3/6/14

Δεν πρέπει τίποτα




Χθες δήλωσα σε κάποιον πως κάνω πολλά, πάρα πολλά μαζεμένα για αυτό είμαι και τόσο πιεσμένη. Τότε μήπως οι γύρω σου κάνουν πολύ λίγα, μου απάντησε. Αλλά δεν ήταν η σωστή απάντηση, κάνουν κι αυτοί πολλά, για μένα, και για υποχρεώσεις που είναι «δικές μου» και για την οικογένειά μου, τα επαγγελματικά μου. Μόνο που η τελική ευθύνη περνά από μένα. Και η οργάνωση. Κι η ευγνωμοσύνη που πρέπει να νιώθω μετά. Κι οι τύψεις που δεν τα έκανα όλα εγώ.

Μια τυπική γυναίκα θα μου πείτε.

Το περασμένο Σάββατο μιλώντας για βιβλία διαφωνήσαμε. «Πρέπει να έχεις μια σφαιρική άποψη», «να διαβάζεις παγκόσμια αριστουργήματα, να παρακολουθείς την τρέχουσα παραγωγή, να εξελίσσεσαι ως αναγνώστης». Κι εκεί βρήκα ένα μυστικό που με κρατάει στην ανάγνωση λογοτεχνίας τόσα χρόνια, αλλά μακριά από κάθε τι θεωρητικό της. Στην δική μου ανάγνωση «δεν πρέπει τίποτα». Το διάβασμα σε οδηγεί μόνο του δίχως να το πιέσεις. Σε ωθεί το βιβλίο που βγάζει από την τσάντα του ο διπλανός σου, ο ελαφρύς ανταγωνισμός για το πόσες σελίδες διαβάζεις το μήνα, ο εγωισμός σου, η λαχτάρα σου για δυο σελίδες ακόμα πριν τον ύπνο. Αλλά τελικά «δεν πρέπει τίποτα». Η ανάγνωση δεν είναι διδακτορικό.

Αυτό που με ξεκουράζει, που με οδηγεί εκτός- πέρα από την έμφυτη τάση μου για φευγιό, για ψεύτικους κόσμους που γίνονται καθημερινά αληθινοί, για ιστορίες άλλες από την δική μου, κάποτε εντελώς υπερβατικές και μερικές φορές του διπλανού μου- είναι η έλλειψη υποχρέωσης. Στην κανονική μου ζωή είμαι ένα σωρό πράγματα, στο διάβασμα ο ωτακουστής του τίποτα.



11 σχόλια:

  1. Συμφωνώ απόλυτα... Προσπαθώ να εφαρμόζω παντού το "δεν πρέπει τίποτα", όχι μόνο στις αναγνωστικές μου συνήθειες... Δεν τα καταφέρνω πάντα αλλά νιώθω λυτρωμένος όποτε το κάνω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ το ίδιο. Κι επειδή πιέζομαι αρκετά, από δω κι εμπρός θα ισχύει μόνο αυτό...

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος3/6/14, 6:48 μ.μ.

    το μόνο αναγνωστικό ''πρέπει'' που με πιάνει καμιά φορά είναι να διαβάζω που και που κάνενα κλασικό βιβλίο, αυτά που λες παγκόσμια αριστουργήματα. και πάλι όμως αν δεν είμαι στην κατάλληλη φάση δεν θα το τελειώσω. θα το αφήσω για κάποια άλλη φορά που θα είμαι περισσότερο έτοιμος.
    οπότε είτε το θες είτε όχι, ναι, δεν πρέπει τίποτα. ειδικά στο διάβασμα, μην γίνει και αυτό αγγαρεία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος3/6/14, 8:12 μ.μ.

    Σε ωθεί το βιβλίο που βγάζει από την τσάντα ο διπλανός σου... πολύ σωστό και όχι μόνο... Ακόμη δεν έχω διαβάσει τη ''Διορθωση'', αλλά το έχω αγοράσει και ανυπομονώ να το διαβάσω χάρη σε αυτό το μπλογκ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είναι ωραία αυτή η "ζήλια" για τα βιβλία του διπλανού; Δημιουργικότατη.

      Διαγραφή
  4. Παίρνω από τον θ. τη φράση του "μην γίνει και αυτό αγγαρεία...".Τα λέει όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "δεν πρέπει τίποτα"...
    τόσο μαγικό...
    δεν έχω τίποτα να προσθέσω...
    μόνο συμφωνώ τόσο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πρέπει; Δεν πρέπει; Για πολλά χρόνια υποχρέωνα τον εαυτό μου να διαβάζει αρκετά από αυτά που "έπρεπε" να διαβαστούν. Πολλές φορές ξεκινούσα βιβλία που ή ανάγνωσή τους δεν προχωρούσε με τίποτα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σήμερα δε θα είχα την υπομονή να το κάνω. Από την άλλη, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι με το εκκρεμές του Φουκώ του Έκο, έκανα σχεδόν έξι μήνες να διαβάσω τις πρώτες 50 σελίδες και μόνο λίγες ημέρες για να διαβάσω όλο τον υπόλοιπο τόμο. Θα είχα χάσει κάτι αν το είχα παρατήσει; Μάλλον όχι, ας είμαστε ειλικρινείς. Όμως θα με έτρωγε πάντα η απορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από τότε που έγραψα αυτό το ποστ όλο μου γκρινιάζουν πως ωθώ τους βιβλιόφιλους στην ασυδοσία. Αλλά εγώ αρνούμαι πια να καταπιεστώ. Και τελικά διαβάζω πιο πολλά "κλασικά" βιβλία έτσι. Ίσως είναι και θέμα χαρακτήρα.

      Διαγραφή
  7. Συμφωνώ. Όπως έγραψα, πλέον δεν έχω την υπομονή να επιμείνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή