29/5/13

Η αναγνωστική αιδώς



             Λίγες μέρες πριν έγραφε ο no14me πόσα κερδίζει εξερευνώντας τις βιβλιοθήκες των άλλων. Την περασμένη Κυριακή συζητώντας με μια φίλη που είναι πιο φανατική αναγνώστρια από μένα, μου είπε «Στην κατάσταση που είναι η βιβλιοθήκη μου θα ντρεπόμουν να τη δει κάποιος βιβλιόφιλος». Νομίζω πως νιώθω πιο κοντά στη δεύτερη φράση. Οι γύρω μου πολύ απλά δεν έχουν βιβλιοθήκες- το να χαζεύω τρία βιβλία σε ένα ράφι πάνω από το γραφείο δε μοιάζει με αυτό που έχω στο μυαλό μου. Όμως κι εγώ ταυτόχρονα αισθάνομαι μεγάλη ένταση για το πόσο λίγα είναι τα βιβλία μου, για το πόσο άτσαλα τοποθετημένα ακόμα και τώρα μετά τις ανακατατάξεις, για τον κατακερματισμό τους μέσα σε δωμάτια και σπίτια και ζωές. Ναι, αν τώρα ερχόταν ένας βιβλιόφιλος στο σπίτι θα ένιωθα εντελώς εκτεθειμένη.

            Πριν κάποιον καιρό ζήτησα από έναν φίλο που διαβάζει πολύ να μη μιλάμε για βιβλία. Μου δενόταν η γλώσσα κόμπος μπροστά του, ήξερα τι διάβαζε, ήξερε τι διάβαζε αλλά ως εκεί. Βέβαια δεν μπορώ να κρύψω πως το καταστρατηγούμε συχνά πυκνά, κυρίως όμως γιατί μιλάμε συνέχεια. Ίσως ακόμα δεν είμαι συναισθηματικά ώριμη σε σχέση με την ανάγνωση για να προτείνω τίποτα σε κανέναν, για να δικαιολογήσω τις επιλογές μου. Ναι, νιώθω πόσο άτοπο είναι να το λέω αυτό εγώ που διατηρώ αυτό το ιστολόγιο, που κάθε δεύτερη μέρα μιλάω για βιβλία. Που στο κάτω κάτω δείχνω και τις παραγγελίες μου. Τις βιβλιοθήκες μου, όμως;

            Σπάζοντας την εμπιστευτικότητα μιας φίλης του μπλογκ θα πω και το άλλο. Μου έγραψε «τα βιβλία μου τα κρύβω στις ντουλάπες, δε θα ήθελα να νομίσουν πως είμαι κακή μάνα και παρατώ το παιδί μου για να διαβάζω». Έμεινα άναυδη. Τα βιβλία στο σπίτι μου κρέμονται σαν τα τσαμπιά, πάνω στην τραπεζαρία, στα κομοδίνα, στην τουαλέτα, ενίοτε και στο πάσο της κουζίνας. Εγώ ντρέπομαι που το σαλόνι μου δεν είναι γεμάτο βιβλία, που έχω μια μικρή βιβλιοθηκούλα εδώ κι άλλη μια από κει και μια παραπέρα και δεν έχω ένα δωμάτιο δικό μου να τα επιδεικνύω σαν τρόπαια.

           Μέσα μου λουφάζει η επιδειξιομανία και μια ντροπαλότητα ανεξιχνίαστη για την ανάγνωση. Μου έγραψε πριν καμιά εβδομάδα ο Μαραμπού «Έχω παρατηρήσει εδώ και καιρό ότι δυσκολεύομαι αφόρητα να μιλήσω περί βιβλίων (με εξαίρεση ένα-δυο άτομα). Αρχίζω να ψελλίζω κάτι γελοίες κουβέντες... "εεε... μιλάει για έναν που ξυπνά ένα πρωί ως κατσαρίδα.." ή "...πρόκειται για ένα μαγικό πορτρέτο όπου γερνάει η φιγούρα που απεικονίζεται μέσα του και όχι ο κάτοχός του"! Μου είναι ευκολότερο να μιλήσω για μια ταινία ή για μια παράσταση αλλά, για βιβλία σχεδόν αδύνατο.» Ε, έτσι ακριβώς νιώθω.

