20/7/12

“The catcher in the rye”, J.D. Salinger




Το πώς το «The catcher in the rye» ξέφυγε από τα εφηβικά μου αναγνώσματα είναι απορίας άξιο, μιας και πήγαινα σε ένα σχολείο που είχε ιδιαίτερη αγάπη στα αγγλικά. Από τη μια, το ότι δεν το διάβασα στα πλαίσια ενός μαθήματος Αμερικάνικης λογοτεχνίας είναι καλό, από την άλλη τα τριανταπέντε είναι η λάθος ηλικία για να το διαβάσει κανείς για πρώτη φορά.
Πρωταγωνιστής και αφηγητής ο Holden Caulfield, ένα δεκαεξάχρονο αγόρι που μόλις αποβλήθηκε από ένα ακόμα σχολείο για παιδιά της καλής κοινωνίας. Ο Holden ζει μια διήμερη περιπέτεια στη Νέα Υόρκη, ξοδεύοντας τα λεφτά των γονιών του, όσο «αρνείται» να πάει σπίτι και να αντιμετωπίσει το θυμό τους για την αποβολή. Είναι ένα παιδί που σιχαίνεται τους «δήθεν», που δεν αντέχει τα «πρέπει», που τελικά μέσα σε όλα αυτά είναι τόσο δήθεν και ακολουθεί όλες τις προσταγές της εποχής, όσο και οι υπόλοιποι.
Η γλώσσα, που το ’50 που γράφτηκε το βιβλίο μπορεί να θεωρούνταν και αργκό, τώρα είναι κάπως παρωχημένη, η εφηβική «επανάσταση» λήγει σε αδιέξοδο, η «αποστασιοποίηση» από τους γονείς είναι μόνον παροδική. Αυτά και η «γκρίνια» του ήρωα, ενόχλησαν τον τριανταπεντάχρονο εαυτό μου, πιθανολογώ πως ο δεκαεξάχρονος δεν θα τα είχε καν προσέξει. Ο Χόλντεν είναι ένας συμπαθητικός αντιήρωας, ένα παιδί που διαβάζει αν και αρνείται να διαβάσει για το σχολείο, ένας έφηβος που δεν θέλει να χάσει την παρθενιά του από μια πόρνη κι ας του προσφέρεται στο πιάτο, που αγαπάει τα αδέλφια του, που έχει σοβαρά προβλήματα από το θάνατο του μικρού του αδελφού, που ξέρει πως τελικά θα καταλήξει να παραιτηθεί.
 Καταλαβαίνω γιατί πρόκειται για ένα «κλασικό» βιβλίο εφηβικής διαφορετικότητας, αντιλαμβάνομαι γιατί προκάλεσε στην εποχή του, αλλά για κάποιο λόγο η γοητεία του μου διαφεύγει. Ίσως δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με τη «γιαλατζί» επανάσταση, ίσως μου έλειψε το χιούμορ∙ αν ο συγγραφέας και ο ήρωας έπαιρναν λιγότερο στα σοβαρά στον εαυτό τους, θα ταυτιζόμουν περισσότερο. 

“The catcher in the rye”, J.D. Salinger, Penguin 2010, pg.192, first published 1951


32 σχόλια:

  1. Διάβασα αυτό το βιβλίο πριν καμιά δεκαριά χρόνια κυρίως γοητευμένος από τον μύθο που συνοδεύει το όνομα του Σάλιντζερ και τον τίτλο που έχουν αποδώσει πολλοί ως το καλύτερο μυθιστόρημα της αμερικανικής μυθιστοριογραφίας (NOT!!!)...

    Κι εγώ σαν κι εσένα δεν κατάλαβα προς τι η τόση φασαρία κι ο σαματάς και αρχικά νόμιζα ότι εγώ δεν συνέλαβα το μεγαλείο του αναγνώσματος (ενοχικός γαρ)... Μετά αποφάσισα ότι είχα δίκιο που δεν μου άρεσε και το έβαλα σε ένα από τα πίσω ράφια της βιβλιοθήκης...

    Σημειωτεόν στα early 20's μου είχα σαφώς πειρσσότερες πιθανότητες να ταυτιστώ με τον έφηβο ήρωα, όντας κι αγόρι, αλλά μάταια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, αναφώνησε η έτερη ενοχική, δεν είμαι τρελή, δεν είμαι τρελή!! Σοβαρά τώρα, όσο διαβάζω σχόλια, αρχίζω να πιστεύω πως μπορεί να φταίει και η ηλικία μου που δεν γοητεύτηκα.

      Διαγραφή
  2. Δεν θα συμφωνήσω μαζί σου, αγαπητή Κατερίνα. Ίσως γιατί η δική μου εφηβεία ταιριάζει περισσότερο από τη δική σου με του Χόλντεν. Σίγουρα ένα σημερινός έφηβος θα έκανε μια άλλου είδους επανάστασης, όμως ο Χόλντεν καθόλου δεν "είναι δήθεν ούτε ακολουθεί τις προσταγές της εποχής όπως όλοι οι άλλοι", όπως γράφεις. Θα μπορούσα να μιλώ ώρες γι' αυτόν τον έφηβο, τον απροσάρμοστο, τον ευαίσθητο, τον τόσο διαφορετικό, που τελικά τον παραπέμουν σε ψυχολογική θεραπεία, γιατί δεν τον καταλαβαίνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κίκα μου, το ξέρω πως οι περισσότεροι συμμερίζονται τη δική σου άποψη και όχι τη δική μου. Η αλήθεια είναι πως η εφηβεία μου είχε περισσότερα σκοτάδια από του Χόλντεν και μια ένταση που αντίθετα με τη δική του δεν εκτονωνόταν. Ίσως για αυτό να μην κατάφερα να ταυτιστώ.

      Διαγραφή
  3. Μιχάλης Αλμπάτης20/7/12, 1:30 μ.μ.

    Εγώ Κατερίνα έπαθα ακριβώς το αντίθετο απ’ ότι εσύ. Διάβασα το βιβλίο για πρώτη φορά εκεί γύρω στα είκοσι αλλά πραγματικά δεν μου έκανε καμία εντύπωση, ούτε τη γλώσσα μπορούσα να καταλάβω, ούτε την εποχή, νόμιζα ότι ήμουν κι επαναστάτης τότε οπότε μ’ ενοχλούσε που η «άρνηση» του ήρωα ήταν «επιφανειακή», όπως την έκρινα τότε, άλλωστε ήταν ένα πλουσιόπαιδο. Θυμάμαι μάλιστα πως οι περισσότεροι φίλοι που είχαν διαβάσει το βιβλίο εκείνη την εποχή είχαν πάνω-κάτω την ίδια γνώμη.
    Ευτυχώς το βρήκα πριν από τέσσερα χρόνια σ’ ένα βιβλιοπωλείο, σ’ αυτήν την υπέροχη έκδοση του Επίκουρου και στην εξαιρετική μετάφραση της Μαστοράκη, και διαβάζοντάς το ξανά, κι εγώ στα τριάντα πέντε μου, ένιωσα πραγματικά συγκλονισμένος τόσο από την μαεστρία του λόγου όσο και από την ικανότητα του Σάλιντζερ να αποδώσει με τόση αμεσότητα και απλότητα, με τόση αληθοφάνεια, τον ψυχισμό αυτού του εφήβου, όλη την τρυφερότητα που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω απ’ το προσωπείο της «μαγκιάς» που όλοι οι άντρες στα νεανικά μας χρόνια προσπαθούμε να δομήσουμε. Πιστεύω πως το βιβλίο είναι ένα μικρό αριστούργημα, με τον ίδιο τρόπο που είναι το «Στο Δρόμο» του Κέρουακ, επειδή καταφέρνει να συλλάβει και να αποδώσει τόσο μαγευτικά μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, έναν ξεχωριστό τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας. Γιατί τελικά αυτό μάλλον συνιστά και διαχωρίζει τα μεγάλα μυθιστορήματα από την απλά καλή γραφή, το να καταφέρεις να δεις και να αποδώσεις τον κόσμο γύρω σου με μια ματιά μοναδική και με μια γλώσσα ολόδική σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίσως στη δεύτερη ανάγνωση λοιπόν, γιατί τώρα μου φάνηκε τόσο "δήθεν", όσο, λέει πως, μισεί ο ήρωας. Το διάβασα στο πρωτότυπο, οπότε για την μετάφραση δεν έχω γνώμη.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος20/7/12, 8:18 μ.μ.

      Και η μετάφραση παρωχημένη είναι. Έχει αρχίσει η Μαστοράκη να το ξαναμεταφράζει.

      Δημήτρης

      Διαγραφή
    3. Λογικό αυτό, με τόσες "βρισιές". Η αργκό αλλάζει από γενιά σε γενιά, πόσο μάλλον μέσα σε τόσα χρόνια.

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος20/7/12, 4:04 μ.μ.

    Ένα βιβλίο, καλώς ή κακώς, είναι και η φήμη του (-που προηγείται ή το ακολουθεί).
    Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς πρωτοδιάβασα το "Φύλακα στη σίκαλη" στη γνωστή μετάφραση της Τζένης Μαστοράκη.
    Νομίζω ότι είχα τριανταρίσει και η φήμη του προηγείτο στο μυαλό μου.
    Δεν ξέρω τι περίμενα...
    Δεν μπορούσα να αποφασίσω αν είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο ή απλά ένα καλό βιβλίο.
    Η δεύτερη ανάγνωση (πολύ αργότερα) αποκατάστησε την αξία του.

    Μιλάω από μνήμης τώρα για ό,τι θυμάμαι και ό,τι ένιωσα όταν το διάβαζα.
    Νομίζω δε ότι ανήκει στα βιβλία που καλό είναι να έχει διαβάσει κανείς στη ζωή του.

    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπόν, για να το λέτε εσείς που έχετε διαβάσει σχεδόν τα πάντα, έχει την αξία του.... Μπορεί να του χρωστώ μια δεύτερη ανάγνωση, μπορεί να μου φανεί ίδια με την πρώτη, πάντως τώρα μπορώ κι εγώ να λέω πως το έχω διαβάσει.

      Διαγραφή
  5. Κατερίνα,μαζί σου.Ένας εκνευριστικός,ανούσιος μηρυκασμός εφηβικής γκρίνιας.Η γλώσσα ίσως για την εποχή της να ήταν ριζοσπαστική,πάντως για τα δικά μου γούστα πραγματικά δεν αντέχεται! Ένα μέτριο βιβλίο ενός εξαιρετικού συγγραφέα.Το λέω αυτό,γιατί οι "9 ιστορίες" του είναι κατά τη γνώμη μου ΥΠΕΡΟΧΕΣ(όχι και οι 9).Νομίζω πως αν δεν το έσερνε με το στανιό η φήμη του,δεν θα του δίναμε την παραμικρή σημασία.Βέβαια,εκεί που εγώ δε βλέπω τίποτα,άλλος βλέπει το big bang,περί ορέξεως κολοκυθόπιτα,de gustibus non est disputandum κλπ.

    Φλασιά: Στον συγκλονιστικό "Συλλέκτη" του Τζον Φόουλς,υπάρχει μια σκηνή όπου οι δύο ήρωες αντιδικούν σχετικά με την αξία του Φύλακα.Να είσαι τώρα φυλακισμένη στην υπόγα και να προσπαθείς να πείσεις τον μισότρελο απαγωγέα σου ότι ο "Φύλακας στη σίκαλη" είναι ένα σπουδαίο μυθιστόρημα! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κοίτα τώρα να δεις τί μου κάνεις, άλλο ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσω, δηλαδή....

      Α, και είπα πως χαίρομαι που συμφωνούμε; Γιατί από το πρωί με όλους τους τρόπους - με mail, με dm, με σχόλια, όλοι μου λένε πόσο λάθος έχω κάνει.

      Διαγραφή
    2. Ξέρω,ξέρω,με έχουν ζαλίσει κι εμένα στο παρελθόν.Έχει κοινό,το άτιμο! Και αν σκεφτείς ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτού του κοινού το έχει διαβάσει στην εφηβεία και πιθανότατα δυσκολεύεται να αποστασιοποιηθεί από τη νοσταλγική ανάμνηση,φυλάξου!!!

      Διαγραφή
  6. Το έχω διαβάσει και κακώς τώρα που μου το θύμισες δεν έγραψα κάτι στο Blog μου.
    Γενικά δεν ξετρελάθηκα. Είναι καλογραμμένο όμως.
    Επίσης μου την έσπαγε όλη αυτή η φήμη που ακολουθούσε τον στγγραφέα ο οποίος ήταν εξαφανισμένος. Τα λεφτουδάκια όμως τα έπαιρνε από τις πωλήσεις φαντάζομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν με νοιάζει καθόλου η φήμη του συγγραφέα, μονάχα του βιβλίου, κι αυτό έχει και φήμη και φανατικούς υποστηρικτές. Μου φαίνεται πολύ περίεργο...

      Διαγραφή
  7. Δημήτρης Αλεξίου21/7/12, 8:48 μ.μ.

    Εγώ πάντως στο διαγωνισμό του Βιβλιοκαφέ, του έδωσα το μεγάλο χρυσό βατόμουρο, ως τη μεγαλύτερη μούφα που πλασαρίστηκε ποτέ ως αριστούργημα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτρη μου, ίσως να μην έχεις κι άδικο, ειδικά έτσι όπως παίρνει τις θέσεις στα "εκατό βιβλία που πρέπει να έχεις διαβάσει πριν πεθάνεις", θα περίμενε κανείς ένα μεγαλειώδες αριστούργημα. Αντ' αυτού... βατόμουρο.

      Διαγραφή
  8. Εγώ θα έλεγα ότι εδώ ισχύει ένα είδος "αρνητικού ρατσισμού": ο αναγνώστης διαβάζει ένα καλό βιβλίο, το οποίο όμως, αντιδρώντας στην εξαιρετικά θετική φήμη που το συνοδεύει, το εκλαμβάνει και το παρουσιάζει ως απογοήτευση ή ακόμα και κακό βιβλίο. Δράση-Αντίδραση.

    Εγώ το διάβασα πέρυσι, στα 23 μου χρόνια, και μου άρεσε πάρα πολύ. Δεν θα το έλεγα αριστούργημα, αλλά το απόλαυσα από την αρχή μέχρι το τέλος και στιγμή δεν βαρέθηκα.

    Η μεγάλη αδικία είναι ότι ο συγγραφέας είναι γνωστός κυρίως για αυτό του το έργο, ενώ πολλοί λίγοι (περισσότεροι, με τον καιρό) ξέρουν π.χ. τις "9 Ιστορίες" του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστό κι αυτό.Όταν περιμένεις να δεις τον καθεδρικό ναό και αντ'αυτού αντικρίζεις μεσοαστικό σπιτάκι,έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις παράγκα! Από την άλλη,εγώ το διάβασα με χαμηλές προσδοκίες,καθώς πιστεύω ότι ένα βιβλίο που αρέσει τόσο πολύ σε τόσο πολλούς ανθρώπους,κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι ΤΟ αριστούργημα(πείτε με σνομπ,αδιαφορώ).
      Επιπλέον,κάθε τι έχει την ιστορικότητά του,αλλά πραγματικά πιστεύει κανείς ότι αν αυτό το βιβλίο γραφόταν σήμερα(με τη σημερινή αργκό,αναλογικά) από Έλληνα συγγραφέα,θα συγκέντρωνε θετικές κριτικές; Πολύ αμφιβάλλω. Άσε που,εδώ που τα λέμε,θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει ΚΑΙ την ιστορικότητα! Τι το τόσο πρωτοποριακό είχε δηλαδή για την εποχή του,ώστε να ενταχθεί στον Κανόνα μετα βαΐων και κλάδων; Αν το θέμα είναι καθαρά γλωσσικό,με συγχωρείτε πολύ,αλλά τα τέτοια μας κουνιούνται.Κατά τη γνώμη μου,δεν γίνεται αισθητική "επανάσταση" μόνο με μια εξεζητημένη γλώσσα και δη με μια τέτοια γλώσσα!
      Ε ρε θάψιμο!..Και να φανταστείτε ότι τον λατρεύω τον Σάλιντζερ,ακριβώς λόγω αυτών των 9 Ιστοριών...

      Διαγραφή
    2. Κι εγώ με όχι ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες το διάβασα, καθώς πάντα είμαι καχύποπτος σε τέτοιους a priori διθυράμβους.

      Για τη γλώσσα θα συμφωνήσω. Πραγματικά, έχω δει πάμπολλες απείρως τολμηρότερες γλωσσικές προσεγγίσεις, δεν καταλαβαίνω γιατί αναφέρεται η συγκεκριμένη περίπτωση ως κάτι τόσο ρηξικέλευθο. Το περιεχόμενο και η νωχελική, υπνωτιστική επαναστατικότητα του ήρωα είναι που κέρδισαν εμένα.

      Φίλε Johnny Panic, εύχομαι να μην εκδηλώνετε έτσι την αγάπη και τη λατρεία σας και στην καθημερινότητά σας:)

      Διαγραφή
    3. Εμένα πάλι,αυτό το τόσο υπνωτιστικό μού έφερε ύπνο.One man's meat is another's man poison.
      Μην ανησυχείτε,όμως.Eφόσον έχετε στα αγαπημένα σας τον Νick Cave,μπορώ να σας εκφράσω την αγάπη και τη λατρεία μου με ποικίλους τρόπους... Υγιαίνετε. :)

      Διαγραφή
  9. Φτου σε όλους σας,ορίστε μας!Σας καταριέμαι να μείνετε-ο καθένας μόνος κι έρημος- σε ένα νησί με μόνη σας συντροφιά πέντε κιβώτια τίγκα με τον Φύλακα.
    Αφού το κάνετε προσάναμμα για φωτιά να μην φάτε ωμό το ψάρι που πιάσατε(και που να σας κάτσει στο λαιμό, άθλιοι),χρησιμοποιήσετε για μαξιλάρι, κολόχαρτο κτλ κτλ δεν μπορεί, ένα,ένα λέω, θα το ξαναδιαβάσετε και τότε, ταπεινή πλέμπα,θα καταλάβετε ....Σας μισώ ρε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχαχα!!!! Υποκλίνομαι, κυρία μου

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος9/8/12, 2:40 μ.μ.

      Πριν λιγους μηνες ξεκινησα να το ξαναδιαβασω. Εμεινα στην πρωτη σελιδα. Δεν θυμαμαι τιποτε γι' αυτο απο τοτε που το πρωτοδιάβασα εκτος απο την φημη του. Φαντασου πως δεν ημουν καν σιγουρη οτι αναφεροσουν στον Φυλακα [διοτι δεν γνωριζα τον πρωτοτυπο τιτλο] εστω μεσω του ονοματος του ηρωα...
      Ωστοσο μπορει καλλιστα να φταιει η διαφορα φασης, το αρχικο σταδιο Αλτζχαϊμερ, η μεγααααλη χρονικη αποσταση απο την πρωτη φορα.
      Με τα σχολια ομως, εχει αρχισει να με τρωει το χερι μου. Ισως το ξαναπαρω απο την βιβλιοθηκη μου και αντι να λιωνω μπροστα στις τηλεοπτικες πισινες των Ολυμπιακων αγωνων να ξαναταξιδεψω στην Αμερικη του ΄50.

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος9/8/12, 2:41 μ.μ.

      Σορρυ! Αντι να πατησω προεπισκοπηση πατησα δημοσιευση.

      Κυριακή

      Διαγραφή
    4. Εγώ πάντως λιώνω μπρος στις Ολυμπιακές πισίνες και τους στίβους όποτε μπορώ. Όσο βαριέμαι τα ομαδικά αθλήματα, τόσο τα ατομικά με ενθουσιάζουν....

      Διαγραφή
  10. Χριστίνα Μπ.12/9/13, 3:03 μ.μ.

    Τελείωσα το βιβλίο πριν λίγες μέρες, μόλις 2 βδομάδες πριν τα 35α γενέθλιά μου. Και συμφωνώ μαζί σου: δεν ξέρω αν στην εφηβεία μου θα το εκτιμούσα περισσότερο, αλλά τώρα το βρήκα εντελώς ανούσιο κι ενοχλητικά γκρινιάρικο. Η μετάφραση, δε, είναι ενοχλητικά παρωχημένη, ο λόγος δεν έρεε, ένιωθα σαν αν ήμουν σε αυτοκίνητο που ανεβοκατέβαινε συνέχεια σε σαμαράκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα λες να φταίει η... συγκεκριμένη ηλικία; Εγώ έγινα 35 πριν από 2 εβδομάδες, στις 28 Αυγούστου.

      Διαγραφή
  11. Ανώνυμος17/9/13, 9:17 μ.μ.

    Τελείωσα το βιβλίο σήμερα,Τρίτη 17-9-2013, αφού το είχα εγκαταλείψει για σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο. Το ενδιάμεσο κενό δεν περιόρισε καθόλου το ενδιαφέρον μου για την ανάγνωση. Είχα ξαναδιαβάσει το βιβλίο ως έφηβος -προ τριακονταετίας- στην μετάφραση της Μαστοράκη και είχα νιώσει πως εξέφραζε τις ίδιες ανησυχίες-φόβους-προσδοκίες με μένα. Ο Χόλντεν είναι ένας αντιπροσωπευτικός νέος της εποχής μας και της δυτικοθρεμμένης κουλτούρας μας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο. Θεωρώ ότι το βιβλίο είναι ολοζώντανο τόσα πολλά χρόνια μετά τη συγγραφή του, το ίδιο και οι ήρωές του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπόν είναι επίσημο, αυτό το βιβλίο ή θα το λατρέψεις ή θα το μισήσεις. Δεν έχει μέση οδό...

      Διαγραφή
  12. Διάβασα το βιβλίο πολύ μεγάλος στην ηλικία και δεν υπήρχε περίπτωση να ταυτιστώ με τον ήρωα, έτσι κι αλλιώς... Ωστόσο, μπορώ να καταθέσω κάποιες σκέψεις. Κατ'αρχάς, ένα βιβλίο της δεκαετίας του '50 μπορεί να είναι παρωχημένο σήμερα, αλλά την εποχή που πρωτοκυκλοφόρησε έκανε πάταγο για πολλούς και διαφόρους λόγους, με αποτέλεσμα να εξοβελιστεί από την κυρίαρχη κοινωνική τάξη. Αυτό δημιούργησε συνθήκες αρνητικής διαφήμισης, με αποτέλεσμα να εκτοξεύσει τη φήμη του και τις πωλήσεις του στα ύψη. Δύο ήταν οι κύριοι λόγοι της απόρριψής του από την "καθώς πρέπει" κοινωνία: (1) Η τολμηρή γλώσσα του, που την εποχή εκείνη ήταν οπωσδήποτε πολύ προκλητική για τον μέσο Αμερικανό, πολύ περισσότερο που περιλάμβανε βρισιές θρησκευτικού περιεχομένου, καθώς και αρκετά αρνητικά σχόλια για την καθολική εκκλησία. (2) Η αποδόμηση του αμερικανικού ονείρου, καθώς ένας γόνος μεγαλοαστού δικηγόρου από τη Νέα Υόρκη δεν δείχνει καμία επιθυμία να σπουδάσει και να "επιτύχει στη ζωή". Κατά τα άλλα, πρόκειται για ένα ευρηματικό κείμενο, με απατηλά απλοϊκό ύφος, αλλά πολύ δουλεμένο, ώστε να αφήνει την υπόνοια ότι μιλάει ένας έφηβος που έχει κάποια προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής, ίσως πέραν των απλών προβλημάτων της εφηβείας. Δεν είναι καθυστερημένος νοητικά, αλλά δεν είναι και απόλυτα φυσιολογικός. Αυτό επιβεβαιώνεται στον επίλογο, όπου φαίνεται καθαρά ότι ο Χόλντεν νοσηλεύεται σε κάποιο ίδρυμα. Ιδιαίτερα εάν διαβάσει κανείς το πρωτότυπο, αντιμετωπίζει μία πολύ βατή γλώσσα, αλλά και ένα απλοϊκό ύφος στην πρωτοπρόσωπη αφήγηση του ήρωα, μέσα από τα οποία περνάει υποδόρια η υποψία ότι το παληκάρι κάπου "χάνει". Ένα βιβλίο με πολλές και ποικίλες αρετές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή