3/6/15

Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που παρατήσατε;

Κάποτε, παλιά, πολύ παλιά, όταν δεν ήμουν παρά μια νεαρή αναγνώστρια γεμάτη όνειρα κι ελπίδες πριν από κάθε άνοιγμα του εξωφύλλου, δεν άφηνα ποτέ βιβλίο στην μέση. Ήταν θέμα αρχής, παιδική διαστροφή, μια μάστιγα, ένα παιχνίδι του μυαλού. Πήγαινα τα βιβλία ως το τέλος ψυχαναγκαστικά περίπου όπως τρώγαμε το φαγητό μας όταν ήμασταν μικροί (οκ, όταν το φαί ήταν φασολάκια). Έπειτα κάποια στιγμή σαν να γύρισε ένας διακόπτης. Ήμουν εκεί γύρω στα 25 κι έπεσε στα χέρια μου το "Ένα ευρύ πεδίο" του Γκύντερ Γκρας. Όσο κι αν προσπάθησα, όσο κι αν θέλησα, ήταν αδύνατο. Το βιβλίο ήταν απλά αδιάβαστο, με μπλοκάριζε, το μισούσα. Και τελικά το ΠΑΡΑΤΗΣΑ. 

Έκτοτε παρατώ χωρίς τύψεις. Όχι με μεγάλη ευκολία. Δεν παρατάω στην σελίδα 10, ούτε καν στην 30η συνήθως. Αλλά στην 100η έχω παρατήσει πάμπολλα βιβλία. Είναι μικρή η ζωή μας, γεμάτη πρέπει. Η λογοτεχνία, η τέχνη δεν μπορεί να μπαίνει μες στις υποχρεώσεις. Ναι, ούτε καν για μένα που διαβάζω αρκετά βιβλία "αναγκαστικά" για την εκπομπή, για να γράψω σε κάποιο άλλο σάιτ ή να εμπλουτίσω την "φαρέτρα του συγγραφέα". Η λογοτεχνία είναι πρωτίστως απόλαυση, ακόμα κι η δύσκολη, η στριφνή έχει την ώρα της. Και προσφέρει τέρψη. Αν δεν την προσφέρει, απλά δεν μου κάνει. Πια. 

Το μυθιστόρημα, γιατί κυρίως αυτό παρατάμε- τα άλλα είναι εύκολο να τα βάλει κανείς στην άκρη και να τα ξαναπιάσει- απαιτεί χρόνο, να ταυτιστούμε με τους ήρωες, να ζήσουμε μαζί τους μια άλλη ζωή. Αυτή η ζωή οφείλει να αξίζει τον κόπο ή έστω να μας ταιριάζει την δεδομένη στιγμή. Πώς θα θέλεις να δεις το όνειρο αν είναι εφιάλτης. Έχω παρατήσει βιβλία ανάξια λόγου και παγκόσμια αριστουργήματα, κείμενα που μετά δεν τους χάρισα ούτε μια σκέψη, κι άλλα που με στοίχειωσε η αποτυχία μου με δαύτα και ξαναγύρισα ή θα ξαναγυρίσω. Πάντως πάντα, την δεδομένη στιγμή που παρατάω ένα βιβλίο νιώθω κάποια ενοχή, σαν να με πιάσαν στο γλυκό με το βάζο. Και μια κάποια ανακούφιση, που είμαι μεγάλη πια και μπορώ να γλείψω τα δάχτυλα μου, πριν το παραδώσω. Το βάζο- ε, σόρυ, το βιβλίο. 






Υ.Γ. 42 Μολογάτε λοιπόν, ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που παρατήσατε εσείς. Και στο τέλος θα πω κι εγώ. Κι ας ντρέπομαι λιγάκι.