           Σαν να με ελκύει και να με απωθεί μαζί η κουβέντα για βιβλία, να με κάνει να αισθάνομαι μικρή και λίγη και κάποτε τελείως ακατάληπτη, ανάλογα το πρόσωπο που έχω απέναντί μου. Πιθανολογώ πως νιώθω να εκθέτω τα προσωπικά μου, πως φταίει που τόσο μεγάλο μέρος της ζωής μου το καταλαμβάνει η ανάγνωση. Σαν, αντί να κρύβω τα βιβλία στη ντουλάπα, κρύβω εμένα εκεί μέσα. 




30 σχόλια:

  1. Ανώνυμος29/5/13, 1:17 μ.μ.

    Καλημερα Κατερινα!

    Η χειροτερη ερωτηση που με φερνει σε δυσκολη θεση ειναι οταν με ρωταει καποιος που δεν τον ξερω πολυ καλα η ξερω οτι διαβαζει ελαχιστα, "προτεινε μου ενα βιβλιο να διαβασω" η "τι διαβαζεις αυτο τον καιρο". Νιωθω αβολα να του απαντησω. Απανταω λοιπον οτι δεν προτεινω ποτε βιβλια εκτος απο τρεις τεσσερις φιλους που εχουμε κουβεντιασει απειρες φορες για βιβλια, ξερω τα γουστα τους, τις προτιμησεις τους και εχουμε εναν κωδικα επικοινωνιας. Αντε και σε κανενα blog καλη ωρα! Ενω σε αυτους με απωθει αυτη η κουβεντα, στους "ανθρωπους μου" με ελκυει με εναν τροπο που με κανει ευτυχισμενο. Να μοιραζομαι τι ενιωσα για ενα βιβλιο, να εκθετω τα προσωπικα μου συναισθηματα, να βγαζω την ψυχουλα μου γι αυτα, να ρουφαω αυτα που μου λεει ο φιλος συνομιλητης, να κρεμομαι απο τα χειλη του οταν μου μιλαει για ενα βιβλιο που διαβασε και μου φαινεται και μενα ενδιαφερον, και να παιρνω κατευθειαν ενα χαρτι για να το γραψω, ωστε να τρεξω την επομενη μερα να το παρω! Γι αυτο αλλωστε το πρωτο πραγμα που κανω οταν μπω σε ενα καινουριο σπιτι ειναι να κοιταξω αν εχει βιβλιοθηκη και μετα τελειως αδιακριτα -το παραδεχομαι- ειναι να αρχιζω με σχολαστικοτητα να βλεπω τι εχει. Νιωθω ενα δεος και ενα θαυμασμο αν τυχει και μπω σε ενα σπιτι με μια μεγαλη βιβλιοθηκη...
    Και φυσικα μπλεκω γιατι ολο και κατι θα μου γυαλισει και θα πρεπει να μπει σε αυτον τον βασανιστικο καταλογο με τα υπ΄οψιν που -ευτυχως και δυστυχως μαζι- δεν τελειωνει ποτε...
    ΓΙΩΡΓΟΣ Σ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λίγο πολύ όλοι αυτό κάνουμε. Αλλά δε σου έχει τύχει κάποιες φορές ακόμα και με αυτούς που διαβάζουν εξίσου να έχεις ένα δισταγμό; Εμένα μου βγαίνουν όλα αυτά ανάκατα.

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος29/5/13, 3:04 μ.μ.

