Ξεκίνησα να διαβάζω «Το νησί του Σημείου Νέμο» του Jean-Marie Blas de Roblès με μεγάλη όρεξη. Πριν κάποια χρόνια είχα πραγματικά απολαύσει το «Εκεί που ζουν οι Τίγρεις» ενώ οι πληροφορίες στο εξώφυλλο έλεγαν πως το μυθιστόρημα αποτίει φόρο τιμής σχεδόν σε όλη τη λογοτεχνία που αγαπήσαμε.
"Το μυθιστόρημα του Ζαν-Μαρί Μπλας ντε Ρομπλές αποτίει φόρο τιμής σε μια πλειάδα συγγραφέων, από τον Ιούλιο Βέρν, τον Αλέξανδρο Δουμά, τον Βίκτωρα Ουγκό και τον Κόναν Ντόυλ, ως τον Φλωμπέρ, τον Μέλβιλ, τον Τόμας Μαν και τον Μάριο Βάργκας Λιόσα"
Και στην αρχή, το οπισθόφυλλο δεν είχε άδικο. Η ιστορία που στηνόταν έφερνε βέβαια περισσότερο σε Αγκάθα Κρίστυ και λιγότερο σε Ιούλιο Βερν, όπως υπονοεί ο τίτλος. Ένας εκκεντρικός οπιομανής, ο Μαρσιάλ Καντερέλ προσπαθεί μαζί με τον φίλο του Τζον Σάιλοκ Χόλμς, να λύσει το μυστήριο της κλοπής ενός διαμαντιού αμύθητης αξίας που ήταν στην ιδιοκτησία της λαίδης ΜακΡέι. Με την λαίδη ο Καντερέλ έχει κι ένα εξώγαμο, την Βέριτυ, που για οκτώ χρόνια έχει πέσει σε ένα πολύ περίεργο κώμα.
Παράλληλα τρέχουν άλλες δύο ιστορίες, η μία για ένα ζευγάρι που αντιμετωπίζει πρόβλημα ανδρικής ανικανότητας στο σεξ, και μετέρχεται ένα σωρό τρόπων,- μέχρι και μέλισσες να τσιμπήσουν το ανυπάκουο όργανο βάζουν-, για να λύσει το θέμα. Κι η άλλη, για ένα εργοστάσιο πούρων που ο Κινέζος επιχειρηματίας που το αναλαμβάνει το μετατρέπει σε εργοστάσιο που φτιάχνει e-readers και παίρνει μάτι όλο το προσωπικό.
Σύντομα το αστείο και η νοσταλγία ξεθώριασαν και το βιβλίο άρχισε να μοιάζει με ένα συνονθύλευμα από άσχετα μεταξύ τους γεγονότα, από ονόματα λογοτεχνικών ηρώων άτακτα ερριμένα. Με λίγα λόγια, μιας και πλοκή δεν υπήρχε, βαρέθηκα εξόχως. Πόσο να θαυμάσει κανείς την ικανότητα ενός συγγραφέα να αναπαράγει καρικατούρες λογοτεχνικών χαρακτήρων των άλλων. Οι δυο παράπλευρες ιστορίες δε, κάποια στιγμή έφτασαν σαν όρια της ηδονοβλεψίας. Δεν έχω τίποτα με καλές σκηνές σεξ ούτε με τις πικάντικες λεπτομέρειες, απλά θεωρώ πως πρέπει να εξυπηρετούν κάποιο λογοτεχνικό σκοπό.
Βαρυγκώμησα να τελειώσω «Το Νησί του Σημείου Νέμο» κι αλήθεια δεν βλέπω και τον λόγο να μπει κάποιος στον κόπο να γράψει ένα τόσο ογκώδες βιβλίο στηριζόμενος μόνο στην – εξαιρετική- αρχική ιδέα. Χρειαζόταν πολλές ακόμα για να γίνει ένα πραγματικά σπουδαίο μυθιστόρημα.
«Το Νησί του Σημείου Νέμο», Jean-Marie Blas de Roblès, μετ. Δημήτρης Δημακόπουλος, εκδ. Πόλις, σελ. 444, 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου