28/8/12

Μια anorexia nevrosa




Λοιπόν σήμερα που έγινα αισίως 34 ετών και συνεχίζω ακάθεκτη για τα 35,  θα σας μιλήσω για ένα θέμα που απασχολεί όλες τις γυναίκες σχεδόν, από τότε που είναι μικρά κοριτσάκια ως τη μεγάλη τους ηλικία∙ τις διατροφικές διαταραχές. Δεν έχω γνωρίσει ως τώρα παρά ελάχιστες γυναίκες που να μην έχουν κάποια ψυχολογικά θέματα με το φαγητό.  Αν ρωτήσετε εμένα, έχω φλερτάρει με την ανορεξία, έπασχα αρκετά χρόνια από υπερφαγία, και νομίζω πως τις βουλιμικές κρίσεις δεν θα τις ξεπεράσω ποτέ, αν και με τα χρόνια γίνονται σπανιότερες και με λιγότερες «ποινές» για το κρίμα μου.
            Ήμουν στρουμπουλό παιδάκι αλλά όχι παχύσαρκο, την πρώτη μου δίαιτα την έκανα στα 8, τη δεύτερη στα 12, την τρίτη στα 15, την τέταρτη στα 18 και ούτω καθ’ εξής. Κάθε φορά έχανα γύρω στα 10 κιλά για να τα πάρω στην τριετία που ακολουθούσε και να αρχίσει πάλι ο κύκλος. Πάνω στην εφηβεία- το bullying στο σχολείο δε βοηθούσε- πέρασα μια βαθιά καταθλιπτική περίοδο, ένα καλοκαίρι που δεν έβγαινα από το σπίτι, που έλιωσα ένα στατικό ποδήλατο και το έκανα να βγάζει μπίλιες κι έκτοτε ο δείκτης μάζας του σώματός μου δεν πέρασε ποτέ τα όρια του κανονικού ούτε προς τα πάνω ούτε προς τα κάτω. Κανείς θα φανταζόταν πως η περιπέτεια μου με το φαγητό είχε τελειώσει. Κι όμως μέσα στα πλαίσια της «κανονικότητάς» μου, η μάχη είχε αρχίσει.
            Όχι δεν έγινα ποτέ καχεκτικά ανορεξική, αλλά πέρασα πολλές μέρες από τη ζωή μου τρώγοντας μισό τοστ για μεσημεριανό και 2 φύλλα μαρούλι για βραδινό. Ευτυχώς δεν κράτησε αυτή η περίοδος για πάνω από δυο χρόνια. Μετά πέρασα στη βουλιμία, προσεγμένη διατροφή, εναλλασσόμενη με μέρες που έτρωγα ό,τι είχε το ψυγείο, αλμυρά με γλυκά μαζί, κρύα ζεστά, σε ποσότητες. Και μετά τιμωρία – xenical και γυμναστική μέχρι τελικής πτώσης. Για λίγο ηρέμησα εκεί πριν τα τριάντα, βρήκα μια ισορροπία σχετική, φρόντισα το κορμί μου συστηματικά με κανονική διατροφή και κανονική γυμναστική. Έπειτα έμεινα έγκυος κι έπαθα διαβήτη. Πρόσεχα σα δαιμονισμένη, έβαλα μόνο δέκα κιλά, το παιδί μου γεννήθηκε υγιέστατο, ξαναγύρισα στα προ εγκυμοσύνης κιλά στις σαράντα μέρες από τη γέννα. Και μετά αφέθηκα να τρώω ό,τι βρω, πολλές ποσότητες, υπερφαγία για να καλύψει την ψυχολογία μου, έβαλα 7 κιλά σε 2 χρόνια, έγινα επισήμως διαβητική.
 Μου πήρε 2 χρόνια να το παραδεχτώ στον εαυτό μου, να γυρέψω θεραπεία, να ξεκινήσω τις ενέσεις, να χάσω τα κιλά, να βρεθώ σε μια σχετική ισορροπία και πάλι. Αν ο μέσος όρος ζωής των γυναικών είναι κοντά στα εβδομήντα χρόνια και κάτι μάλλον έχω διανύσει τη  μισή ζωή μου σκεπτόμενη την επόμενη μπουκιά μου και την ένδειξη της ζυγαριάς. Και τιμωρήθηκα για αυτό, ο διαβητικός είναι ο μόνος που και επισήμως πρέπει να σκέφτεται συνεχώς το επόμενο του γεύμα. Το πρόβλημά μου είναι πως δεν είμαι η μόνη, είμαι μαζί με χιλιάδες εκατομμύρια γυναίκες στον Δυτικό κόσμο που παλεύουν μαζί μου, που είναι συνεχώς σε δίαιτα, που είναι «κανονικές» αλλά μισούν το είδωλό τους στον καθρέφτη. Και να σας πω το χειρότερο, όταν ξεκίνησα το ενέσιμο φάρμακο για το διαβήτη μου, τη victoza, η μισή μου χαρά ήταν πως υπήρχαν μελέτες που έλεγαν πως βοηθούσε να χάσεις κιλά. Γιατί οι ασθένειες του μυαλού είναι πάντα πολύ ισχυρότερες από όλου του υπόλοιπου σώματος.

21 σχόλια:

  1. Χρόνια πολλά Κατερίνα! Πολύχρονη και δυνατή πάντα!
    Είχα κι εγώ λάθος αυτοεικόνα σαν εσένα αλλά ποτέ δεν έγινα ανορξική η βουλιμική. Από υπερφαγία όμως υποφέρω τα τελευταία 3 χρόνια. Ξεκίνησε λίγο πριν την εγκυμοσύνη μου. Η αλήθεια είναι πως δεν άντεχα άλλο την ταχύτητα που είχα αναπτύξει στη ζωή μου. Αφού δεν μπορούσα να ελέγξω το νου να πάει πιο σιγά το έκανα στο σώμα. Και απαλλάχθηκα από την υπερβολική ταχύτητα...τώρα τι θα κάνω με τα υπόλοιπα πραγματικά περιμένω να δω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  2. Ευχαριστώ Τζωρτζίνα μου, για τις ευχές. Επισήμως ανορεξική ή βουλιμική δεν υπήρξα ούτε κι εγώ (καλά για το βουλιμική δεν παίρνω και όρκο, αν και εμετούς δεν έκανα ποτέ), πάντως σίγουρα κάνω κρίσεις υπερφαγίας. Για να το ξορκίσω εγώ τα έγραψα όλα αυτά χθες βράδυ, γιατί με βαρέθηκα χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει να βασίζω το αν η μέρα μου θα πάει καλά στην ένδειξη της ζυγαριάς. Και βαρέθηκα να ζυγίζομαι κάθε μέρα....
    Λάθος αυτοεικόνα έχω σίγουρα, εγώ πάλι σε γενικές γραμμές όταν είμαι καλά αφήνω το φαγητό να με κυριεύει, στα δύσκολα μπαίνω σε κατάσταση τιμωρίας- κάτι να ελέγξω ψάχνω προφανώς- και αδυνατίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καταρχήν πολύχρονη με υγεία, έχουμε γεννέθλια με 10 μέρες διαφορά!!!

    Είναι αφοπλιστικός ο τρόπος που μοιράζεσαι κομμάτια από τον εαυτό σου μερικές φορές και σίγουρα δεν είναι εύκολο...Σε ευχαριστούμε πολύ όπως και να έχει...

    Υ.Γ. Ελπίζω αυτή την φορά ο blogger να μην με πετάξει στα ανεπιθύμητα σχόλια... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις

    1. Και ναι, ήσουνα πάλι στο spam.... Τί θα γίνει με αυτήν την περίπτωση;

      Δεν είναι εύκολο, ίσως να είχα και κάποιες δεύτερες σκέψεις χθες βράδυ αφού πάτησα το κουμπί για δημοσίευση, δεν στο κρύβω.

      Πότε είναι τα γενέθλια σου, πριν ή μετά;

      Διαγραφή
    2. Πριν, στις 18...

      Υ.Γ. Θα με βρεις στο spam folder :lol:

      Το έψαξα λίγο αλλά δεν βρήκα άκρη...

      Διαγραφή

    3. Εκεί σε βρήκα.....

      Οπότε εγώ έχασα την ευκαιρία μου να σου πω χρόνια πολλά ή το απέκρυψες τεχνηέντως από τους θαυμαστές σου;

      Διαγραφή
    4. Το απέκρυψα τεχνηέντως... :)

      Διαγραφή
  4. πολλές ευχές και από μένα κατερίνα!! πολύχρονη, πολύγραφη και πολύτεκνη!!! καταρχάς να πω άλλη μια φορά ένα μεγάλο μπράβο που εγγίζεις ένα τόσο μεγάλο θέμα, από το οποίο νομίζω σχεδόν όλοι οι άνθρωποι με κάποιον τρόπο ταλαιπωρούνται, είτε βουλιμικώς, είτε ανορεκτικώς, είτε τροφομεταπτωτικώς, είτε παθογενώς κλπ...
    σίγουρα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το ΠΩΣ τρώμε είναι συνέπεια της ψυχικής μας κατάστασης και επειδή όλοι την έχουμε λίγο ή πολύ λασκαρισμένη στις πόλεις με ΑΥΤΟΥΣ τους ρυθμούς της ζωής, σχεδόν κανείς δεν ξεφεύγει της ζυγαριάς...
    εντάξει νομίζω ότι (όπως πάντα) τα είπες όλα...bulling...τί λες τώρα...εμένα, σαν άνθρωπο χοντρό από μικρό, με στιγμάτισε κυριολεκτικά...αυτό το γαμημένο το σχολείο, αυτά τα κωλόπαιδα, τα κακομεγαλωμένα χωρίς αγάπη αλλά με μόνη ηδονή το φθόνο και τον πόνο των άλλων, έκαναν για μένα την αρχή, την οποία έκανα αρκετά χρόνια να ξεπεράσω...
    τί τρομερό θέμα για ποστ κατερίνα μου...μπράβο σου πραγματικά, ξέρεις εγώ είμαι και "συλλέκτης" των αστικών νευρώσεων και βρίσκω μεγάλο ενδιαφέρον στην ανάλυσή τους...
    εγώ θυμάμαι ότι αφού πέρασα την δύσκολη (για έναν στρουμπουλό) περίοδο του σχολείου, μετέπειτα ξέπεσα στην πιο μοντέρνα έκδοση της ανασφάλειας για την εικόνα μου: γυμναστήρια, μελέτη για τις δίαιτες, περιοδικά για γυμναστική, συμπληρώματα διατροφής κλπ κλπ...τράαατζικ, που έλεγε και η Τασούλα στη διαφήμιση...
    πλέον, είμαι απελευθερωμένος από όλο αυτό το άτιμο πράγμα και απολαμβάνω τα κιλά μου, ζωή να' χουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις

    1. Με καταλαβαίνεις νομίζω καλά, γιατί έχουμε υπάρξει κι οι δυο στην ίδια θέση, τα "κακομεγαλωμένα" παιδάκια στο σχολείο την κάναν την ζημιά τους. Νομίζω πως αυτήν την απελευθέρωση γυρεύω, την εμπιστοσύνη πως θα με αγαπούν χωρίς να παίζουν τα κιλά μου κάποιο ρόλο, Ίσως για αυτό να έγραψα κι αυτό το ποστ, για να το βλέπω και να συνειδητοποιώ την πραγματικότητα.

      Διαγραφή
  5. Πολύχρονη, Κατερίνα! Το κύριο ζόρι το τραβά κανείς -πέρα απ΄τα πρότυπα ομορφιάς που τον βομβαρδίζουν και του επιβάλλονται - όταν δεν τα χει βρει με τον εαυτό του.Προσωπική πείρα. Έχοντας δε παιδιόθεν πρόβλημα με το θυρεοειδή εν αντιθέσει με τις προσταγές της γιατρού μου ήμουν υπέρβαρη και λιχούδα. Λατρεύω τα γλυκά και αποφεύγω την άσκηση.

    Ως πέρσι απέφευγα και τις δίαιτες, μέχρι που άρχισαν να ζορίζονται πόδια-μέση και να τα φτύνω στις σκάλες. Τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα, αλλά οι γουρουνιές δεν αποφεύγονται.

    Όπως λέει και ένα δίστιχο "για όσα τραβάει το κορμί, τα φταίει το κεφάλι".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις

    1. Ω, ναι, κι οι προσταγές των άλλων δεν έχουν καμία σημασία

      Διαγραφή
  6. Χρόνια Πολλά Κατερίνα,
    και να΄ναι και ...γλυκά και αλμυρά κι απ΄όλα, αρκεί να είναι δημιουργικά και απολαυστικά σε κάθε περίπτωση και με στοιχειώδη υγεία,μερικές ατασθαλιούλες πού και πού δεν κάνουν και πολύ κακό,έτσι δεν είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις

    1. Όχι, φυσικά , οι ατασθαλίες που απολαμβάνουμε είναι υγεία, αυτές για τις οποίες αυτοτιμωρούμαστε είναι το πρόβλημα, Βιβή μου.

      Διαγραφή

  7. Δεν αντιμετώπισα ποτέ πρόβλημα με τα κιλά μου και όλα αυτά μού φαίνονται τρομαχτικά μεν,αλλά (συγχώρα με) και γοητευτικά.Ενδιαφέροντα,αν προτιμάς.Είναι εντυπωσιακό το τι μπορεί να συμβεί στο μυαλό ενός ανθρώπου ώστε να φτάσει σε σημείο να έχει στρεβλή αντίληψη το ειδώλου του(κάπως σαν τους περίφημους παραμορφωτικούς καθρέφτες). Ναι,πρόκειται για ένα είδος ψυχικής διαταραχής,αλλά -όπως πολλά άλλα τέτοια- βρίσκεται σε δαιμονική συνεργασία με συλλογικές διαταραχές της κοινωνίας,των μίντια,των προτύπων ομορφιάς κλπ. Απ'όσο ξέρω,στους άνδρες εκδηλώνεται συνήθως με τον αντίστροφο τρόπο,δηλαδή σαν μια μανία διόγκωσης της μυικής μάζας.Ο αντίπαλος τελικά δεν είναι η τροφή,είναι το ίδιο μας το σώμα και η εξουσιαστική εικόνα του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις

    1. Είναι ένας τρόπος να βάλεις σε τάξη έστω έναν τομέα του εαυτού σου, δεν είναι η τροφή αυτή καθ' αυτή το θέμα. Γοητευτικά πάντως δεν θα το έλεγα, ίσως λίγο καταθλιπτικά....

      Διαγραφή
    2. Δίκιο έχεις.Εννοώ πως περιέχουν μια ανθρωπογνωστική γοητεία,όπως και η ίδια η κατάθλιψη άλλωστε.Η οποία βεβαίως είναι ελεεινή,στο λέω ως πρώην καταθλιπτικός...

      Διαγραφή

    3. Τώρα εξηγούνται όλα, γιατί ταυτιστήκαμε με τον Κορτώ! Δεν έχω υπάρξει καταθλιπτική, αν και στα δικά μου μάτια φαντάζει κάπως σκοτεινή και γοητευτική, φαντάζομαι πως είναι όντως ελεεινή....

      Διαγραφή
  8. Δημήτρης Αλεξίου29/8/12, 4:58 μ.μ.

    Χρόνια πολλά Κατερίνα και από δω. Τρομακτικά αυτοαναφορική αυτή η ανάρτηση... Επειδή με ξέρεις δεν έχω να σχολιάσω κάτι άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις

    1. Ευχαριστώ Δημήτρη μου, πιθανολογώ πως με καταλαβαίνεις καλύτερα από άλλους....

      Διαγραφή
  9. Και κάτι που θυμήθηκα μόλις τώρα.Η αγαπημένη μου Louise Bourgeois,μιλώντας για ένα έργο της με τίτλο "Αυτοπροσωπογραφία" ,είπε πως έτσι ένιωθε η ίδια για την εμφάνισή της και πως έτσι νιώθουν και οι περισσότερες γυναίκες, ακόμα κι όταν διαβάζουν Vogue.

    http://www.google.gr/imgres?um=1&hl=el&sa=N&biw=1280&bih=675&tbm=isch&tbnid=Rh0_e8d50RNuDM:&imgrefurl=http://feministcardiff.wordpress.com/category/arts/&imgurl=http://feministcardiff.files.wordpress.com/2010/06/artwork_images_423838496_450531_louise-bourgeois.jpg&w=355&h=480&ei=KCA-UNqUKYa60QXC1YCgAw&zoom=1&iact=rc&dur=369&sig=101589714109950980359&page=1&tbnh=152&tbnw=112&start=0&ndsp=21&ved=1t:429,r:3,s:0,i:79&tx=17&ty=38

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις

    1. Άτιμε άνθρωπε, το ξέρεις πως είμαι αγράμματη όσον αφορά τις εικαστικές τέχνες και ήθελες να με μπλέξεις, όσο κοιτάω έργα της, τόσο αναρωτιέμαι εγώ που κοιμάμαι όλα αυτά τα χρόνια, και μήπως θα έπρεπε να ασχοληθώ. Υπέροχα είναι....

      Διαγραφή