28/7/12

«Πέδρο Πάραμο», Juan Rulfo




Μάλλον αδίκησα το «Πέδρο Πάραμο» του Χουάν Ρούλφο. Είναι καθαρά ένα βιβλίο φτιαγμένο για να ρουφηχτεί σε ένα απόγευμα κι εγώ έκανα κοντά πέντε μέρες να το τελειώσω. Δεν έφταιγε το μυθιστόρημα, έφταιγε ο πόνος, που με έκανε να μιζεριάζω. Ποτέ δε διαβάζω ούτε γράφω όταν με ταλαιπωρεί σωματικός πόνος∙ ο νους μου χρειάζεται την υγεία του σώματος (εδώ μάλλον γελάνε).
            Ακόμα κι έτσι η αναγνωστική μου διαίσθηση μού μιλά για ένα βιβλίο που θα ξαναδιαβάσω. Ο Χουάν Πρεσιάδο φτάνει στην Κομάλα αναζητώντας τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ, τον «Πέδρο Πάραμο». Την αναζήτηση αυτή την υποσχέθηκε στη μητέρα του στο νεκροκρέβατό της. Ως εκεί τον πηγαίνει ένας ονηλάτης, που είναι κι αυτός γιος του Πέδρο Πάραμο. Κι έπειτα μπαίνει στην σφαίρα των μουρμουρητών. Δεν είναι απολύτως σαφές πότε ο Χουάν Πρεσιάδο αντιλαμβάνεται ότι μιλά με τους νεκρούς, ούτε πότε είναι κι ο ίδιος νεκρός, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Μια πλειάδα γυναικών ξεπηδούν δίπλα του, αναλαμβάνουν για λίγο τη μητρική φιγούρα, και του μιλούν για το τέρας που ήταν ο πατέρας του, για το πόσο άδικος και φρικτός τύραννος υπήρξε, αλλά πως δεν μπορούσε να ζήσει η περιοχή χωρίς αυτόν, γιατί η περιοχή ήταν αυτός και πέθανε μαζί του.
            Ο Πέδρο Πάραμο ξεπηδά ως περσόνα εμβληματικά φρικιαστική, αυτός που δεν θα ήθελες να σου συμβεί στη ζωή σου κι όμως είναι εκεί και φωτίζει τις ζωές όλων. Το μυθιστόρημα είναι γεμάτο ποιητικά σπαράγματα, πουθενά ο χρόνος ή τα πρόσωπα δεν στοιχειοθετούνται με πραγματικούς όρους, κι όμως την ιστορία την ξέρεις, την ήξερες από την αρχή. Όπως κάθε ιστορία με νεκρούς.
            Το όλο εγχείρημα μοιάζει πρωτοποριακό ακόμα και σήμερα, δίνει τη βάση για να μπεις σε μια λογοτεχνία που τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται κι όμως όλα είναι η πραγματικότητα, ανακοινώνει στον κόσμο πως υπήρχε ένα πατέρας πίσω από την άνθιση της Λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας. Ίσως μάλιστα να μπορούσε να θεωρηθεί απλά ένα μεγάλο ποίημα πεζού λόγου.


«Πέδρο Πάραμο», Χουάν Ρούλφο, μετ. Έφη Γιαννοπούλου, εκδ. Πατάκη, 2005 σελ. 260 (πραγματικές 184)

            Υ. Γ.1  Θα γκρινιάξω λιγάκι, δεν μου άρεσε καθόλου που στην ελληνική έκδοση παρατίθενται τόσα λόγια για το βιβλίο, τόσοι πρόλογοι και τόσα επίμετρα, κι ας είναι από σπουδαίους ανθρώπους. Μου σκότωσε τη μισή χαρά μου η «φιλολογική προσέγγιση» του εγχειρήματος. Αν ήθελα, όλα αυτά θα μπορούσα να τα είχα βρει κι εγώ, ας έψαχνα. Καταλαβαίνω την προσπάθεια να μυηθούμε σε έναν άγνωστο μας Μεξικανό συγγραφέα, που τον θεωρούν οι συμπατριώτες του- ίσως και δίκαια- τον μεγαλύτερο όλων, που σίγησε αφού έγραψε αυτό το έργο, που τον βλέπουν ως βάση κι αρχή τους ο Μάρκες και ο Φουέντες. Αλλά αυτό θα μπορούσε να καλυφθεί με λιγότερα λόγια, ας διάλεγαν μια από τις πολλές εισαγωγές ή ένα από τα πολλά επίμετρα. Μάλλον ο Πατάκης μπερδεύτηκε με τα σχολικά βιβλία του.   

            Υ.Γ. 2 Η μετάφραση ήταν εκπληκτική.

             Υ.Γ. 3 Πρέπει να ευχαριστήσω τον No14me που με σύστησε σε αυτό το βιβλίο 



10 σχόλια:

  1. Καλημέρα!Γράφω πρώτη φορά εδώ σχόλιο και ελπίζω να ξαναγράψω!! Εγώ θα σου πω ότι δεν διαβάζω γρήγορα βιβλία. Μία φορά το έκανα και δεν θυμάμαι και πολλά!! Προτιμώ να διαβάζω λίγες σελίδες κάθε μέρα,να κλείνω το βιβλίο και αυτό που μου μένει κάθε μέρα να το νοιώθω και να το σκέφτομαι. Παραξενιές θα μου πεις.Χι,χι,χι...Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ πάλι άλλοτε διαβάζω εντυπωσιακά γρήγορα κι άλλοτε πολλυυυ αργά, ανάλογα με τη στιγμή και το βιβλίο. Δεν υπάρχει, νομίζω, κανόνας...

    Ελπίζω να τα ξαναπούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αμφιβάλλω πως αυτοί που διαβάζουν γρήγορα "ζουν" πραγματικά ένα βιβλίο.
    Μάλλον διεκπαιραιωτική εργασία κάνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα διαφωνήσω, πολύ συχνά διαβάζω σχετικά γρήγορα βιβλία, οπότε μέσα σε 1-2 μέρες έχουν τελειώσει και μένει έτσι ένα αίσθημα ενότητας, ολοκλήρωσης που ίσως να μην υπήρχε αν το έκανα σε διάστημα 10 ημερών, ας πούμε.

      Διαγραφή
    2. Το να ζεις ένα βιβλίο δεν έχει να κάνει με τους ρυθμούς ανάγνωσης του καθενός,νομίζω.Σωστά λέει η Κατερίνα ανάλογα με τη στιγμή και το βιβλίο.
      Πρόπερσι διάβαζα με μανία,πέρσι επίσης,φέτος όχι.
      Αν επιλέξω όμως 250 σελίδες θα τις διαβάσω πολύ πιο γρήγορα από 1000.Αν δηλαδή έχω πέντε βιβλία των 250 σελίδων θα φαίνεται ότι είμαι πιο βουλιμική από ό,τι με ένα των 1000;Απλώς περνάμε φάσεις.

      Διαγραφή
    3. Γίνεται φυσικά ασυνείδητα η επιλογή. Καμιά φορά σε οδηγεί και το ίδιο το βιβλίο σε πιο αργά μονοπάτια, κι αν είμαι σε βιβλιοφαγική φάση υποπίπτω στο αμάρτημα της απιστίας.

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος30/7/12, 3:28 μ.μ.

    Όντως καταπληκτικό βιβλίο. Και τα διηγήματα Ο κάμπος στις φλόγες είναι υπέροχα. Και το καλό με τα επίμετρα είναι ότι μπορείς να τα παραλείψεις. Μερικές φορές είναι πολύ διαφωτιστικά άλλες, νομίζεις ότι είναι γραμμένα στα κινέζικα...
    Ε.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τα διηγήματα είναι στα άμεσα αναγνωστικά μου σχέδια....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. καλησπέρα, έχω την αίσθηση πως ο πατ΄άκης έχει ξανακυκλοφορήσει το βιβλίο σε μετάφραση ιωάννας καρατζαφέρη, μήπως την έχετε υπόψη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι η προηγούμενη έκδοση, εξαντλημένη. Δεν την ξέρω την μετάφραση.
      http://www.biblionet.gr/book/11538/Rulfo,_Juan,_1918-1986/%CE%A0%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%BF_%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BF

      Διαγραφή