54 σχόλια:

  1. "Το κιβώτιο" του Άρη Αλεξάνδρου...
    Το παράτησα δυο φορές μάλιστα καθώς το ξανάρχισα από την αρχή δεύτερη φορά αλλά και πάλι δεν άντεξα...
    Με έκανε να βαριέμαι θανατερά, ενώ η θεματολογία του δεν με συγκινεί πια...
    Δεν νιώθω καμιά τύψη... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωχ, όχι τον Αλεξάνδρου. Όμως εγώ παράτησα δυο φορές την Αντιποίηση Αρχής του Κοτζιά, μέσα σε αυτόν τον χρόνο. Οπότε είμαστε στην ίδια... λίγκα.

      Διαγραφή
  2. Παλιότερα (στα μαθητικά και νεανικά μου χρόνια) ούτε κι εγώ παρατούσα κάποιο βιβλίο. Ο κυριότερος λόγος ήταν γιατί μην έχοντας δικά μου βιβλία...δεν θα είχα τίποτα για διάβασμα. Τώρα αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά, μπορώ να πω. Το τελευταίο βιβλίο που δεν μπόρεσα να τελειώσω, παρ' όλο ότι του έδωσα περιθώριο ως την 110η σελ. ήταν το "Εκείνη τη μέρα" του Ντένις Λεχέιν, εκδ. Κέδρος. Αν και η φίλη που μου το δάνεισε μου είπε ότι μετά γίνεται πολύ ενδιαφέρον. Πόσο μετά όμως; Δεν το αντέχω. Και είναι και 774 σελίδες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ πάντως δεν θα περίμενα άλλο. 774 σελίδες πρέπει να αξίζουν τον κόπο.

      Διαγραφή
  3. Συνήθως δεν παρατάω ένα βιβλίο στη μέση, αλλά παράτησα χωρίς κανέναν ενδοιασμό το "Πλάτωνας, όχι Πρόζακ" του Μαρίνοφ. Ήταν η πρώτη μου απόπειρα να διαβάσω βιβλίο αυτοβοήθειας και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην το ξανακάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος3/6/15, 11:14 π.μ.

    "Τόκιο έτος μηδέν", του Ντέιβιντ Πις. Είναι 6 μήνες στην ίδια σελίδα, οπότε μάλλον το παράτησα. Και αυτός που μου το δάνεισε το είχε παρατήσει, με σκοπό να το συνεχίσει κάποια άλλη στιγμή. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ, μάλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο δεν το άντεξα παρότι μου αρέσει ο Ζουργός. Ήταν μερικές εκατοντάδες σελίδες παραπανήσιες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμένα με φόβισε λιγάκι ο όγκος του και δεν το έπιασα ποτέ.

      Διαγραφή
    2. Κι όμως είναι εξαιρετικό βιβλίο!

      Διαγραφή
  6. Ανώνυμος3/6/15, 4:40 μ.μ.

    Οτιδήποτε του Thomas Pynchon, νιώθω πολύ μικρή ακόμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ νομίζω πως σε αυτό το θέμα θα νιώθω μικρή για πάντα.

      Διαγραφή
  7. Κατερίνα,κρατάω μερικές φράσεις σου:"Είναι μικρή η ζωή μας, γεμάτη πρέπει. Η λογοτεχνία, η τέχνη δεν μπορεί να μπαίνει μες στις υποχρεώσεις" και "Η λογοτεχνία είναι πρωτίστως απόλαυση, ακόμα κι η δύσκολη, η στριφνή έχει την ώρα της. Και προσφέρει τέρψη. Αν δεν την προσφέρει, απλά δεν μου κάνει. Πια."
    Τις προσυπογράφω βάζοντας λίγο μαϊντανό :στο fcb που μετακόμισαν τα πολλά σχόλια (κλαψ,αφού διαβάζετε τα μπλογκάκια βρε παιδιά,γιατί προτιμάτε τα σχόλια στο φατσοβιβλίο;) ανέφερε κάποιος ένα βιβλίο του Μακ Κάρθυ και συνέλαβα τον εαυτό μου αρχικά να απορεί (εγώ τον λατρεύω) μα έτσι σκέφτηκα πόσο υποκειμενικό είναι τελικά το τι αντέχουμε και γιατί και πως διαβάζουμε ,ποιους,πότε κτλ κτλ
    Πολλά λοιπόν τα παράτησα,ομολογώ, και το έκανα κι ανερυθρίαστα,δεν πιστεύω στο διάβασμα-αγγαρεία, έτσι θυμάμαι μόνο μερικά, κραυγαλέα : τον " Πότη" του Φάλαντα δυο φορές, τους "Τιμπώ" του ντυ Γκαρ,το "Μπουβάρ και Πεκισέ" του Φλωμπέρ,την "Συνείδηση του Ζήνωνα" του Σβέβο,έναν Πύντσον,έναν Λιόσα,ένα Μαχφούζ.Υπάρχουν κι ένα σωρό άλλα κι άλλοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, ναι, αλλά τελικά μου φτάνει που είναι πολλοί που διαβάζουν βιβλία και για αυτό...κάποια από αυτά τα παρατούν. Που τόσοι άνθρωποι είναι ενεργοί στο γκρουπ. ξέρω, γω, ας παρηγορηθώ.

      Κι εμένα μόλις είδα τον Πότη στο σχόλιο σου κάτι με έπιασε, σφίχτηκε η καρδιά μου. Τον κακομοίρη τον Φάλαντα

      Διαγραφή
  8. Ανώνυμος3/6/15, 7:37 μ.μ.

    ας γραψω κι εγω την.....αμαρτια(...!!!!) μου.εφτασα στο τελος και τν Βιο του Ματιας Αλμοσινο και τον Ηχο ...του Βασκεζ.Μετανιωσα φρικτα και για τα δυο!!!!!εκνευριστηκα κιολας που δν μπορεσα να ξεπερασω τον ψυχαναγκασμο μου και συνεχιζα ενω βαριομουν τρελα!!!!!Καρβουνη Ανδριανη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τον βίο δεν τον άρχισα ποτέ. Ο Βάσκεζ είναι άνισος, για μένα. Πολύ ενδιαφέρων στην αρχή και μετά πλατειάζει και το χάνει.

      Διαγραφή
  9. Το Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο του Ζουργού
    γιατί δεν μου έκανε αυτό το κλικ που ήθελα και περίμενα, γιατί νομίζω οτι λέει πολλά χωρίς σασπένς, και το η λεσχη των αθεραπευτα αισιοδοξων
    ουφφφφ
    τα σκεφτομαι ομως
    και ισως τα ξαναπιασω απο την αρχη καποια πιο καταλληλη στιγμή

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος4/6/15, 2:57 μ.μ.

    Καλημέρα, είμαι κι εγώ απ'αυτούς που δεν παρατάνε ποτέ βιβλίο. Το άκρον άωτον του ψυχαναγκασμού. Όμως έχω παρατήσει τα εξής, στα οποία επανήλθα και τα ξαναπαράτησα 2 έως 3 φορές μέχρι να καταλάβω ότι δεν μου αρέσουν οι Αμερικάνοι συγγραφείς με μερικές εξαιρέσεις όπως H.James και F.Scott Fitzgerald:
    1.The sound and the fury - Faulkner, 2.On the road-Kerouac και 3.Για ποιόν χτυπά η καμπάνα - Hemingway.
    Λητώ Σεϊζάνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με τον Χέμινγουει θα συμφωνήσω κι εγώ.

      Διαγραφή
    2. Όπως κάποια ήδη μουσικής δεν αντέχονται αν δεν είσαι μαστουρωμένος έτσι κι "Η βουή και η μανία" του Φώκνερ δεν αντέχεται αν δεν είσαι σχιζοφρενής.

