Η χαρά της ανάγνωσης. Επανεκκίνηση.

Τον τελευταίο καιρό έχω χάσει εν πολλοίς την χαρά την ανάγνωσης. Συνεχίζω να διαβάζω πολύ, δεν αντλώ όμως πια την ίδια ηδονή. Σα να καταπιέζομαι, να μην με χωρά ο τόπος, να ψυχαναγκάζομαι βρε αδελφέ.

Σε αυτήν την στριμωγμένη αίσθηση συνεισφέρουν τρία πράγματα:

Πρώτα από όλα η έλλειψη χρόνου και χώρου. Δεν είναι το ίδιο ευχάριστο να ανοίγεις απερίσπαστος και χωρίς θορύβους το βιβλιαράκι σου στην πολυθρόνα σου με ένα ποτήρι κρασί, με το να «χώνεις» την ανάγνωση ανάμεσα σε δυο ταΐσματα, δυο παιδάκια που τσιρίζουν, δυο mails που πρέπει να στείλεις ή δυο πελάτες που πρέπει να εξυπηρετηθούν. Ακόμα και το βράδυ στο κρεβάτι μου, έχω χαμηλώσει τον φωτισμό για το μωρό και δυσκολεύομαι. Διαβάζω μόνο από το ένα πλευρό- το κοντινότερο στο λιγοστό φως- κι αν είναι να γυρίσω από το άλλο, απλά… κοιμάμαι.

Από την άλλη έχει αυξηθεί το «καταναγκαστικό» διάβασμα. Το Booktalks κάνει συνεχώς παρουσιάσεις, είναι αγένεια να μην έχεις γνώμη για αυτό που παρουσιάζεται. Κι έπειτα είναι όλη αυτή η εισροή βιβλίων μέσω του blog από πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς που λαχταρούν μια κουβέντα, έστω ένα ξεφύλλισμα για το πόνημά τους. Καταλαβαίνω την λαχτάρα τους, διάολε μια από αυτούς είμαι. Όμως δεν μπορώ να τους ικανοποιήσω. Συσσωρρεύονται λοιπόν στα αδιάβαστα, βιβλία που δεν έχω διαλέξει εγώ και με πιέζουν. Δημιουργούνται σωροί γύρω μου, μέσα τους χάνονται μικρά διαμαντάκια, οι βιβλιοθήκες μου – έφτιαξα μια καινούργια στο σαλόνι και χάσκει μισοάδεια- μένουν άφτιαχτες- και στοίβες παντού. Μπαίνω σε πειρασμό να φτιάξω ένα ράφι για τα αδιάβαστα που θα μείνουν πάντα τέτοια. Μα έπειτα σκέφτομαι είναι άδικο, άδικο και σκληρό.

Και τελικά, με εξωθεί στα άκρα η ελευθερία της επιλογής. Δεν αγοράζω πια σε ποσότητα, κορφολογώ ένα από δω κι ένα από κει. Οι λίστες μου πάνε χαμένες, σχεδόν τις έχω εγκαταλείψει, η στόχευση χάνεται, δελεάζομαι πάλι από τα εξώφυλλα. Μπερδεύομαι. Σχεδόν λιμοκτονώ μες στο ντελικατέσεν.

Ώρες ώρες βλέπω τα Σάββατα που μαζευόμαστε η παρέα των «χτυπημένων»* πως εγώ είμαι η μόνη που έχω χάσει την προσμονή. Άλλοτε θα χαιρόμουν κι εγώ μαζί τους για κάθε νέα άφιξη, θα την χαλβάδιαζα, θα αναρωτιόμουν αν αντέχω οικονομικά να την πάρω, θα την έπαιρνα. Μόνο που τώρα που συχνά την έχω βγάλει εγώ από την κούτα, σαν να έχει χαθεί η αίγλη και η λάμψη της.

Αυτή η διαστροφή, όσο πιο πολύ «μέσα» στα βιβλία να είσαι, τόσο να μένεις τελικά απέξω, νομίζω πως είναι αρρώστια του «επαγγέλματος»∙ όχι του βιβλιοπώλη, του επαγγελματία αναγνώστη. Κι αυτό είναι που δεν επιθυμούσα να μου συμβεί. Είναι μεγάλο κομμάτι της ισορροπίας μου η ευχαρίστηση από ένα κείμενο για να την αφήσω να πάει χαμένη. Επανεκκίνηση.   

* όπου «χτυπημένοι»: βαριά βιβλιόφιλοι που μαζεύονται στο Booktalks κάθε Σάββατο κατά τις 11 με 12 το πρωί και ενσωματώνουν με χαρά όποιον έχει την διάθεση να μιλήσει για βιβλία και το κουράγιο απλά να συστηθεί. Ελάτε κι εσείς. Σε αυτούς εναποθέτω τις ελπίδες μου για να επανακάμψω.