«Γονυπετείς», Τζούλια Γκανάσου

Φαντάζεστε τώρα δα μια γυναίκα στα τέσσερα στη μέση εδώ της ασφάλτου;

Οραματίζεστε ξάφνου ένα τετράποδο πλάσμα που μετακινείται κουνώντας τα τροφαντά του οπίσθια

Φαντασιώνεστε λοιπόν τα καπούλια μου πάνω στην πίσσα και τον ιδρώτα να ρέει στο δέρμα; 

Βλέπετε τους τουρλωμένους γλουτούς, τα στήθη, τις ρόγες να τραμπαλίζουν ατίθασα;

Αφυπνίζεστε ή ενοχλείστε. 

Στη νουβέλα «Γονυπετείς», η συγγραφέας Τζούλια Γκανάσου ακροβατεί ανάμεσα στην πλοκή και το παραλήρημα, βάζει βαθιά το νυστέρι και σκάβει στην ψυχή της ηρωίδας της. Η ηρωίδα, είναι μια γυναίκα στα τέσσερα, έχει φτάσει σε ένα νησί, όπου και άλλοι γονυπετείς προσπαθούν να φτάσουν ως κάπου. Στην πορεία, η γυναίκα αναλογίζεται τη ζωή της, σκέφτεται για την πίστη, για την ελευθερία, για τον τρόπο που έζησε και πώς τον καθόρισαν άλλοι, για το αν ήταν καλή ή κακή τέλος πάντων η ζωής της. 

Τελικά πρόσημο δεν θα βάλει.

Θα αφουγκραστεί όμως τις επιταγές της σάρκας, και τις άλλες της κοινωνίας, θα καταλάβει, πότε υποτάχθηκε και πότε διάλεξε. Και θα μας αποκαλύψει πως η πορεία της δεν είναι προς το τέλος, αλλά προς την αρχή, εκεί που βρίσκεται ο καρπός και το ζουμί της ύπαρξής μας. 

Η Τζούλια Γκανάσου ρισκάρει. Γράφει βαθιά, ονειρικά, δεν χαϊδεύει τα αυτιά του αναγνώστη, δεν τον παίρνει από το χέρι μέσω της πλοκής, δεν τον οδηγεί. Όποιος όμως αφεθεί στη γραφή της, θα ανακαλύψει ένα διαμάντι άλλου τύπου, που ίσως απαιτεί δεύτερη και τρίτη ανάγνωση. Η ηρωίδα της είναι κάθε γυναίκα, η ηρωίδα της είναι κάθε άνθρωπος. Σοκάρει η διερεύνηση της ιδέας της πίστης, κι οι σεξουαλικές- κάπως διαστροφικές- αναφορές. Στην τελική στο μόνο που πιστεύουμε είναι στον εαυτό μας. Και στο σώμα. 

Προς στιγμή, κοντοστέκομαι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εδώ, παράμερα, στην άκρη αυτού του κόσμου που παραληρεί και απαιτεί, που διεκδικεί και ζητά επιβεβαίωση, που νοιάζεται τρομακτικά αν θα ζήσει, δίπλα σε αυτό το τοτέμ, ναι, δίπλα σε αυτό το πρωτόγονο σύμβολο εξάρτησης από το σύστημα κατανόησης ή παρανόησης του σύμπαντος κρύβομαι πλέον καλά. Δεν ξέρω αν θέλω να προσχωρήσω. 

Τα σημαντικά είναι αυτά που νοιάζουν τη συγγραφέα και την ηρωίδα. Απογυμνωμένα πια από τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας, στα τέσσερα, στα όρια της σωματικής κούρασης, αναδύονται όλα εκείνα που τελικά θα μείνουν. Και αυτό φτιάχνει και τα ενδιαφέροντα κείμενα: το ξεγύμνωμα και η αλήθεια. Αυτό κάνει τους «Γονυπετείς» ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί κι έπειτα θέλεις απευθείας να το ξαναδιαβάσεις. 

                                                              Κατερίνα Μαλακατέ

«Γονυπετείς», Τζούλια Γκανάσου, εκδ. Γκοβόστη, σελ. 133, 2017

Ακούστε την ραδιοφωνική συνέντευξη της Τζούλιας Γκανάσου στο Διαβάζοντας εδώ: