίσω.

      Διαγραφή
  3. Κατερίνα δεν έχω λόγια. Αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οι ξεχωριστές μέρες, αυτές που έρχονται οι γιορτινές όπως και της γιορτής του, είναι πολύ δύσκολες όσος καιρός κι αν περάσει. Αλλά η πληγή είναι οι καθημερινές, την ώρα που θα γυρίσεις να πεις κάτι συνειδητοποιώντας πως δεν είναι εκεί, που θα σκεφτείς πώς θ αντιδρούσε πχ στο πρώτο τραγουδάκι της μικρής απ΄τον παιδικό, στου μεγάλου την αποκοτιά , όταν θα συνειδητοποιήσεις πως τον μνημονεύεις σε χρόνο παρόντα κι άλλα πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το με τον καιρό ξεχνάς δεν είναι αλήθεια. Θα έλεγα μετά από πολύ καιρό και καθώς μεγαλώνεις και εσύ και οι απώλειες αυξάνονται, άλλες πιο πικρές, άλλες όχι τόσο, μαθαίνεις να ζεις με τις απώλειες και με το εφήμερο της ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος17/12/12, 11:10 π.μ.

    Κατερίνα,
    ιερό και μέγα το ότι βρίσκεστε σε πένθος.
    Και το πένθος έχει 5 στάδια (άρνηση- θυμός- διαπραγμάτευση- κατάθλιψη- αποδοχή).
    Χρειάζεστε χρόνο, και ο χρόνος είναι ΤΩΡΑ, για καθετί που περνάτε.
    Εύχομαι να γλυκάνει ο πόνος σας, που αυτή τη στιγμή μοιάζει αδιαπραγμάτευτος και να φτάσετε στην αδιαπραγμάτευτη αλήθεια του θανάτου δια της αποδοχής του.

    (Για δες ποιος μιλάει... -Εγώ που φοβάμαι τόσο...)


    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διαβάζω πολλά για το πένθος τελευταία, όπως πάντα αναζητώ στα βιβλία παρηγοριά. Δεν μπορώ να αναγνωρίσω στον εαυτό μου σε ποιό στάδιο βρίσκομαι. Πάντως η αποδοχή μοιάζει μακρινή, περίπου όσο αδιανόητη μου φαίνεται η σκέψη πως δεν θα τον ξαναδώ πια.

      Διαγραφή
  7. Ανώνυμος22/12/12, 12:46 μ.μ.

    Και αναρωτιόμουν πώς άραγε να αισθάνεσαι τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και είμαστε σε γιορτινή ατμόσφαιρα...
    Τελικά να που διαβάζω ένα κείμενο σχετικό με την πολύ πρόσφατη απώλεια του αγαπημένου σου πατέρα.
    Ξέρω πως οι μέρες αυτές είναι δύσκολες, το ξέρω...
    Σ αυτές τις περιπτώσεις οι περισσότεροι λένε "Ζωή σε σας, η ζωή συνεχίζεται κ.ο.κ.".
    Και μένα μου το λέγανε αλλά ήθελα να βουλιάξω στο πένθος μου. Να μην ανεβάζω τα πατζούρια.Να κοιμάμαι και να ξυπνάω σ΄ενα σκοτεινό δωμάτιο.Να φοράω μαύρα. Να βάψω τα μαλλιά μου μαύρα. Να ζω μέσα στο μαύρο. Σε κάθε συναναστροφή μου ήμουν κυριολεκτικά "αλλού". Κι αυτό όταν έβγαινα, γιατί από ένα σημείο και μετά δεν έβγαινα από το σπίτι ούτε για να πάω μέχρι το περίπτερο της γειτονιάς.
    Τότε δεν είχα το παιδί. Ίσως αν ήμουν μαμά να ήταν πιο εύκολο, γιατί αυτόματα και πιο σκληρά θα πρεπε να δεχτώ την απώλεια. Εγώ σκεφτόμουν μόνο τον εαυτό μου. Ότι δεν θα τον ξαναδώ, δεν θα του ξαναμιλήσω, δεν θα του κάνω παράπονα (ως παραπονιάρα που είμαι)... ότι δεν θα είναι άλλο πια δικός μου...
    Ίσως η φάση με το παιδί να είναι δυσκολότερη....ίσως...ίσως...
    Τουλάχιστον τον γνώρισε ο μικρούλης σου και ξέρει ότι έφυγε από φυσιολογικά αίτια. Θα έχει όμορφες αναμνήσεις.
    Εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου κουράγιο και πολλές βαθιές ανάσες.
    Κι ας είναι εκεί σε κάθε σου ανάσα.

    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το παιδί δεν με αφήνει να το σκέφτομαι συνέχεια. Από την άλλη νιώθω πως όλοι κάνουν σα να μη συνέβη τίποτα και θυμώνω, το παιδί μου δεν είναι υποκατάσταση του πατέρα μου. Δεν μπορώ να θρηνήσω, δεν με αφήνουν να θρηνήσω, δεν ξέρω, θα σκάσω κάποια στιγμή. Σα να με βιάζουν όλοι να ξαναγίνουν όλα όπως πριν, ε, δεν θα ξαναγίνουν. Τί να κάνουμε τώρα ;

      θέλω να τον αγκαλιάσω και να του πω τί μου συνέβη σήμερα. Αυτό.

      Κ.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος22/12/12, 10:57 μ.μ.

      Αχ Κατερίνα μου καταλαβαίνω...Δεν έχω λόγια...
      Δυστυχώς ή ευτυχώς οι γύρω συνήθως την ίδια αυτή στάση διατηρούν. Σα να μη συνέβει τίποτα, η ζωή προχωρά και άλλα τέτοια.
      Είναι νωρίς ακόμη, είναι πολύ πολύ φρέσκο.
      Η απώλεια δεν θεραπεύεται απλά σταδιακά, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο θα συμφιλιώνεσαι μαζί της.
      Να είσαι γερή να τον θυμάσαι...σε κάθε σου ανάσα.
      Καλές γιορτές, καλά Χριστούγεννα σε σένα και την οικογένειά σου.

      Α.

      Διαγραφή