    Η αλήθεια είναι ότι αυτό που φοβόμαστε είναι το έμπειρο μάτι του βιβλίοφιλου, που με μία ματιά θα βρει όλες τις αναγνωστικές μας ατέλειες. Δεν θα τις πει αλλά θα τις σκεφτεί: Χα,χα στ'αδιάβαστα ο Άνθρωπος χωρίς ιδιότητες(αφού δεν μπορείς χρυσό μου, αστο καλύτερα), καλά δεν είχε πει ότι ο Φώκνερ είναι ο καλύτερος συγγραφέας του αιώνα(μ'ένα βιβλίο το κατάλαβε; Τα υπόλοιπα στ'αδιάβαστα), χμ, βλέπω μόνο τον πρώτο τόμο του Μαγικού βουνού(τον δεύτερο τον έφαγε η μαρμάγκα,ε;), την επιστημονική φαντασία όμως την έχει τερματίσει, ένα τόμο έχει διαβάσει απ'τον Προυστ και κοίτα πώς τον μοστράρει κτλ κτλ.
    Ξέρεις, βιβλιοφιλικές κακίες...
    Ε.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χιχι, σαν να ακούω τους πιο κρυφούς μου φόβους. Όλα στη φόρα έπρεπε να τα βγάλεις κοπελιά;

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος29/5/13, 4:11 μ.μ.

      Πότε θα με καλέσεις σπίτι σου να πιούμε καφέ;
      Ε.Γ.

      Διαγραφή
    3. Στο σπίτι μου καλή μου εσύ ειδικά δεν θα φρικάρεις από τα βιβλία, από τα παιχνίδια θα φρικάρεις... Άσε που θα πατήσεις κι ένα δυο...

      Διαγραφή
  3. Ανώνυμος29/5/13, 5:01 μ.μ.

    Χαλαρώστε, καλή μου κοπέλα, και κάντε όπως αγαπάτε.
    Αν είναι να σας αποδεχτεί κάποιος, θα το πάρει όλο το "πακέτο" σας. Διαφορετικά, ακόμα κι αν ζείτε με τον γενικά αποδεκτό τρόπο ζωής, δε σημαίνει πως έχετε με τους άλλους "ασορτί" αντιλήψεις για το διάβασμα.

    Σκασίλα μου τι νομίζουν για μένα οι άλλοι, όσον αφορά στα διαβάσματά μου.
    Δεν έχω να αποδείξω πλέον τίποτα σε κανέναν. Ό,τι είμαι, είμαι. Ό,τι έχω διαβάσει, έχω διαβάσει. Διαβάζω όσα με ενδιαφέρουν και προσπαθώ να τα μοιραστώ (κάπως) με όσους ομονοούν.
    Αλλιώς, τίποτα.
    Δεν είμαι σνομπ, απλά με τα χρόνια και μετά από αρκετό διάβασμα, έχω αποκτήσει ένα κριτήριο επιλογής και αξιολόγησης βιβλίων. Μέχρι εκεί. Δεν έχω και το αλάθητο του Πάπα.

    Η πιο δύσκολη ερώτηση που μου κάνουν συνήθως, όσοι (λίγοι) γοητευτούν από τη βιβλιοθήκη μου, είναι η εξής:
    -Μη μου πεις ότι τα έχεις διαβάσει όλα αυτά τα βιβλία;


    κ.κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μωρέ δίκιο έχετε κ.κ.
      Και να πω την αμαρτία μου μέχρι να αρχίσω να κάνω συστηματική παρέα με αναγνώστες, όλα αυτά δεν μου πέρασαν από το νου.
      Οι περισσότεροι λέγανε τα γνωστά "Μα τα έχεις διαβάσει όλα αυτά;", απαντούσα βαριεστημένα κανένα "ναι" και τέρμα.
      Φταίνε οι πολλές πολλές βιβλιοφιλικές παρέες για αυτό το χάλι.
      Καλά για το αλάθητο δεν το συζητάμε. Αλλά εγώ άμα με ρωτήσεις για πες κάνα βιβλίο να διαβάσω μετά, θα σε κοιτάξω σαν το ψάρι.

      Διαγραφή
  4. Κ.Κ.πέστε τα!Βρε παιδιά,τα βιβλία και τα διαβάσματά μας ποτέ δεν θα μας φανούν αρκετά. Δεν γίνεται,πάντα κάτι και για κάποιο λόγο,θα λείπει.Στο σπίτι μου θα δείτε ενδιαφέρον βιβλιομάνι αλλά όχι,δεν έχω την μεγαλύτερη, πλουσιότερη ή δεν ξέρω ποια βιβλιοθήκη του κόσμου… Πάω στην φίλη μου την Α.και τόνοι τα βιβλία,όχι αστεία, αλλά εμένα σκασίλα μου ή μάλλον δανειστική χαρά μου, διότι σχεδόν επί μια δεκαετία η αφεντιά μου δεν ήμουν καν συστηματική αναγνώστρια,λίγα πράγματα,μεγάλωνα παιδιά κι ήταν πολύ πιο γαμάτη επιλογή αυτό, ειδικά κάτι φοβερά καλοκαίρια προτιμούσα να διαθέτω τον χρόνο μου στο να στήνω, μαζί τους και γι αυτά, ξυλόσπιτα πάνω σε δέντρα και τέτοια παρόμοια.
    Δεν έχω διαβάσει όλο τον Προυστ κι ας είναι εκεί στο πέμπτο ράφι αριστερά, άμα μου΄ρθει πριν τα τινάξω θα το κάνω…προτιμούσα να ακούω συγκεκριμένη μουσική ώρες ατελείωτες κι όχι να διαβάζω λυσσασμένα,ε, δεν έχω μετανιώσει καθόλου …

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, ναι προφανώς είναι γαμάτη επιλογή και δεν βαρυγκομάω καθόλου που σε ένα χρόνο από τώρα δε θα διαβάζω πάλι τίποτα, και χτίζω ένα σωρό πυργάκια (στην άμμο ακόμα, είμαστε μικροί) χωρίς ούτε μια βιβλιοτέτοια σκέψη.

      Εγώ πάλι μουσική δεν ακούω ούτε τα βασικά, και δε με νοιάζει κιόλα.

      Αλλά άρχισε να με πιάνει μια μανία, δεν έχω αυτό, δεν κάνω τούτο. Ίσως να φταίει και το blog.

      Διαγραφή
  5. Ανώνυμος29/5/13, 5:33 μ.μ.

    Καλησπερα.Κυρια Βιβη Γ.ειστε οαση στον κοσμο της γλυτσας και της τυπικης ευγενειας.Συγχωρεστε την προσωπικη αναφορα.Παρακολουθω το ιστολογιο σας και,συχνα,με εκφραζετε απολυτα.ΚΑΡΒΟΥΝΗ ΑΝΔΡΙΑΝΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, ναι, τί να λέμε. Τη Βιβή τη χαίρομαι γιατί τα λέει όλα όπως τα σκέφτεται, χείμαρρος- μερικές φορές αστείος, άλλοτε ακατάληπτος, μετά πολύ σοβαρός και αγωνιστικός. Αλλά πάντως ντόμπρα.

      Διαγραφή
    2. Ευχαριστώ, κορίτσια,ευχαριστώ,όποτε θέλετε δανειστική,εδώ είμαι,χαχαχα,για σας χαλί να γίνω βρε!

      Διαγραφή
  6. Ανώνυμος29/5/13, 7:18 μ.μ.

    Αγαπητή Κατερίνα, εγώ ντρέπομαι όταν παρασύρομαι και αρχίζω να μιλώ για βιβλία, συγγραφείς και τα σχετικά, σε ανθρώπους που διαβάζουν ελάχιστα ή καθόλου.

    Φοβάμαι ότι στα μάτια τους φαίνομαι σαν σπασίκλας που κάνει επίδειξη γνώσεων. Και κάθε φορά μετανιώνω που μίλησα, που παρασύρθηκα και είπα λόγια που προδίδουν τα αναγνώσματα μου και με κάνουν να φαίνομαι σπασικλάκι.

    Αλλά, από την άλλη, πως μπορείς να κρύψεις μια πτυχή του εαυτού σου; τον ίδιο τον εαυτό σου;

    Γιάννης Μαργέτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπα, εγώ δεν παρασύρομαι έτσι πια, δεν μπαίνω σε κόπο με ανθρώπους που δεν διαβάζουν. Τους κουράζω χωρίς λόγο.

      Διαγραφή
  7. Έχω ένα δωμάτιο βιβλιοθήκη που κλειδώνει και δεν μπαίνει κανείς επισκέπτης. Νιώθω πως τα αδιάκριτα βλέμματα των άνευ ειδικής αδείας εισερχομένων σα να ψάχνουν το συρτάρι με τα ...σουτιέν και τα βρακιά μου. Έχω διαβάσει τόσο λίγο, η ζωή διαβαίνει, θα προλάβω, άραγε; Άσε που τώρα το καλοκαίρι σκέφτομαι να ξαναδιαβάσω Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ν.στον Ίνδικτο και στο Γκοβόστη. Και κρατάω και σημειώσεις για βιβλία που σχολιάζετε μερικοί αντιπαθητικοί που με κάνετε να νιώθω μαθητούδι της Β΄Δημοτικού. Και 15 μέρες τώρα μπλεγμένος με τις Πανελλαδικές τα λογοτεχνικά μου βιβλιαράκια είναι παραμελημένα.
    (Χύμα φράσεις ενός κουρασμένου εραστή της ανάγνωσης.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, αυτό μου χρειάζεται κι εμένα. Πρέπει να αλλάξω σπίτι. Μάλλον δεν γίνεται ε; Κρίμα...

      Ωραία ιδέα να ξαναδιαβάσεις τον Ντοστογιέφκι Γιάννη, με τριγυρίζει κι εμένα.

      Διαγραφή
  8. Ειλικρινά;
    Κατερίνα τρόμαξα. Αν όντως έτσι είναι, αν φτάσαμε να μην τολμάμε να πούμε ότι διαβάζουμε, τότε λογικά 'συγχωνεύει' το κράτος τις Βιβλιοθήκες.
    Αντισταθείτε, βγήτε από τη ντουλάπα, μην κρύβεστε
    και ―στην ανάγκη― αλλάξτε παρέες. Για καλό σας θα είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, δεν κάνει καλά. Αν μη τί άλλο που θα χωνόμαστε εμείς οι χαρτοπόντικες;
      Προφανώς τώρα που βγαίνω από την αναγνωστική μου ντουλάπα με πιάσαν οι ντροπές.

      Διαγραφή
  9. "..Σαν να με ελκύει και να με απωθεί μαζί η κουβέντα για βιβλία, να με κάνει να αισθάνομαι μικρή και λίγη και κάποτε τελείως ακατάληπτη, ανάλογα το πρόσωπο που έχω απέναντί μου..."

    Αυτή σου τη φράση την καταλαβαίνω απόλυτα όμως!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σχετικά με τα βιβλία στη ντουλάπα:

    Πριν χρόνια διαμοίραζα τα βιβλία μου σε πατρικό κι αδερφές,επίσης χάριζα για να μη φαίνονται πόσα βιβλία έχω και πόσα -δικά μου χρήματα!- ξόδευα σ αυτά ( η συμβίωση είχε μπει στην τελική ευθεία για διάλυση ) . Αυτό για μένα ήταν το χειρότερο.

    Έχω πλέον μια μικρή βιβλιοθήκη στο δωμάτιό μου και πολύ λίγα βιβλία από όσα θα έπρεπε. Τα πιο πολύτιμα δε ψηλά να μην τα φτάνει εύκολα χέρι ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, αυτό δεν με πολυπειράζει ακόμα. Δανείζω και αφήνω να αγγίζουν τα πάντα από βιβλία, ακόμα και τα πιο αγαπημένα.

      Διαγραφή
  11. Σωτήριες οι λέσχες ανάγνωσης,σας βεβαιώνω.Φτιάξτε μια.Όχι κάτι στημένες λέσχες και με... συνδρομή,τί αίσχος κι αυτό,αλλά παρεϊστικες, ολίγον αναρχούλες,σαν αυτές που μαζευόμαστε, σε σπίτια κυρίως, για να πούμε για το βιβλίο που έχουμε διαλέξει κι εμείς πρώτα λέμε τα... νέα μας ή πώς φτιάξαμε μόνοι μας...τυρί ή πού πήγε ποιός να δει τι θεατρικό έργο και πόσο μάπα ήταν ή ότι τα... τσίπουρα στο τάδε στεκάκι τα αντέχει ακόμα η τσέπη μας και να πάμε λεσχικώς και στο καπάκι ακούμε από την Ρ.που πήγε στο Ισραήλ αν συμβαίνει όντως αυτό ή εκείνο και απ΄αυτό θυμόμαστε αίφνης κάτι ωραίο,καλό ή κακό,από μια παλιότερη ανάγνωση του Οζ ή του Γκρόσμαν κι έτσι ορμάμε και στο τρέχον διάβασμα που κάναμε και που μπορεί να είναι Ροθ ή Φώκνερ ή Μπιόρνσταντ ή Μάτεσις ή ...Αθηνά Κακούρη κι αρχίζει η κουβέντα για την οποία έχουμε βρεθεί αλλά ξανακυλάμε σε άλλα μα πάντα μπαίνει βιβλίο στην μέση και λέει ο Δ. «α,το έχω,να στο δώσω» κι η Μ. γυρίζει στην Κ. και την ρωτάει αν τέλειωσε κείνο που της είχε δανείσει κι αν ήταν καλό και αν ναι,να το δώσει σε μένα και να το βάλουμε και στην λέσχη-πόσα πια,θέλουμε να διαβάσουμε όλη την βιβλιοθήκη ο ένας του άλλου κι όλη την εκδοτική κίνηση επίσης -κάπως έτσι... Βιβλιολεσχοψυχοσυνεδρίες...Τις συνιστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μμμμμ, δελεάζομαι πολύ η ρουφιάνα. Υπάρχει ένας κίνδυνος, ή να μείνω στη γωνιά μου και να λουφάξω σε κάτι τέτοια ή να αρχίσω να μιλάω ακατάπαυτα. Το έχω πάθει πλειστάκις (και το ένα και το άλλο) σε θεατρικές ομάδες, ανάλογα με τη σύσταση.

      Διαγραφή
  12. Νομίζω ότι οι βιβλιοθήκες (οι σπιτικές εν προκειμένω αλλά και οι άλλες) αντιμετωπίζονται ανάλογα με την κουλτούρα του καθενός. Κουλτούρα, αυτή η λέξη που βρίσκεται υπό διωγμό, χρόνια τώρα θεωρείται βρισιά στην Ελλάδα (η δε "Κουλτουριάρης/α" ακόμα χειρότερα, σαν να σου έβρισαν τη μάνα!). Η λέξη "κουλτούρα" θεωρείται βρισιά ενώ η λέξη "μαλάκας" όχι πια! Σε ένα επιφανειακό επίπεδο και από άποψη καλαισθησίας δεν με πειράζει πώς χρησιμοποιούνται οι λέξεις, αλλά αν το κοιτάξεις λίγο βαθύτερα, κάπου εκεί αρχίζεις να σκαλίζεις και τα τοιχώματα του προβλήματος.
    Αυτή η διαστρέβλωση των εννοιών, έκανε λοιπόν να ντρέπεται, όχι εκείνος που μπαίνει σε ένα σπίτι και αντικρίζει μια πλούσια και ενημερωμένη βιβλιοθήκη, αλλά ο κάτοχός της που είναι σε διαρκή ετοιμότητα να δικαιολογήσει όσα βρίσκονται στα ράφια της. Γιατί κακά τα ψέματα, η λογοτεχνία απαιτεί να έχεις διαβάσει ολόκληρο (ή έστω σχεδόν) το βιβλίο ώστε να μπορέσεις να μιλήσεις για αυτό. Γιατί η λογοτεχνία μπορεί να σε ξεμπροστιάσει πολύ πιο γρήγορα από τις άλλες τέχνες -- ο καθένας μπορεί να μιλήσει με σχετική ευκολία για μια ταινία ή μια παράσταση, να παραθέσει μια καμουφλαρισμένη άποψη για μουσική που δεν γνωρίζει, ακόμα και να πει δυο λόγια για έναν πίνακα (έστω κι αν αυτή είναι: "Ωραίος συνδυασμός χρωμάτων!) αλλά όχι για βιβλία που δεν έχει διαβάσει. Μου θυμίζει τότε στην σχολή στις εργασίες λογοτεχνίας που η (στρίγγλα) καθηγήτρια μάς έλεγε: "Μην προσπαθήσετε να μου παρουσιάσετε εργασία για βιβλίο που δεν έχετε διαβάσει, θα το καταλάβω"! Έτσι πάει.
    Η κουλτούρα ως βρισιά είναι συνυφασμένη περισσότερο με την ανάγνωση. Ένας αδαής κομπλάρει μπροστά σε μια βιβλιοθήκη γιατί αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί εύκολα να προσποιηθεί ότι γνωρίζει. Φανταστείτε τον ίδιο αδαή μπροστά από μία, κατ' αντιστοιχία πλούσια και ενημερωμένη σε βάθος συλλογή από μουσικά σιντί; Πολύ πιο χαλαρό τον φαντάζομαι εγώ! Σε οποιαδήποτε από τις δύο περιπτώσεις, ο αδαής που θα προσπαθήσει να προσποιηθεί ότι γνωρίζει είναι ο ίδιος που αντιλαμβάνεται την έννοια "κουλτούρα" ως βαθιά προσωπική προσβολή. Έτσι πάει.
    Και κάτι από την μεριά του κατόχου της βιβλιοθήκης. Δυστυχώς, δεν έχω μεγάλη βιβλιοθήκη ούτε και ενιαία. Ούτε είναι σε δημόσια θέα. Όνειρό μου είναι ένα δωμάτιο γεμάτο ως το ταβάνι με βιβλία και στη μέση ένα μπιλιάρδο. Σε κείνη τη βιβλιοθήκη λοιπόν, δε θα ήθελα να φιλοξενούνται βιβλία αναγνωστικές επιλογές των δικών μου ας πούμε, χάριν της διαθεσιμότητας του χώρου, βιβλία τα οποία δε θα μπορούσα να υποστηρίξω, ούτε καν να αντέξω την παρουσία τους, τουλάχιστον στη βιβλιοθήκη των ονείρων μου. Επίσης, θα διαβαστεί παράδοξο το ξέρω, ήδη συγκρούομαι με τον άλλον μου εαυτό, δε θεωρώ ότι βλέποντας τα βιβλία κάποιου μπορείς να σχηματίσεις μια εικόνα που πλησιάζει πολύ στον αληθινό χαρακτήρα του κατόχου της. Από την άλλη, αν στην προσπάθεια να μάθω μερικά πράγματα για πρόσωπα που με ενδιαφέρουν, καταλήγω να συμβουλεύομαι τα ζώδια και τα στάτους/ ποστ στα σόσιαλ μίντια, τότε χίλιες φορές, απλώς να κρυφοκοιτάξω φευγαλέα την βιβλιοθήκη τους (πολύ Καλβίνο διαβάζω, το ξέρω, πρέπει να τον κόψω)!
    Θεόρατο βγήκε και αυτό το σχόλιο. Γαμώ την κουλτούρα μου!

    Υ.Γ. "Η κουλτούρα είναι ό, τι μένει όταν τα έχουμε όλα ξεχάσει" - Αντρέ Μαλρώ (δια στόματος Μαργαρίτας
    Καραπάνου από την τελευταία της συνέντευξη http://www.youtube.com/watch?v=Csqh50Ii7V0)

    Υ.Γ. 42 Κατερίνα, σε ευχαριστώ για την παραπομπή! Ως σωστός βιβλιοθηκονόμος, οφείλω να στο αναγνωρίσω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπόν ούτε κι εγώ πιστεύω πως η βιβλιοθήκη καθενός- έστω και ενημερωμένου αναγνώστη- είναι ενδεικτική του χαρακτήρα του, μόνο του αναγνωστικού του γούστου, τίποτα άλλο. Όσο για αυτο το dreamroom που φαίνεται πως είναι όνειρο πολλών, φυσικά και δεν θα περιελάμβανε και βιβλία των υπολοίπων, τότε τι dreambookroom θα ήταν;

      Υ.Γ. 42 Πως εσύ που γράφεις σεντόνια με τέτοια ευκολία για τα βιβλία δεν έχεις βιβλιοφιλικό ιστολόγιο κι έχω εγώ που μου βγαίνουν τρεις λέξεις βία, ακόμα να το καταλάβω.

      Διαγραφή
  13. Δεν νομίζω ότι κάποιος πρέπει να ντρέπεται για το πως ταξινομεί ή προσέχει τα πράγματα που τον ενδιαφέρουν. Αν κάποιος συλλέγει αντικείμενα από αγάπη και ενδιαφέρον προς το περιεχόμενο, και δεν είναι απλά "συλλέκτης" για μόστρα και επίδειξη, τότε το πώς τα συλλέγει, το οργανώνει, τα ταξινομεί - όλα αυτά δεν παίζουν ρόλο. (Μαζεύω ταινίες, βιβλία, μουσική, και αυτά υπάρχουν παντού σκορπισμένα χωρίς την παραμικρή τάξη.) Άλλοι δεν ταξινομούν τα πράγματα τους από επιλογή, άλλη από βαρεμάρα, άλλη από κάποια νοητική διαταραχή.

    Μία γνωστή μου κάποτε μου είπε ότι έχει κρεμάσει κάτι σαν παραβάν στη μισή βιβλιοθήκη της και εκεί κρύβει βιβλία που ίσως θεωρηθούν παραλογοτεχνία, εκθέτοντας έτσι μόνο την "πραγματική" λογοτεχνία.

    Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιον να τον ενδιαφέρει τόσο η γνώμη του άλλου. Αυτοί που σε ξέρουν, οι πραγματικοί φίλοι, γνωρίζουν και τα πάθη σου και τα γούστα σου.

    Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση να θέλει κάποιος να κρατά κρυφή τη βιβλιοφιλία του από άτομα που δεν διαβάζουν καθόλου, πράγμα που καταλαβαίνω μιας και συχνά φέρνει και τις δύο πλευρές σε άβολη θέση, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό με το παραβάν το θεωρώ υπερβολικό. Με αυτούς που δεν διαβάζουν δεν έχω θέμα, αδιαφορούν για τα βιβλία και τελειώνει η υπόθεση. Αλλά με αυτούς που πλησιάζουν νιώθω κάπως γυμνή, σα να εξετάζει κάποιος τη ντουλάπα με τα ρούχα μου. Όχι για τη νοιάζομαι για τη γνώμη των άλλων γενικώς, νοιάζομαι για τη γνώμη των βιβλιόφιλων ειδικώς...

      Διαγραφή
  14. Εγώ σου το πήγα πιο πέρα: στο συρτάρι με τα ασπρόρουχά μου! Να μαστε καλά να διαβάζουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή