Ή αλλιώς ο ύμνος του γραψίματος, της ψυχοθεραπευτικής του λειτουργίας, της άγιας, ιερής στιγμής που επιτέλους ένα κείμενο αποκτά ρυθμό. Δεν είναι όπως το θέλεις, ποτέ δεν είναι «όπως το θέλεις», όμως έχει μια εσωτερική δύναμη που την ξέρεις εσύ, και την αναγνωρίζουν παραδόξως κι οι γύρω.
Το blogging για ένα τόσο οικείο θέμα, για το χόμπι μου, τόσα χρόνια μου έδινε μόνο χαρά. Μπορεί για ένα βιβλίο να έγραφα τρεις γραμμές και για ένα άλλο ολόκληρα κατεβατά, αρκεί αυτές οι τρεις γραμμές ή το κατεβατό να είχαν τη δύναμη που περιγράφω, που είναι πολύ κοντά στο άδειασμα που νιώθει κανείς όταν τελειώνει ένα καλό γεύμα ή κάνει εξαιρετικό σεξ, η προσμονή έχει τελειώσει, η ικανοποίηση είναι εκεί.
Όμως πάντα υπάρχουν κακές μέρες, στο σεξ, στο φαγητό, στο διάβασμα, μέρες βαρυστομαχιάσματος, που μένεις με την προσμονή μόνo. Παρ’ όλα αυτά συνήθως συνεχίζεις να τρως το ίδιο φαγητό και να κάνεις σεξ με τον ίδιο σύντροφο, περιμένοντας. Αυτό μάλλον συνέβη τον τελευταίο χρόνο με μένα και το Διαβάζοντας. Τα κείμενά μου έγιναν άνευρα, του σωρού, λες και είχα καμία άλλη υποχρέωση να τα γράψω παρά μόνον στον εαυτό μου. Τα διαβάσματά μου μοιάζαν υποχρεωτικά για να έχει υλικό το μπλογκ, μπλέχτηκα σε έναν κυκεώνα αναζήτησης της απόλαυσης, εκεί που αυτή δεν υπήρχε πια.
Έφτασε η υπερκόπωση του Ιουλίου για να καταλάβω πως όλα έπρεπε να επαναπροσδιοριστούν. Οι ημικρανίες εξάλλου, άγριες και απαιτητικές, δεν άφηναν πολλά περιθώρια, δυόμιση μέρες κάθε εβδομάδα και να ήθελα δεν μπορούσα να γράψω ούτε και να διαβάσω. Ό,τι μου προκαλούσε άγχος έπρεπε να κοπεί και να φύγει. Έτσι τα παράτησα κι έμεινα έναν μήνα εκτός όλων όσων κάνω – τα παιδιά μου δεν παράτησα, αλλά αυτό ήταν… αδύνατο. Σε αυτόν τον μήνα υποχρεωτικής παύσης διάβασα ξανά, πολύ, δυνατά, με την παλιά μου ευχαρίστηση. Διάβασα γιατί το ήθελα κι όχι υποχρεωτικά, ο,τι γούσταρα, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Και το ΑΠΟΛΑΥΣΑ.-
Πήρα λοιπόν αποφάσεις και για το μπλογκ και την εκπομπή και όλα τα άλλα. Για την εκπομπή θα τα μάθετε σε λίγο καιρό – όχι δεν κόβεται, απλά αλλάζει- για το blog όμως θα σας τα πω τώρα. Το μπλογκ γυρίζει στην παλιά του λειτουργία, κοινώς αν θέλω να γράψω μόνο τρεις κουβέντες για ένα βιβλίο, θα γράφω μόνο τρεις κουβέντες. Αν δεν θέλω να γράψω τίποτα για μία εβδομάδα, δεν θα γράφω. Αν θέλω να γράφω κάθε μέρα 500 λέξεις, 1000 λέξεις, τόσες θα γράφω. Αποσυνδέεται από όλες τις άλλες λειτουργίες, θα μείνει μόνο ως ημερολόγιο και αρχείο κειμένων. Πιθανολογώ πως το ocd μου θα με οδηγήσει να επανενεργοποιήσω το Goodreads, γιατί πια το μπλογκ δεν θα λειτουργεί ως καταγραφέας όλων των βιβλίων που διάβασα σε μία χρονιά κι εγώ είμαι παιδί *και* των αριθμών.
Η χαρά του γραψίματος και η χαρά του διαβάσματος κρύβονται κάπου εδώ, κάτω από τη μύτη μας. Κι η αγνή ατόφια, μεθυστική κορύφωση που νιώθει κανείς διαβάζοντας ένα σπουδαίο βιβλίο για μένα δεν θα αντικατασταθεί ποτέ, με καμία άλλη. Είμαι τυχερή από αυτή την άποψη, έχω βρει τον εθισμό και το ναρκωτικό μου, είναι σχετικά φτηνό και εντελώς υγιεινό, μου προσφέρει διέξοδο αλλά και αγάπη, δεν είναι ανταλλάξιμο ούτε και εμπορεύσιμο είδος· δεν πωλείται σε κανέναν.
Όσοι ακολουθείτε αυτό το μπλογκ χρόνια δεν νομίζω να έχετε θέμα να το ακολουθήσετε και τώρα. Την έχετε ζήσει αυτή την εποχή του, τη γνωρίζετε. Για όσους έψαχναν εδώ κάτι άλλο εκτός από κείμενα αυθόρμητα- πρώτες σκέψεις άδικες, δίκαιες για τα βιβλία- για όσους νόμισαν πως αυτό το blog είναι λογοτεχνικό περιοδικό που οφείλει να κρατάει τύπους, αποστάσεις, να κάνει κριτική ή ό,τι άλλο, η απάντηση είναι πως δεν είναι ούτε προσπάθησε ποτέ να γίνει.
Το blog γυρνάει στην κανονική του λειτουργία. Σε όποιον αρέσει. Σε εμένα θα αρέσει.
Κατερίνα Μαλακατέ
