25/12/16

"Η σκιά στο σπίτι", Κωνσταντίνος Κέλλης





Ας ξεκινήσουμε με μία δήλωση: δεν είμαι, ούτε έχω υπάρξει στα μικράτα μου οπαδός του τρόμου. Ήμουν από τα παιδιά που έκλειναν τα αυτιά τους όταν φτάναμε στο άγριο μέρος των παραμυθιών, που αγωνιούσα να τελειώσει ο μύθος και να πάνε όλα καλά. Το πιο μισητό μου παραμύθι ήταν το κοριτσάκι με τα σπίρτα, το καλύτερο η Χιονάτη- που ήταν χαρούμενη από ξαρχής. Μεγάλη πια κλείνω τα μάτια μου μέχρι και στο GoT, ενίοτε και στο Grey's anatomy.

Άρα τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι, τι γυρεύω εγώ να διαβάζω μυθιστορήματα τρόμου; Το αποφάσισα ως άνοιγμα, για την εκπομπή, για τα αναγνωστικά μου γούστα, για τον τρόπο που κάθε είδος λογοτεχνίας έχει να δώσει στον συγγραφέα – και τον αναγνώστη- κάτι νέο και διαφορετικό. Σίγουρα όχι για την χαρά του τρόμου. Και τελικά αποδείχτηκε πως διάλεξα το σωστό βιβλίο για όλα αυτά. 

«Η σκιά στο σπίτι» του Κωνσταντίνου Κέλλη είναι ένα έντιμο βιβλίο. Τι εννοώ με αυτό: είναι ένα μυθιστόρημα που περιέχει το στοιχείο του μεταφυσικού – το στοίχειωμα- αλλά όλα τα υπόλοιπα θέματά του είναι εντελώς ρεαλιστικά, δεν νιώθεις στιγμή πως ο συγγραφέας «κλέβει», χρησιμοποιεί το μεταφυσικό για να ξεφύγει από τις συμπληγάδες της πλοκής. 

Στην Μακεδονία, ένας πατέρας, ο Τάσος αποφασίζει να μετακομίσει μαζί με τα δύο παιδιά του, την δεκαπεντάχρονη Ελπίδα και το πεντάχρονο Δημητράκη σε ένα παλιό αρχοντικό στην περιοχή της Βόλβης. Το σπίτι είναι εκεί που είχε κάνει 15 χρόνια πριν πρόταση γάμου στην γυναίκα του, ένα παλιό πανδοχείο. Και με δεδομένο πως η γυναίκα του έχει μόλις πεθάνει, νιώθει πως το σπίτι τον καλεί· για μια καλύτερη ποιότητα ζωής αλλά και για να τιμήσει τη μνήμη της.

Ο Κέλλης με αφορμή μια ιστορία τρόμου – που ειρήσθω εν παρόδω χειρίζεται εξαιρετικά, ο τρόπος που κορυφώνεται η πλοκή, το πότε μπαίνουν τα φλας μπακ, μοιάζει να είναι ένα αναγνωστικό εργαστήρι δημιουργικής γραφής- γράφει ένα μυθιστόρημα για το πένθος, την απώλεια, τον τρόπο που καθένας από τους πρωταγωνιστές του χειρίζεται το θάνατο. Όχι οποιονδήποτε θάνατο, οι πρωταγωνιστές έχουν χάσει το ταίρι, τη μάνα, την καλύτερή τους φίλη.

Δεν ξέρω αν θα γίνω από εδώ και μπρος οπαδός του τρόμου, φαντάζομαι πως όχι. Όπως δεν έγινα οπαδός του fantasy κι ας έχω διαβάσει τον Άρχοντα τόσες φορές. Όπως δεν γράφω καθαρόαιμη επιστημονική φαντασία κι ας μεγάλωσα με αυτήν. Ένα είναι σίγουρο, από δω κι εμπρός, αναγνωστικά, δεν θα φοβάμαι. 



                                                                         Κατερίνα Μαλακατέ


"Η σκιά στο σπίτι", Κωνσταντίνος Κέλλης, εκδ. Κέδρος, 2016, σελ. 551













Η κουβέντα μας με τον Ντίνο, για τη "Σκιά στο σπίτι" ειδικά αλλά και την λογοτεχνία τρόμου γενικά, εδώ:




Υ.Γ. 42 Εγώ πάντως πεντάχρονο αγοράκι δεν θα το άφηνα μόνο του ούτε στο διπλανό δωμάτιο μόνο, όχι σε ένα ολόκληρο πάτωμα ή ακόμα χειρότερο σε ένα ολόκληρο σπίτι.


2 σχόλια:

  1. Διαβάζοντας την μίνι περίληψή σου μου ήρθε στο μυαλό η "Λάμψη" του Stephen King... Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μοιάζει πολύ με καλό Στίβεν Κινγκ. Νομίζω πως από αυτόν πρέπει να έχει επηρεαστεί περισσότερο.

      Διαγραφή