      Διαγραφή
  11. Νομίζω πως και το πιο χάλια βιβλίο έχει κάτι να μου διδάξει. Αν και φαίνεται από την πρώτη σελίδα αν θα μου αρέσει ή όχι, θα συνεχίσω να το διαβάζω κι ας μου πάρει και μήνες μέχρι να το τελειώσω. Κι αυτό γιατί πλέον για μένα δεν αποτελεί μια ευχάριστη συντροφιά, αλλά ένα αντικείμενο μελέτης. Γιατί δεν μου κίνησε το ενδιαφέρον; Γιατί με κούρασε; Γιατί δεν αγωνιώ να ανακαλύψω τί γίνεται στο τέλος; Δεν ξέρω αν είμαι παρανοϊκή, αλλά σίγουρα είμαι ικανή να αφιερώσω ατελείωτες ώρες ψάχνοντας τις δύσκολες απαντήσεις σε αυτές τις απλές ερωτήσεις.
    Μαριάννα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ομολογώ πως κανένα πια βιβλίο δεν διαβάζω ως αντικείμενο μελέτης, ούτε καν τα δοκιμιακά. Διαβάζω με άλλο τρόπο, και για αυτό μάλλον παρατάω με ευκολία.

      Διαγραφή
  12. Ανώνυμος5/6/15, 10:20 μ.μ.

    Κι εγώ άφησα τη λέσχη των Αθεράπευτα Αισιόδοξων, καλογραμμένο αλλά βαριόμουν. Κι όταν είδα ότι προτιμούσα να διαβάζω τα συστατικά των συσκευασιών στο σπίτι παρά αυτό, ε.... το άφησα χωρίς καμία ενοχή. Πάντως, γενικά αφήνω βιβλία αν δεν με τραβήξουν στις πρώτες 60 (προσωπικό μου όριο) σελίδες. Καμία ενοχή! στο χρόνο που θα μου έτρωγαν διαβάζω κάτι που αληθινά απολαμβάνω. Τελευταία, εγκατέλειψα τον Θεό των Μικρών Πραγμάτων, αν και δεν θεωρώ ότι μπορώ να πω αμιγώς ότι τον "εγκατέλειψα", καθώς σκοπεύω να τον συνεχίσω κάποια άλλη στιγμή. Απλά, τώρα δεν με ενθουσίαζε. Καταλαβαίνω όμως ότι τον αδικώ, έτσι θα τον πιάσω από φθινόπωρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Θεός των μικρών πραγμάτων ξέρω πως έκανε πολλούς να χασμουρηθούν, εμένα μου άρεσε πάντως.

      Υ.Γ. 42 Αυτό με τις συσκευασίες τι μάστιγα, και την χλωρίνη διαβάζω άμα λάχει για να αποφύγω βαρετό βιβλίο

      Διαγραφή
  13. Ντρέπομαι για λογαριασμό μου -δεν είναι σχήμα λόγου, είναι αλήθεια- αλλά, παρά την αγάπη που τρέφω στον Καλβίνο, στάθηκε αδύνατο να ολοκληρώσω τις "Αόρατες πόλεις", που πανθομολογουμένως θεωρείται αριστούργημα. Ίσως μια άλλη φορά.

    Η νεαρή θυγατέρα μου είπε να δηλώσω για λογαριασμό της ότι βρήκε τόσο άρρωστο "Το υπόγειο" του Ντοστογιέφσκι, που δεν παλευόταν με τίποτα. Θυμάμαι ότι κι εγώ το διάβασα (ψυχαναγκαστικά) κάποτε.

    Αν καθίσω να σκεφτώ, υπάρχουν κι άλλα, χρόνια παρατημένα, που ελπίζω ότι θα βρω το χρόνο και τη διάθεση να τα ξαναδώ κάποια στιγμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ιιιιι, ντροπή Rosa Mund (πλάκα κάνω).

      Η κόρη δεν έχει άδικο για τον Ντόστο, αλλά λίγη αρρώστια πάντα ήταν γοητευτική. Για μένα.

      Διαγραφή
  14. Ανώνυμος8/6/15, 8:53 π.μ.

    Τελικά όντως αυτά που άλλοι αφήνουν μισοτελειωμένα κάποιοι άλλοι τα διαβάζουν απνευστί.Λάτρεψα τον "Πότη" αλλά ακόμα και εγώ παλεύω με το "Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων" (διαβάζω 100 σελ. πιάνω άλλο ή άλλα βιβλία μετά ξανά τα ίδια.Συμφωνώ ότι είναι πολύ καλογραμμένο αλλά αναρωτιέμαι "τι θέλει να πει ο ποιητής";Αυτό που παράτησα και μάλλον δεν πρόκειται να επιστρέψω είναι το Ο Άτλας επαναστάτησε Ι Η αντίφαση Άυν Ράντ και μάλιστα στη σελ 50.Μήπως κάποιος που το έχει διαβάσει μπορεί να πει τη γνώμη του γι αυτό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ δεν το έχω διαβάσει, οπότε...

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος18/6/15, 1:12 μ.μ.

      Ούτε κι εγώ το έχω διαβάσει αλλά είδα πρόσφατα αυτό εδώ. Χα!

      https://www.youtube.com/watch?v=_8m8cQI4DgM

      Διαγραφή
  15. Ανώνυμος8/6/15, 6:51 μ.μ.

    Το βιβλίο που παράτησα χωρίς δεύτερη σκέψη, σίγουρη ότι δεν πρόκειται να το ξαναπιάσω ποτέ στη ζωή μου είναι το Catch 22. Δεν την πάλευα με τίποτα!
    Ε.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Εγώ θα έλεγα το Μαγικό βουνό. Παρόλο που μου έμεινε στο μυαλό ο Χανς Κάστορπ και διατηρώ ακόμα έντονες αναμνήσεις από τις πρώτες 100 σελίδες, κάπου στα μισά του πρώτου τόμου, χάθηκε ξαφνικά όλη η μαγεία και έμεινε μόνο το βουνό!!!! Δυο φορές προσπάθησα να το σκαρφαλώσω και έφαγα τα μούτρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ πάντως στην πρώτη ανάγνωση το είχα παρατήσει. Με την δεύτερη. Το θυμάμαι ακόμα, mind you.

      Διαγραφή
  17. Ανώνυμος10/6/15, 12:19 μ.μ.

    Λίγο καθυστερημένα, θα γράψω κι εγώ για τα βιβλία που έχω παρατήσει.
    Ζήτημα να έχω παρατήσει πάνω από πέντε βιβλία. Ακόμα και να μην μου αρέσουν θέλω να τα τελειώσω για να έχω ολοκληρωμένη άποψη που λένε. Εκτός βέβαια αν το διάβασμα καταντήσει μαρτύριο οπότε σταματάω.
    Το τελευταίο βιβλίο που παράτησα ήταν η Μαντάμ Μποβαρί που σταδιακά έχασα το ενδιαφέρον μου και τελικά με κέρδισαν τα άλλα βιβλία που διάβαζα εκείνη την περίοδο. Πιο παλιά είχα παρατήσει τον Πύργο του Κάφκα και το Υπόγειο του Ντοστογιέφσκι (δύο φορές αυτό) αλλά δεν αποκλείεται να ξαναδοκιμάσω στο μέλλον. Νομίζω πως δεν είχα την κατάλληλη αναγνωστική διάθεση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παράτησες την "μουρλοκακομοίρα"; Την αγαπώ...

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος18/6/15, 12:58 μ.μ.

      Ναι άσε. Την παράτησα εκεί που φλέρταρε με έναν στρατηγό ή κάτι τέτοιο. Είχα διαβάσει νωρίτερα τον ''Παπαγάλο του Φλωμπέρ'' του Μπαρνς που μου άρεσε αρκετά και είπα να διαβάσω κάτι του Φλωμπέρ στο καπάκι αλλά δεν μου έκατσε...

      Διαγραφή
    3. Το υπόγειο ήτανε το πρώτο βιβλίο του Ντοστογιέβσκη που διάβασα. Το ξεκίνησα πιο πολύ από περιέργεια επειδή άκουγα ότι είναι "δύσκολο" και "ανιαρό". Τελικά εγώ το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, και μάλιστα το διάβασα και πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με άλλα βιβλία. Με έκανε να αγαπήσω τον Ντοστογιέβσκη που μέχρι πρότινος τον κακολογούσα ως "αντιδραστικό εκπρόσωπο της τσαρικής απολυταρχίας", πόσο έσφαλα τελικά που έχασα τόσα χρόνια από τη ζωή μου μέχρι να ανακαλύψω το μεγαλείο του.

      Απόστολος

      Διαγραφή
  18. Ανώνυμος15/6/15, 9:44 μ.μ.

    2 φορές παράτησα τα "Άγρια φοινικόδεντρα" του Φώκνερ, όπως και το "Η βουή και η μανία" του ίδιου-με την επιφύλαξη να το ξαναπιάσω γιατί είχε κάτι υποδόρια ελκυστικό.
    Θα πρέπει να δοκιμάσω και το "Καθώς ψυχορραγώ" πριν τον απορρίψω ολοκληρωτικά :)
    Πάντως για να ενθαρρύνω τα παρατημένα, είχα παρατήσει δύο φορές το Βιβλίο της Ανησυχίας του Πεσσόα και το διάβασα φέτος απνευστί σχεδόν, βρίσκοντάς το εξαιρετικό-κάποια βιβλία διαβάζονται μόνο τον Χειμώνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απνευστί το βιβλίο της Ανησυχίας; Μπράβο!
      Λατρεύω Φώκνερ, αλλά καταλαβαίνω γιατί θα μπορούσε να τον παρατήσει κανείς.

      Διαγραφή
  19. Ανώνυμος7/7/15, 4:19 μ.μ.

    Μπορεί να με καταραστείτε, αλλά ένα από τα βιβλία που παράτησα ήταν το Ταξίδι στην άκρη της Νύχτας, Σελίν. Και το ξεχωρίζω από τα άλλα γιατί: α/ ήμουν σε χάλια ψυχολογική διάθεση τότε, και χάλια φάση ζωής γενικά και το έχω συνδέσει κάπως και β/ γιατί νιώθω τύψεις που το έκανα. Αλλά από τότε δεν έχω τολμήσει να το ξαναπιάσω... Είναι σοβαρό, γιατρέ μου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα σας απαντήσω επιστημονικά. Είναι σοβαρό. Ξαναπιάστε το αμέσως.

      Διαγραφή
    2. Αρκετά καλό,αλλά λίγο υπερτιμημένο κατ εμέ.

      Διαγραφή
  20. Ανώνυμος23/9/15, 4:28 μ.μ.

    Είναι περίεργο το να παρατάς βιβλία. Το περίεργο είναι ότι μπορεί να τελειώσεις εύκολα κάτι που δεν αξίζει απλά επειδή είναι ευκολοδιάβαστο ενώ μπορεί να σε κουράσει κάτι σοβαρότερο και πιθανά ποιοτικότερο. Με αυτή τη λογική παλεύω σκληρά προκειμένου να τελειώσω κάτι που ξεκίνησα να διαβάζω. Δεν θυμάμαι τι μπορεί να έχω παρατήσει στα νιάτα μου. Το μόνο πρόσφατο που με νίκησε είναι "Οι νάνοι" του Πίντερ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Παράτησα το "Ο κόσμος της σοφίας" του Gaarder Jostein. Χωρίς καμία τύψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. μαριαννα2/9/16, 6:19 μ.μ.

    οι πολεις της κοκκινης νυχτας του μπαροουζ ,τον ζορμπα του καζαντζακη τον δον κιχωτη προς το τελος του 1ου τομου ,καθως και τον τροπικο του καρκινου του χενρι μιλλερ .Επίσης το χρονικο του μοναστηριου του σαραμαγκου ,παρολο που ειναι ο αγαπημενος μου συγγραφεας ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Μου έχει τύχει να αφήσω βιβλία στη μέση με σκοπό να τα ξαναπιάσω, ας πούμε τον Ιούλιο ξεκίνησα να διαβάζω την Πανούκλα του Καμύ, αλλά εξαιτίας του βαρύθυμου θέματος που δεν ταίριαζε στη ζέστη του καλοκαιριού αποφάσισα να το συνεχίσω όταν θα πέσουν οι θερμοκρασίες, μέσα στο φθινόπωρο. Πολλά βιβλία είναι αυτά που τα έχω αφήσει προσωρινά για να πιάσω άλλα και μετά τα συνεχίζω μέχρι το τέλος. Ένα βιβλίο που έχω παρατήσει οριστικά επειδή τα βρήκα εντελώς αδιάφορο είναι "Τα χαμένα βήματα" του Αλέχο Καρπεντιέρ (να πω ότι τα άλλα του βιβλία είναι μικρά αριστουργήματα, ειδικά "ο αιώνας των φώτων" που διαβάζω τώρα) γιατί είχε τη μορφή ημερολογίου με κουραστική αφήγηση στο α πρόσωπο και με ύφος κατά βάση κουτσομπολίστικο (ο τύπος ήτανε παντρεμένος και είχε γκόμενα τις οποίες και κακολογούσε με το χειρότερο τρόπο, ειδικά τη δεύτερη) όπως καταλαβαίνετε τέτοιου είδους αναγνώσματα με απωθούνε. Κατά τα άλλα, θα το ξαναπώ, ότι ο συγγραφέας είναι πολύ καλός.

    Απόστολος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ανώνυμος4/11/16, 8:22 μ.μ.

    Πάρα πολλά ! Ενδεικτικά :
    οι Διορθώσεις. Δυο φορές προσπάθησα, νομίζω κάπου στην 100η σελίδα έφτασα (Κάποια στιγμή, πιστεύω ότι θα το ξαναπιάσω). Θέμα που μ' αρέσει (οικογένεια σε κρίση), εκτέλεση που βαρέθηκα.
    Το Μουσείο της Αθωότητας του Παμούκ. Και το προχώρησα αρκετά. Αλλά κάτι δεν με τραβούσε, δεν. Κάτι σαν το Κοέλιο για το new millenium (ΠΡΕΠΕΙ να το διαβάσεις, όχι ΔΕΝ πρέπει).
    Η Καρδερίνα. Το παράτησα λόγω υποχρεώσεων, όχι τόσο ότι με κούρασε, αλλά νομίζω "ξεχείλωνε" αρκετά.
    Ο Τελευταίος Πειρασμός : μη βαράτε ! Το διάβασα σε δίτομη έκδοση, εν μέσω μετακόμισης από πόλη σε πόλη, και κάπου στον 2ο Τόμο, κάπου χάθηκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ανώνυμος3/5/20, 10:19 μ.μ.

    ενω εχω διαβασει την αυτοβιογραφια του, και τις φωνες του μαρακες που βρηκα εξαιρετικο, παρατησα την τυφλωση του κανετι....
    τωρα παλευω με τα αγρια φοινοκοδεντρα του φωκνερ και μια αναζητηση "αγρια φοινικοδεντρα κριτικη" με εφεραν εδω....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Μόλις τέλειωσα την Καρδερίνα αλλά ήμουν απ τα μισα του βιβλιου αποφασισμενη να την παρατήσω. Χαμένος χρόνος απ τη ζωή μου. Απ τα νεύρα μου το έφτασα ως το τέλος, έλεγα 'δε γίνεται κάτι καλό θα μ αφήσει', τελικά τίποτα. Κανένα έντονο συναίσθημα, καμμία έντονη στιγμή κατα την ανάγνωση. Ανιαρό, μονοεπίπεδο, κουραστικες περιγραφες, ανούσιο σε όλα του. Ααααα τα είπα και ξεθύμανα γιατι πολύ με παίδεψε και δεν έπρεπε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή