3/7/17

"Το θαύμα", Emma Donaghue



Διάβασα «Το Θαύμα» της Έμα Ντόναχιου γιατί ήθελα να ξεφύγω από τη σοβαρότητα της Καρένινα και του Τολστόι, να μπω σε μια αφήγηση λιγότερο βαθιά και πιο απλή. Και τελικά πήρα ακριβώς αυτό που ευχήθηκα- αν μου επιτρέπεται ο αγγλισμός. Το Θαύμα, ενώ πραγματεύεται ένα θέμα πολύ ενδιαφέρον, το κάνει με τον πιο ρηχό και μονότονο τρόπο. 

Η Άννα είναι ένα κορίτσι, στα μέσα του 19ου αιώνα στην Ιρλανδία, προερχόμενο από μια πολύ φτωχή και θρήσκα οικογένεια. Ισχυρίζεται πως τους τελευταίους μήνες, μετά την πρώτη της μετάληψη και τα ενδέκατα της γενέθλια, δεν έχει βάλει μπουκιά φαγητό στο στόμα της. Κι όμως επιζεί. Για να αποδείξει το θαύμα, ο γιατρός της καλεί δύο νοσοκόμες: τη Λιμπ, που έχει μαθητεύσει δίπλα στην διάσημη Ναϊτινγκέιλ κι είναι ένα από τα αηδόνια της και μια καλόγρια. Αυτές πρέπει να παρακολουθούν το κορίτσι 24ώρες το 24ωρο για να πιστοποιήσουν πως δεν τρώει, αλλά παραμένει καλά στην υγεία της. 

Αφηγήτρια και κεντρική ηρωίδα είναι η Αγγλίδα νοσοκόμα Λιμπ. Στις πρώτες πολλές σελίδες του βιβλίου είναι τελείως μονοδιάστατη, προσπαθεί να αποδείξει πως το κορίτσι τρώει, είναι σκεπτικίστρια, χωρίς να έχει επιχειρήματα, λες και είναι αυταπόδεικτο πως έχει δίκιο. Τα πάντα κυλάνε απελπιστικά αργά. Αντίθετα, στις τελευταίες σελίδες η πλοκή μοιάζει καταιγιστική, το ένα τουίστ ακολουθεί το άλλο, προκύπτει ένας μάλλον αμήχανος «από μηχανής» έρωτας και μια φυγή. 

Το θέμα των κοριτσιών που ισχυρίζονταν πως δεν έτρωγαν και θρέφονταν με την αγάπη του Χριστού θα μπορούσε να μας δώσει ένα μυθιστόρημα ως και αριστουργηματικό αν το είχε χειριστεί κάποιος που δεν βλέπει τη λογοτεχνία διεκπεραιωτικά. Η Έμα Ντόναχιου φαίνεται να αγνοεί τους βασικούς κανόνες της αφήγησης, να μην ξέρει πώς να χτίσει έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα, να μην μπορεί να δώσει ροή στα γεγονότα. Σαν να της δώσαν ένα θέμα για μυθιστόρημα περίπου όπως δίνεις ένα θέμα  έκθεσης για τις πανελλήνιες, κι εκείνη κατάφερε να το ολοκληρώσει όπως όπως με έτοιμες λύσεις από το λυσάρι. Δεν έχω διαβάσει το μπεστ- σέλερ της συγγραφέως, το "Δωμάτιο", αλλά μετά από αυτό, φαντάζομαι πως δεν θα ήθελα. 



                                                                                         Κατερίνα Μαλακατέ



«Το θαύμα», Έμα Ντόναχιου, μετ. Ρηγούλα Γεωργιάδου, εκδ. Παπαδόπουλος, 2017, σελ. 359










Υ.Γ. 42 Το εξώφυλλο μου αρέσει πάρα πάρα πολύ. Το ίδιο και η μετάφραση.

5 σχόλια:

  1. Ακριβώς την ίδια αίσθηση είχα με το δωμάτιο. Ένα εξαιρετικό θέμα που αναπτύχθηκε φτωχά χωρίς να υπονοώ ότι πρόκειται για κάτι απλό...Το τέχνασμα δε της αφήγησης από ένα 5χρονο ενώ φάνηκε ενδιαφέρον κατέληξε σε μία ανίαρη μονοδιαστατη αφηγηση με ελάχιστες καλές στιγμές και το όλο οικοδόμημα κατέρρευσε κάτω από το βάρος της ίδιας του της φιλοδοξιας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το ΔΩΜΑΤΙΟ είναι κατά τη γνώμη μου ένα αριστούργημα αν το δει κανείς υπό δύο πρίσματα. Αυτό του χειρισμού ενός θέματος που απ' την αρχή φαντάζει εύκολο κι η αφήγησή του προβλέψιμη και αυτό της αφήγησης μέσω ενός 5χρονου παιδιού με ότι αυτό σημαίνει για την κατασκευή "παιδικών" λέξεων (αφήνω στην άκρη το τιτάνιο έργο της απόδοσής τους στα Ελληνικά αλλά χωρίς να χάνεται ο νοηματικός ρόλος τους) και την περιγραφή της ζωής του με εξαιρετικά περιορισμένες προσλαμβάνουσες παραστάσεις. Γι' αυτούς τους λόγους άλλωστε ήταν στη βραχεία λίστα για το Booker του 2010 και το οποίο έχασε διότι "έπρεπε" να το πάρει όποιος έγραψε κάτι που να αφορά Εβραίους. Είναι must read βιβλίο όσο κι αν η Ντόναχιου δεν κατάφερε να συνεχίσει ισάξια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν έχω διαβάσει το Δωμάτιο, κι έτσι δεν μπορώ πραγματικά να μπω στην κουβέντα. Μου αρέσει όμως να διαβάζω διαφορετικές απόψεις για το ίδιο βιβλίο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν θα συμφωνήσω! Το Θαύμα είναι κάπως μονότονο στην αρχή αλλά όσο προχωράει γίνεται καλύτερο. Ούτε ρηχό θα το έλεγα. Ήταν η λογική της επιστήμης ενάντια στον φανατισμό της θρησκείας. Και στις προλήψεις και δεισιδαιμονίες μιας μικρής ιρλανδικής κοινότητας στα μέσα του 19ου. Κάτι που ίσχυε τότε σε κάτι τέτοια μέρη. Φανερά εξοργιστική η θρησκομανία των κατοίκων και η γραφή της Donoghue το βγάζει προς τα έξω πολύ έντονα. Το Δωμάτιο ήταν ένα από τα πιο αξιόλογα βιβλία που έχω διαβάσει. Η ικανότητα της Donoghue να παρουσιάσει την όλη ιστορία μέσα από τα μάτια του παιδιού το κάνει μοναδικό. Δεν είναι και πολύ εύκολο το όλο εγχείρημα για έναν συγγραφέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος1/12/18, 12:34 μ.μ.

      Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, και για το Δωμάτιο και για το Θαύμα!

      Διαγραφή