Μια μίξη ανάμεσα στην Όλιβ Κίτριτζ και το Όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον είναι το Όλα γίνονται της Ελίζαμπεθ Στράουτ. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2017, έναν μόλις χρόνο μετά τη Λούσυ Μπάρτον, και κρατάει τη Λούσυ ως κεντρικό συνεκτικό χαρακτήρα. Στα πρότυπα όμως της Κίτριτζ, μιλάμε κι εδώ για ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα, με ιστορίες που μόνη σύνδεση έχουν πως διαδραματίζονται στην ίδια πόλη, κι οι ήρωές τους με κάποιον τρόπο διαπλέκονται, ο ένας είναι δευτεραγωνιστής στην ιστορία του άλλου.
Αυτή τη φορά γυρνάμε στο Αμγκας, τη γενέθλια πόλη της Λούσυ Μπάρτον. Η Ελίζαμπεθ Στράουτ ασχολείται κι εδώ με τα αγαπημένα της θέματα, πόσο η κοινωνική καταγωγή μπορεί να επηρεάσει τη ζωή σου, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, η καλοσύνη, η αδικία, ο τρόπος που καθένας ζει τελικά μια δική του ανεξάρτητη ζωή από όπου κι αν ξεκίνησε. Και φυσικά η ακραία φτώχια, και οι επιλογές μας. Επανέρχεται το μοτίβο, αδέλφια που ξεκίνησαν από το ίδιο background, αλλά οι επιλογές τους καθόρισαν τελικά το πώς έζησαν. Ποιος παντρεύτηκε τον πλούσιο σύντροφο, ποιος ξέμεινε στο χωριό έρμαιο του τραύματος, ποιος γηροκόμησε τους γονείς, ποιος έγινε συγγραφέας και ξέφυγε από όλη αυτή τη μιζέρια.
Η ίδια η Λούσυ Μπάρτον κάνει την εμφάνιση της στο κομμάτι που αφορά τον αδελφό της, και δεν μπορεί να αντέξει ούτε μια ώρα στο πατρικό της, με τα αδέλφια της. Το τραύμα της, παρόλο το μεγάλο συγγραφικό ταξίδι, είναι ανεπεξεργαστο ακόμα, κι ας είναι μεσήλικη.
Η Ελίζαμπεθ Στράουτ έχει μια μοναδική ικανότητα, μπορεί να σε εγκιβωτίσει μες στην ιστορία του κάθε ήρωα της, χωρίς καν να το καταλάβεις. Μόλις μπεις στο κουτί – τον μικρόκοσμό του—είναι σαν να είσαι κι εσύ εκεί, να ζεις μαζί του, να νιώθεις μαζί του. Έτσι δεν ενοχλεί καθόλου η σπονδυλωτή δομή, ούτε της Κίτριτζ, ούτε εδώ. Το αντίθετο το κείμενο πλουταίνει και βαθαίνει, όσο οι ιστορίες εναλλάσσονται. Ομολογώ πως διάβασα το Όλα γίνονται υστερόβουλα. Έχω καλό αναγνωστικό ρυθμό τελευταία και δεν θα ήθελα τίποτα να με μπλοκάρει ξανά. Κι από αυτή την άποψη το αγάπησα. Όμως δεν παύει να είναι μια από τα ίδια. Σαν ξαναζεσταμένο φαγητό, νόστιμο ακόμα, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο.
Κατερίνα Μαλακατέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου