Οδός ονείρων 42

Υπάρχουν δυο τρία βασικά πράγματα σε αυτή τη ζωή που δεν μπορείς να τα αγνοήσεις. Αρχικά την κλίση σου, τη φυσική ροπή προς το ένα ή το άλλο, την αίσθηση πως πρέπει να ισορροπήσεις ανάμεσα σε αυτό που φοβάσαι για σένα κι αυτό που εύχεσαι. Έπειτα είναι οι συγκυρίες, που σε φέρνουν από τη μια ή την άλλη όψη της βάρκας, σε αφήνουν να επιπλεύσεις, σε ρίχνουν στο βυθό να αγωνίζεσαι να ανασάνεις ή σε έχουν για πάντα πάνω σε ένα γιοτ πολυτελείας. Και τέλος είναι αυτό που είσαι στη δεδομένη στιγμή, που δεν καθορίζεται ποτέ μόνο από τις κλίσεις και τα ταλέντα σου, ούτε από αυτά που σου έτυχαν, είναι ο συγκερασμός τους και κάτι τις παραπάνω άυλο, σχεδόν μαγικό, που η συνειδητοποίησή του μας διαφοροποιεί και μας κάνει έλλογα όντα.

Πιθανολογώ πως η ζωή μου δεν θα ήταν αυτό που είναι αν έλειπαν έστω και οι πιο δειλές από τις επιλογές μου, αν μπορούσα με κάποιον τρόπο να γυρίσω τον ρολόι πίσω και να τα κάνω όλα σωστά. Το ερώτημα πια είναι αν θα ήθελα. Σε φάσεις όπως αυτή, που μπορώ να ανασάνω, που δεν πνίγομαι από μια δουλειά αδηφάγα και απαιτητική ως το μεδούλι σαν αυτή που κατέληξα να κάνω, λέω πως δεν θα άλλαζα τίποτα. Όταν όμως ο χρόνος μου περιορίζεται, όταν γυρνάω στις εννιά το βράδυ και πρέπει να δω το παιδί, να φροντίσω το σπιτικό μου και να μαγειρέψω και τα φασολάκια, τότε μοιάζουν όλα ένα ατελείωτο βουνό. Λίγο λάσκα να με αφήσεις και το μυαλό μου ταξιδεύει, οι προοπτικές ανοίγονται.

Λίγο λάσκα να με αφήσεις και αρχίζω να σκαρώνω ένα σωρό καινούργια πράγματα. Μια έφηβη ετών τριανταπέντε –ωσονούπω- γεμάτη ιδέες για το μέλλον και όρεξη για δουλειά κι οργάνωση. Μέχρι να πέσω στα ίδια σκατά  του ωραρίου; Εδώ θα δείξει πια αν το ωράριο δυναστεύει μονάχα αυτούς που κάνουν κάτι που δεν πολυαγαπούν ή αφορά τους πάντες, όσο αγαπησιάρικο κι αν είναι το επάγγελμά τους. Στο επόμενο εξάμηνο θα αλλάξει η ζωή μου ή όλα θα είναι μια από τα ίδια μόλις μπούμε σε κανονικούς ρυθμούς, η ρουτίνα θα φάει λάχανο τον ενθουσιασμό και όλα όσα είναι πασιφανώς η φυσική μου κλίση θα πέσουν και θα με πλακώσουν; Ένα είναι σίγουρο, πως τίποτε από όλα όσα σχεδιάζω δεν θα ήταν εφικτό αν δεν δούλευα για δέκα χρόνια σε αυτή την αδηφάγα, καταδυναστευτική δουλειά που κάνω και τώρα. Άρα τι να αλλάξεις και τι να αφήσεις, μπορείς μονάχα να προσπαθήσεις να κάνεις αυτό που ονειρεύτηκες πραγματικότητα.