Ήταν η δεύτερη φορά που ανέβηκα στη Σαλονίκη για τη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, πέρυσι το έκανα για να παρουσιάσω «Το Σχέδιο», όμως φέτος ήμουν απλώς και μόνον μία βιβλιοτουρίστρια. Πέρυσι είχα τα άγχη μου: πώς θα πάει η παρουσίαση, πώς θα είναι το κλίμα, ο χώρος, η εμπειρία, αν είχε νόημα να είμαι εκεί. Φάνταζε στα μάτια μου η Έκθεση κάπως σαν μυθικό τέρας, τη σκεφτόμουν πού και πού και τα προηγούμενα χρόνια, αλλά η ιδέα αμέσως με τρόμαζε. Τόσος κόσμος, τόσα βιβλία, τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι;
Η περσινή μου εμπειρία με έπεισε να ανέβω και φέτος που δεν είχα καμία επαγγελματική υποχρέωση. Η ίδια η διοργάνωση έμοιαζε παρόμοια, όλοι σχεδόν οι μεγάλοι οίκοι ήταν εκεί- με την απουσία του οίκου των ευπώλητων- και όλοι σχεδόν οι μικροί, ακόμα και οι πολύ μικροί οίκοι του ενός ατόμου. Οι εκδηλώσεις πάρα πολλές – 500 στο σύνολο, κάποιες ώρες είχε 10 εκδηλώσεις μαζί. Τα περίπτερα έμοιαζαν οικεία, η χωροθέτηση δεν αλλάζει πολύ, φαντάζομαι για να μην υπάρχουν δυσαρεστημένοι. Φέτος δεν είχε μεγάλα ονόματα για να προσελκύσουν το κοινό- δεν είχε Καμπρέ, δεν είχε Μπρυκνέρ- κι έτσι αδιαφιλονίκητος νικητής του κοινού ήταν ο αιρετικός της αγάπης πατέρας Φιλόθεος Φάρος. Την ώρα της εκδήλωσής του οι άνθρωποι έκαναν ουρές γύρω από την αίθουσα, δεν έπεφτε καρφίτσα. Το κοινό ήταν πολυπληθέστερο και από αυτό στην εκδήλωση της σταρ ιστορικού Μαρίας Ευθυμίου.
 |
| http://www.motionteam.gr/index.php?SCREEN=photo&CatID=21&SubcatID=135&PhotoID=1056610&tab= |
Φέτος την έκθεση εδέησε να πάρει χαμπάρι και η Φρανκφούρτη, που για πρώτη φορά είχε αποστολή- για μια ηλεκτρονική πλατφόρμα βέβαια. Οι ξένες αποστολές ήταν οι ίδιες με πέρυσι- θαρρώ. Το ίδιο και το κλίμα. Κάθε χρόνο για τέσσερις μέρες όλος ο λογοτεχνικός κόσμος της Αθήνας μετακομίζει στη συμπρωτεύουσα, χαιρετιέται στους διαδρόμους της Έκθεσης, πίνει καφέδες, συσφίγγει τις σχέσεις του ποικιλοτρόπως- κυρίως με κρασιά και τσίπουρα. Οι εκδηλώσεις είναι γεμάτες. Αυτό που δεν είδα γεμάτο ούτε και φέτος ήταν τους πάγκους των εκδοτικών με πελάτες. Πολλά βιβλία, νέες εκδόσεις, δημόσιες σχέσεις, αλλά κοινό να αγοράζει λιγοστό. Αμφιβάλλω αν οι περισσότεροι έβγαλαν καν τα «έξοδα της αποστολής». Με λίγα λόγια δεν είδα απλούς αναγνώστες. Η πόλη δεν κινείται στον ρυθμό της Έκθεσης, πάρα πολλοί μόνιμοι κάτοικοι δεν ξέρουν καν πότε είναι.
Φέτος, που δεν είχα υποχρεώσεις, επέλεξα να βγω με Θεσσαλονικείς φίλους. Τους υπόλοιπους τους βλέπω και στην Αθήνα. Ομολογώ πως πέρασα καλύτερα, ένιωσα τον παλμό της νύχτας και της μέρας, αισθάνθηκα λίγο σαν ανέμελη φοιτήτρια. Θα ανέβω ξανά στην ΔΕΒΘ στα χρόνια που θα έρθουν- αν είμαι καλά. Θα ανέβω γιατί έχω αγαπήσει την πόλη και τους ανθρώπους της. Αλλά και γιατί θα ήθελα να δω κάτι να αλλάζει. Κάπου να διοχετεύεται όλη αυτή η ενέργεια. Η Έκθεση μοιάζει σαν ένα συσσωρευμένο πεδίο Λογοτεχνικής Ενέργειας που δεν βρίσκει αποδέκτη. Δεν ξέρω ποιος θα μπορούσε να είναι, οι βιβλιοπώλες, οι ξένοι εκδότες, το μη φανατικό κοινό. Πάντως όλο αυτό το Σήμα πρέπει να το εκπέμψουμε κάπου, για να μην καταρρεύσει σαν μαύρη τρύπα.
Κατερίνα Μαλακατέ
 |
| http://www.ert.gr/ert3/15i-diethnis-ekthesi-vivlioy-thessalonikistimomenes-oi-chores-tis-gallofonias/ |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου