Ώρες ώρες αναρωτιέμαι τί είναι αυτό που κάνει βιβλία να κολλάν στο μυαλό μας, να μη βγαίνουν από κει. Όταν ξανάπιασα στα χέρια μου το «Η Ανακάλυψη του Ουρανού» ήθελα απεγνωσμένα να το ξανανοίξω παρ’ όλο το μέγεθός του-μάλλον τόσο απλά είναι τα πράγματα. Το μυθιστόρημα του Χάρι Μούλις έχει κατηγορηθεί για πολλά μέσα στα χρόνια, ανάμεσα σε αυτά για θρησκοληψία και ελαφρότητα. Τώρα πια συνειδητοποιώ κι εγώ κάποια από τα ελαττώματά του, αλλά διάολε, θέλω να το ξαναδιαβάσω.
Το βιβλίο είναι η επιτομή της διαλογικής φιλοσοφίας. Ενδιάμεσα, εμφανίζονται οι άγγελοι. Το πλάνο έχει ως εξής, δυο άγγελοι έχουν λάβει εντολή να κινήσουν τα νήματα έτσι ώστε να γεννηθεί ένας άνθρωπος που έχει αποστολή να φέρει πίσω τις Λίθινες Πλάκες του Μωυσή. Έτσι, φροντίζουν να γνωριστούν δυο άντρες φιλοσοφημένοι, ίδιοι αλλά κι αντίθετοι, ο Μαξ και ο Όττο και μια γυναίκα κλαρινίστρια. Αυτά που συμβαίνουν μεταξύ τους, οι συζητήσεις των δυο αντρών, η μαγεία τους και ο ερωτισμός των τριών οδηγεί στη γέννηση του Κουέντιν.
Το βιβλίο πέρα από φιλοσοφικό πόνημα έχει πλοκή, κι εκτός από τα προφανή προχωρά βαθύτερα, σε αυτά που έχουν και σε αυτά που δεν έχουν νόημα. Μοιάζει πανάρχαιο, επικό κι ας έχει γραφτεί μόλις το 1992. Είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του 20ου αιώνα και δεν έχω καμία αμφιβολία πως η Ιστορία σαν τέτοιο θα το καταγράψει.
