30/7/12

Πώς πρέπει να διαβάζουμε; Όπως γουστάρουμε




Με αφορμή τα σχόλια στην τελευταία ανάρτηση για το «Πέδρο Πάραμο» θα επαναφέρω ένα θέμα που αφορά πολύ τον νέο αναγνώστη «Πώς πρέπει να διαβάζω». Αυτό, αν είσαι ένα παιδί που υποκύπτει στο αμάρτημα της βιβλιοφαγίας είναι αυτονόητο, λαίμαργα, γρήγορα, όσο περισσότερο τόσο καλύτερα, το κάθε βιβλίο πολλές φορές για να κρατήσει- γιατί ποιος αγοράζει βιβλία στα παιδιά με τέτοιους ρυθμούς- κρυφά, φανερά, για την ηλικία σου, του μπαμπά σου, του παππού σου, της γιαγιάς σου, οτιδήποτε δεν είναι σχολικό, ακόμα και τη βλακεία που διαβάζει η μάνα σου στις διακοπές.
            Προφανώς, έχω υπάρξει ένα τέτοιο παιδί και σας το λέω από πείρα. Φυσικά αυτό δεν σε κάνει πεπειραμένο αναγνώστη, ούτε καν εγγυάται πως θα παραμείνεις αναγνώστης, αν και είμαι σίγουρη πως ανεβάζει τις πιθανότητες. Τί γίνεται όμως όταν το παιδί ενηλικιωθεί και πρέπει ως ενήλικας να επιλέξει τί θα διαβάσει και τί θα αφήσει, με ποιό ρυθμό θα διαβάσει το κάθε τι, με ποιά κριτήρια θα αγοράσει βιβλία τώρα που το ποσό βγαίνει από τη δική του τσέπη. Υπάρχει αυτό που ονομάζω «φιλολογική σχολή» και το παιδί μέσα μου την καταδικάζει με βδελυγμία. Διαβάσματα στοχευμένα, των κλασικών, συχνά με μικρό συντελεστή απόλαυσης, σημείωση, στη σημείωση, κάθε σελίδα και ρεμβασμός, βιβλιοθήκη με τάξη, όπου ξέρεις με σιγουριά πού είναι και πού πάει το κάθε τι, χωρίς αυτό να είναι κατάκτηση. Αφορά κυρίως φιλολόγους που δεν τσιμπήθηκαν από την ιερή αναγνωστική μύγα μικροί αλλά μεγάλοι, κάπου στο Πανεπιστήμιο, και δεν κατάφεραν ποτέ να αποβάλλουν τα κατάλοιπά του.
            Υπάρχει και το άλλο άκρο, είμαι ενήλικας κι ακόμα σαβουροδιαβαστής. Διαβάζω γρήγορα, διαλέγω μόνο επί του βιβλιοπωλείου, κυρίως ό,τι μου δίνουν, αν το βιβλίο είναι κάτω από 400 σελίδες δεν το αγοράζω, γιατί τί θα μου φτουρήσει. Εδώ μιλάμε για αναγνώστη φάστ- φουντ, υπερφίαλο κάπως για τον όγκο των διαβασμάτων του, στα οποία ασφαλώς και ξεπέφτουν αξιόλογα βιβλία, που μετά βίας θυμάται μετά, για αυτό και φτιάχνει μπλογκ για να κρατά αναγνωστικό ημερολόγιο (λέω εγώ τώρα…). Θα παρατηρήσατε πως οι ροζ ευπώλητες ( τι εξαίσια που ηχεί το κακόφωνο) σούπες δεν περιλαμβάνονται εδώ ∙ μιλάμε για αναγνώστες.
            Αυτά στο μυαλό μου είναι τα δυο άκρα κι ενδιάμεσα βλέπω πολλές εναλλακτικές και πολλές επιλογές και ίσως όλοι μας σε κάποια φάση έχουμε περάσει από τις δυο αποχρώσεις.  Υπάρχει ακόμα ο μονοθεματικός αναγνώστης- διαβάζω μόνο αστυνομικά, μόνο ιστορικά, μόνο λογοτεχνία του φανταστικού γιατί είμαι μεταλάς και ούτω καθ’ εξής -  που ανήκει σε μια κάστα διαφορετική που ανάλογα με το είδος ακολουθεί άλλους κανόνες, συχνά αυστηρούς που αφορούν άλλοτε μόνον τον εαυτό του κι άλλοτε ολόκληρη ομάδα με κοινή φιλοσοφία ζωής.
            Εγώ υπήρξα εκείνο το παιδάκι που διάβαζε από τη φύση του γρήγορα, αν με αφήσεις μόνη με ένα ευκολοδιάβαστο 200σέλιδο θα το ξεπετάξω σε ένα δίωρο, και θα αναρωτιέται ο συγγραφέας γιατί του πήρε 5 χρόνια να το ολοκληρώσει. Από την άλλη ακόμα και για το σχολείο δεν έχω διαβάσει ποτέ πολλές ώρες, ούτε για τις πανελλήνιες, ούτε για το πανεπιστήμιο, δεν είναι στη φύση μου η συγκέντρωση, έχω παιχνιδιάρικο μυαλό που μπορεί να ρεμβάζει αφηρημένο για ώρες, αφού έχει διεκπεραιώσει σε ένα εικοσάλεπτο τη βασική δουλειά. Δεν είμαι φιλόλογός και ούτε θέλησα ποτέ να γίνω, κι αυτό  δεν είναι  παράδοξο- δεν με ενδιαφέρουν τα καλολογικά στοιχεία, αν δεν γίνει η σύνδεση με κάτι άμεσα και αβίαστα, δεν με νοιάζει να τη βρω και οι βιογραφίες των συγγραφέων το λιγότερο με νυστάζουν. Όμως το παιδάκι μέσα μου έχει αλλάξει, όπως άλλαξαν με τα χρόνια οι διατροφικές μου συνήθειες, έτσι κι οι αναγνωστικές, η εύσωμη έφηβος μετατράπηκε σε κανονική ενήλικα και η λαίμαργη βιβλιοφάγος σε βιβλιόφιλη. Δεν παύω να διαβάζω με ευκολία, γρήγορα, βιβλία που αγόρασα γιατί μου γυάλισε το οπισθόφυλλο (δηλαδή ελπίζω πως δεν παύω, γιατί ως γνωστόν είμαι και παντρεμένη γυναίκα), όμως τώρα πια ψάχνομαι πολύ περισσότερο στην αγορά, αφήνω «αργά» βιβλία να με καθοδηγήσουν. Συνεχίζω να πιστεύω στην ενότητα που δίνει μια ανάγνωση in one sitting, ένα ρούφηγμα που σου δίνει όλο το έργο στο πιάτο να το αναμηρυκάσεις όσο θες. Όμως ανάλογα περνάω φάσεις αναγνωστικής περισυλλογής, 100 σελίδες μου παίρνουν δέκα μέρες, πιθανώς τυχαία, ίσως έχει να κάνει με τη ζωή μου κι όχι με το βιβλίο. Ή μπορεί η ζωή μου να έχει να κάνει με το βιβλίο, που είναι και σημαντικότερο. Πάντως ποτέ δεν κρατάω σημειώσεις ούτε γράφω στις ακρούλες – αν εξαιρέσει κανείς την ποίηση∙ το παιδάκι μέσα μου θα πάθαινε μια φρικτή αναταραχή, ως δευτεροδεσμίτισσα δεν κράτησα ποτέ για τίποτα θεωρητικό σημείωση πουθενά.   


39 σχόλια:

  1. Εγώ,αν και φιλόλογος(φτου κακά,εγκληματολόγος ή πορνοστάρ ήθελα να γίνω μικρός),γλίτωσα ευτυχώς από αυτή την τεχνοκρατική αναγνωστική προσέγγιση που εύστοχα περιγράφεις.Με ποιον τρόπο δεν ξέρω,μια που ως παιδί,κάθε άλλο παρά είχα προσβληθεί από το μικρόβιο της φιλαναγνωσίας(προτιμούσα την τηλεόραση).
    Αυτό με τα καλολογικά στοιχεία που λες,είναι αποτέλεσμα μιας εσφαλμένης αντίληψης περί λογοτεχνίας που κατισχύει ακόμα στα σχολεία,αλλά και σε κύκλους ενηλίκων αναγνωστών.Ότι δηλαδή η λογοτεχνία είναι κάτι όμορφο,ευγενές,λουλουδένιο.Δε θυμάμαι κανέναν καθηγητή να μας μιλάει για την αγριότητα και το ανίερο της λογοτεχνίας! Αυτό που κάνανε ήταν ανέραστο δημοσιοϋπαλληλίκι,ανατομία σε μια ατέλειωτη σειρά από πτώματα: Παπαδιαμάντης,Βιζυηνός,Ρίτσος,Καβάφης και άλλοι ζέοντες νεκροί,δίχως την παραμικρή ελπίδα ανάστασης. Το ίδιο συνέβη και στο Πανεπιστήμιο,με ελάχιστες εξαιρέσεις.Από την άλλη,τι να σου κάνει και ο φιλόλογος,όταν εκ προοιμίου το κείμενο σού συστήνεται ως ύλη προς εκμάθηση κι εξέταση. Βέβαια,για να πω και την κακία μου,η εν λόγω "ανατομική" ανάγνωση δεν αφορά πια ούτε τους φιλολόγους,διότι η πλειονότητα των φιλολόγων ΔΕΝ διαβάζουν! (ω ναι,είναι αλήθεια)
    Τώρα,σχετικά με τον ρυθμό της ανάγνωσης,ως ένα βαθμό νομίζω πως υπαγορεύεται και από το ίδιο το κείμενο(διαβάζεται μήπως ο Πύντσον νεράκι ή ο Μπουκόφσκι βραδέως;) κι από και πέρα ο καθένας ας κάνει ό,τι καταλαβαίνει και ό,τι τον ευχαριστεί.
    Πάντως,Κατερίνα,σε θαυμάζω που μπορείς να διαβάζεις με τόση ευκολία.Εμένα μου αρέσει η λογοτεχνία,αλλά η ανάγνωση όχι και τόσο.Με κουράζει,με εξουθενώνει,με εκνευρίζει έτσι που απαιτεί την προσοχή μου! Μάλλον είμαι γνήσιο παιδί της εικόνας και λαθρεπιβάτης της ανάγνωσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σύμφωνοι,αλλά ένας στοιχειωδώς φιλότιμος δάσκαλος, αν σου τύχει,σου ανατρέπει τα πάντα.
      Είχα την τύχη να πέσω σε παραπάνω από έναν ή δύο τέτοιους.

      Αμ,οι σημερινοί επαγγελματίες κριτικοί ή παρουσιαστές βιβλίων,αυτοί τι υβρίδιο είναι,τους θεωρεί κανείς αληθινά διαβαστερούς τύπους πλην ελαχίστων;Εκεί κι αν μιλάμε για την μεγάλη ξεπέτα,νομίζω.

      Διαγραφή
    2. Johnny, εγκληματολόγος ή πορνοσταρ, τί σου συνέβη καλό μου παιδί, πως κατάντησες τελικά φιλόλογος; Οιμε.... Στα σοβαρά, τώρα οι φιλόλογοι γύρω μου, της γενιάς μου που λένε, δε διαβάζουν τίποτις!!! Πώς είναι αυτό δυνατό, μόνο η ψυχή του Μπαμπινιώτη το ξέρει. Έχω ευκολία, αλλά τραβάω κι εγώ τα σκαλώματά μου, μη νομίζεις.Τον Πίντσον ακόμα τον παλεύω σελίδα σελίδα, ας πούμε. Κι είναι και 1200 πανάθεμα τον...



      Βιβή μου, εμένα δε μου έτυχε αυτός ο δάσκαλος, ούτε ένας που να πάρει. Συχνά αμφιβάλλω αν οι επαγγελματίες κριτικοί έχουν διαβάσει τα βιβλία που κριτικάρουν. Κάποιες αρχικές σελίδες, λίγο διαγώνιο διάβασμα, λίγο οπισθόφυλλο, λίγο η φιλία με το συγγραφέα, έγινε η δουλειά. Στα ξένα ακόμα ευκολότερο, λίγη μετάφραση από δω, λίγη από κει....

      Διαγραφή
    3. Άσ'τα...Πού 'σαι νιότη που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!
      :-)

      Μα είναι απλό.Στη Φιλολογία καταλήγουν κατά κύριο λόγο όσοι δεν πέρασαν στη Νομική ή στην Παιδαγωγική(για όσο καιρό είχε υψηλότερη βάση),όσοι ήταν σκράπες στα μαθηματικά και δεν ήξεραν πού αλλού να πάνε και όσοι είχαν ταυτίσει τη Φιλολογία με Αρχαία-Λατινικά.Άντε τώρα μέσα σ'αυτούς να πετύχεις τον "Δάσκαλο"! Παίξε λόττο καλύτερα...
      Όσο για τον Πίντσον,χαρά στο κουράγιο σου! Κι εμένα μου είχε βγάλει το λάδι,αλλά εγώ είχα επιλέξει το "Ουράνιο τόξο της βαρύτητας" και όσο να πεις ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι θα με αποζημιώσει(πράγμα που έγινε,αν και θα έλεγα πως συνολικά από το βιβλίο κατάφερα να κατακτήσω το...40%). Τώρα,να πελαγοδρομείς τόσον καιρό με το "Ενάντια στη μέρα" και στο τέλος να σου φανεί και μούφα,το φαντάζεσαι; δράμα!

      Διαγραφή
    4. Εγώ τη γλίτωσα γιατί ήμουν καλό μυαλό στα μαθηματικά και τη φυσική, αλλιώς κι εγώ εκεί θα κατέληγα, μη φανταστείς. Όχι οτι εδώ είναι καλύτερα, αλλά λέμε τώρα.....

      Στο "Ενάντια στη μέρα" μου φαίνεται σαν να τα έχει γράψει τυχαία και να τα έχει συνδέσει και τυχαία τα κομμάτια, αυτό με παιδεύει. Δεν είμαι σίγουρη αν θα μου αρέσει στο τέλος, για αυτό και η παρατεταμένη απιστία

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα Κατερίνα μου!
    Τα είπες καλά και ξεδιάλεγμένα!
    Δεν ξέρω τι αναγνώστρια είμαι, πάντως κι εγώ άρχισα να διαβάζω παρακινημένη από μια εσωτερική ανάγκη κάπου εκεί κοντά στα 10 μου. Δεν είχα παρότρυνση από γονείς ή φίλους αύτε φυσικά από το σχολείο με την ανύπαρκτη παιδική βιβλιοθήκη.
    Έτσι από μόνη μου άρχισα με κάτι πορνογραφήμαατα που ξετρύπωσα από τα μεγαλύτερα αδέρφια μου που τότε ήταν πανκια και κάτι βιογραφίες καλλιτεχνών.
    Δεν διάβαζα και δεν διαβάζω ποτέ ένα βιβλίο αν δε με κρατήσει από την αρχή. Ούτε ένα ποστ. Πολύ συχνά σαρώνω με το μάτι και έχω εικόνα σαφή αν αξίζει να διαβάσω ένα κείμενο. Έτσι και το βιβλίο, το αφήνω επιτόπου όταν δεν μπορώ να το τελειώσω σε λίγες ώρες. Όχι λόγω όγκου, δε με τρομάζει ο όγκος ούτε με εντυπωσιάζουν τα μεγάλα ονόματα. Υπάρχουν αδιαμφισβήτητα έργα κλασσικών που πάλεψα να τα τελειώσω και καταπιέστηκα κάποιες φορές. Το έκανα μια δύο και μετά απλά παραδόθηκα στην αισθητική μου! Τι να κάνω? Το διάβασμα είναι απόλαυση δεν θέλω να το κάνω αγγαρεία.
    Υγ. Οι φιλόλογοι δε διαβάζουν. Οι περισσότεροι είναι γνήσιοι χειρώνακτες. Θα έπρεπε απλά να τσαπίζουν χωράφια και όχι να οργώνουν τα μυαλά των παιδιών. Υπάρχουν φυσικά και λαμπρές εξαιρέσεις, όλοι ξέρουμε κάποιες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπα, μάλλον ατάκτως ερριμένα τα είπα.... Νομίζω πως αναγνωστικά μοιάζουμε, αν και μεγαλώσαμε σε πολύ διαφορετικό περιβάλλον, είμαι μοναχοπαίδι κι αυτά που λες για αδέλφια και άλλα συναφή ούτε που τα καταλαβαίνω :-Ρ Όμως είχα την είδα εσωτερική ανάγκη και τελικά διαβάζοντας ο,τι έπεσε στα χέρια μου, κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα, στο διάβασμα για την αισθητική απόλαυση.

      Οι φιλόλογοι αν ήταν χειρωνάκτες καλά θα ήταν. Δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι περισσότεροι (ακόμα και οι αδιόριστοι!)

      Διαγραφή
  3. Έχω υπάρξει και στα δυο άκρα και ενδιάμεσα. Ευτυχώς ροζ σαπούνια δεν διάβασα. Κάθε βιβλίο έχει το ρυθμό του και άμεση συνάρτηση με τη ψυχοσυναισθηματική μας κατάσταση το χρονικό διάστημα, που το διαβάζουμε.
    Διαβάζοντας την Αμερικάνικη Λήθη του Ντ.Φ.Γουάλας μετά από κάθε κεφάλαιο μου έπαιρνε 2 μέρες ν αρχίσω το άλλο. Τόσο πυκνογραμμένο και με τροφή για σκέψη το βρήκα.
    Χτες όμως διάβασα το "When the Emperor was divine" της Τζούλι Οτσούκα σε μια μέρα, επειδή δεν μπορούσα να τ΄αφήσω απ΄τα χέρια μου.
    Διαβάζω απενοχοποιημένα και βάζω αυτοκόλλητους σελιδοδείκτες σε λίγα βιβλία σε κομμάτια που θέλω να τα ξαναδιαβάσω και να τα σκεφτώ περαιτέρω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εμένα μού συνέβη αυτό με τον Γουάλας! Τελειώνεις π.χ. το "Η ψυχή δεν είναι σιδεράδικο". Πώς να ξεκινήσεις το επόμενο διήγημα μέσα στην ίδια μέρα;;;

      Διαγραφή
    2. Νομίζω πως είναι φυσιολογικό, εγώ μετά το Incarnations of burnt children δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο για 2 μέρες, κι ας είναι ελάχιστες οι σελίδες του, πώς θα διάβαζα κι άλλο;

      Διαγραφή
    3. Μα ναι! Αν ξεπεράσεις το πρώτο που με ζόρισε με τ ακρωνύμια ήταν το υπόλοιπο φοβερό. Κι αυτό της αυτοκτονίας;

      Του Πίντσον ξεκίνησα με το Έμφυτο Ελάττωμα, που το βρήκα μια χαρά. Επόμενο είναι το V. (ακολουθώ τον πιντσονικό οδηγό ) .

      Διαγραφή
    4. Κι εγώ με το "Έμφυτο ελάττωμα" ξεκίνησα, όπου όλα ήταν μια χαρά. Και μετά είπα να πάρω το Gravity's rainbow, στα αγγλικά η ηλίθια,και το παράτησα (θα το πάρω στη μετάφραση για να μάθω να τσιγκουνεύομαι την ελληνική έκδοση.) Μετά είχε σε προσφορά το "Ενάντια στη Μέρα", και ξεκίνησα αυτό. Είμαι περίπου στα μισά αλλά είναι δύσκολο πράγμα να το παρακολουθήσεις. Καλά να μάθω για να μην ακολουθώ τον πιντσονικό οδηγό μάλλον....

      Διαγραφή
    5. Το "When the Emperor was divine" της Τζούλι Οτσούκα φαίνεται πολύ ενδιαφέρον.... http://www.julieotsuka.com/when-the-emperor-was-divine/

      Διαγραφή
    6. Το διάβασα χτες! Είναι όντως!

      Διαγραφή
    7. Kαλά,το ΠΑΛΙΟ ΚΑΛΟ ΝΕΟΝ είναι ένα από τα καλύτερα διηγήματα που έχω διαβάσει ποτέ! Αληθινό διαμάντι! Τι κρίμα που δεν έζησε να γράψει κι άλλα κι άλλα κι άλλα κι άλλα κι άλλα κι άλλα!!!

      Διαγραφή
  4. Σαβουροδιαβαστής!Τέλειο.Είμαι,είμαι,είμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Νομίζω πως ξεκίνησα ως σαβουροδιαβάστρια από παιδί, αλλά χωρίς να διαβάζω σαβούρες....δεν θεωρώ τίποτα σαβούρα αν μου αρέσει..
    Μόνο που τότε έφτανα ψυχαναγκαστικά μέχρι το τέλος ακόμα κι αν δε μου άρεσε...οπότε ναι, με θεωρώ σαβουροδιαβάστρια...
    Τα τελευταία χρόνια δε συμβιβάζομαι....θέλω όποιο βιβλίο διαβάζω κάθε φορά να μπαίνει στο μυαλό μου...να μην το βλέπω σαν αγγαρεία...να το κουβαλάω μέσα στη μέρα μέσα μου και να ανυπομονώ να συνεχίσω το διάβασμα...
    Μου αρέσουν όσα βιβλία "μου μιλάνε" και πολλές φορές στην αγορά κάποιων έπεσα έξω...γιατί μου μίλησε η περιγραφή και ίσως και το εξώφυλλο, αλλά το μέσα δεν είχε να πει τίποτα....
    Δεν ξέρω αν είμαι ακόμα στην κατηγορία σαβουροδιαβάστριας, ξέρω πως χωρίς βιβλίο δεν μπορώ.....ααα και ποτέ μα ποτέ δεν υπογραμμίζω και δε σημειώνω επίσης!
    Καλό βράδυ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία, μάλλον μοιάζουμε πολύ στο αναγνωστικό στυλ και ναι όπως ο σαβουρο-γ@μης δεν γ@μει αποκλειστικά σαβούρες, αλλά μάλλον απλά ο,τι βρεθεί στο δρόμο του, έτσι κι ο σαβουρο-διαβαστής διαβάζει και σαρώνει τα πάντα ως την Σούπερ Κατερίνα. Και ποιός είπε πως αυτό είναι κακό;

      Διαγραφή
  6. Καλησπέρα! Εγώ ξεκίνησα να διαβάζω χωρίς να με έχει παρακινήσει κάποιος. Κατέληξα να βρίσκω το διάβασμα μια διέξοδο που με τροφοδοτεί. Αυτή την περίοδο της ζωής μου το διάβασμα για εμένα εκτός από λογοτεχνία περιλαμβάνει και την έννοια της μάθησης. Διαβάζω για αγγλικά και ξανά μαθαίνω μαθηματικά. Ένα από τα τυχερά της δουλειάς μου είναι ότι έρχομαι σε άμεση επαφή με βιβλία και στα διαλείμματα καταφέρνω να διαβάζω ότι θέλω. Αν το τελειώσω και μου αρέσει το αγοράζω. Διαβάζω αργάααααα....χαχαχαχα Λίγα είναι τα βιβλία που με έχουν κρατήσει για να τα τελειώσω πέραν του αργού μου ρυθμού! Αυτά και από εμένα για την ώρα. Καλό βράδυ εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να υποθέσω πως δουλεύεις σε βιβλιοπωλείο; Σε ζηλεύωωωωωω

      Διαγραφή
    2. Καλημέρα! Δουλεύω σε ένα κατάστημα που έχει και τμήμα βιβλίων.Μπορώ να σου προτείνω λοιπόν να γράψεις μια μέρα ένα θέμα με τίτλο 'Οι τύποι που αγοράζουν βιβλία'. Αν το γράψεις ποτέ αυτό σαν θέμα θα σου γράψω ολόκληρη έκθεση!!Επίσης μπορεί να διαβάζω αργά αλλά διαβάζω συγχρόνως πολλά. Αυτά και από εμένα για την ώρα. Καλή συνέχεια εύχομαι!

      Διαγραφή
    3. Λοιπόν, εγώ ποτέ δε διαβάζω συγχρόνως πολλά (άντε να είναι μια γκουμούτσα και να της κάνω απιστίες). Αλλά πολλά; Χάνομαι, είπαμε έχω διάσπαση προσοχής. Λοιπόν, προτείνω να γράψεις την έκθεση ιδεών κι εγώ να την αναδημοσιεύσω. Τί λες; Γιατί εγώ μπορώ να σου γράψω πολλά για τους τύπους που αγοράζουν φάρμακα, αλλά για αυτούς που αγοράζουν βιβλία πολύ λίγα....

      Διαγραφή
    4. Κοίτα λοιπόν πόσο διαφορετικοί είμαστε οι άνθρωποι! Εγώ βαριέμαι στην ουσία να διαβάζω κάτι για πολύ ώρα για αυτό και διαβάζω διάφορα μέσα στην ημέρα! Πες μου ότι δουλεύεις σε φαρμακείο και ακούς του στυλ 'παρακαλώ ένα παυσίπονο panafon'! Moυ έχει πει διάφορα μια φίλη που δούλευε σε φαρμακείο! Λοιπόν πολύ ευχαρίστως να γράψω εκείνη την έκθεση αλλά θα μου δώσεις ένα χρονικό περιθώριο για την άλλη εβδομάδα!!

      Διαγραφή
    5. Ναι, είμαι φαρμακοποιός και αυτό είναι το λιγότερο από αυτά που ακούω. Δεν μπορείς να φανταστείς....

      Εννοείται, όπως και όποτε θέλεις, σιγά να μη βάλουμε και χρονικούς περιορισμούς στον ερασιτεχνισμό του blogging. Όταν θες στείλε το στο mail kmalakate@gmail.com

      Διαγραφή
    6. Εντάξει λοιπόν μπορώ να σε ρωτήσω πολλά για τα φάρμακα τότε!! χεχεχεχε! Α, επίσης ξέχασα να πω και καλό μήνα!! Λοιπόν όταν θα την έχω έτοιμη θα στη στείλω!! Για την ώρα πάω να μεταφυτέψω μια πιπεριά!! Καλή συνέχεια ....φαρμακοποιέ!! :))

      Διαγραφή
  7. Δημήτρης Αλεξίου2/8/12, 12:46 π.μ.

    Καλό μήνα! Φάσεις περνάμε όλοι μας και δεν έχουν πάντα να κάνουν με το βιβλίο. Εμένα με κουράζουν τα βιβλία που πρέπει να τα πας λάου- λάου. Δε θα διάβαζα ποτέ Πύντσον γιατί θεωρώ απαράδεκτο να πρέπει να ακολουθήσω ειδικές οδηγίες για να ΜΠΟΡΕΣΩ να διαβάσω ένα βιβλίο. Και αν μέχρι ένα σεβαστό μέρος του βιβλίου (πχ. σελ 200 στο Εκκρεμές του Φουκώ, που ευτυχώς την πέρασα) δεν μπορώ να το καταλάβω, τότε συγνώμη για μένα δεν αξίζει γιατί υποτιμάει τη νοημοσύνη μου. Για τον ίδιο λόγο τσακώθηκα με όλους τους φίλους μου για την ταινία "Συνήθεις ύποπτοι", αφού εκνευρίστηκα να αισθάνομαι μ@λ@κ@ς μιάμιση ώρα απλά για να έχει ανατρεπτικό τέλος η ταινία. Ένα βιβλίο πρέπει να μπορείς να το απολαύσεις σελίδα με τη σελίδα, αλλιώς είναι αυτισμός (που μπορεί να έχει βέβαια εξαιρετικό αποτέλεσμα). Δε γίνονται όμως όλα τα πράγματα για το αποτέλεσμα.
    Καληνύχτα σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δημήτρη, συμφωνώ, οι αντιστάσεις μου για τον Πίντσον κάμφθηκαν μετά από πολύ ψηστήρι - εντάξει το μισό το έκανα εγώ στον εαυτό μου, παραμυθιάστηκα κι από όλη αυτή τη φιλολογία- και δεν είμαι σίγουρη ακόμα. Για τον ίδιο λόγο δεν διάβαζα όμως τόσα χρόνια "Το Κουτσό", ή τον Μπολάνιο και σε αυτό είχα άδικο. Είναι πιο εύκολο να διαβάζεις μόνον αυτό που σου κάνει από την αρχή μέχρι το τέλος κέφι και για χρόνια ήμουν μόνον αυτής της φιλοσοφίας (φυσικά και στις ταινίες, μου πήρε καιρό να μην βρίζω βλέποντας Ταρκόφσκι ας πούμε) όμως σιγά σιγά βάζω νερό στο κρασί μου και κάποιες φορές -όχι όλες- μου αρέσει κιόλας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος7/8/12, 11:34 π.μ.

      Μετά από αυτό το κείμενο και τα σχόλια αισθάνομαι ανακουφισμένη και σε μεγάλο βαθμό αποενοχοποιημένη!
      Κι όχι μόνο για τα βιβλία αλλά και για την μουσική και τον κινηματογράφο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι επιλέγω τα ευπώλητα [συνήθως δεν γνωρίζω καν ποιά είναι αυτά, ή μάλλον δεν με απασχολεί να μάθω]. Θέλω το βιβλίο που διαβάζω να με κρατήσει. Είτε με την πλοκή του, είτε με την γραφή του - κυρίως όταν δεν πρόκειται για λογοτεχνία. Θέλω να με εκπλήξει, ακόμη κι αν η έκπληξη κυλάει... υποδόρια και δεν είναι σοκαριστική σαν βαρελότο.
      ΚΑτά καιρούς τα έργα ενός συγκεκριμένου συγγραφέα τα διαβάζω ξανά και ξανά σε τακτά χρονικά διαστήματα, όχι για να τα "καταλάβω" αλλά γιατί με έχουν καταγοητεύσει. Τελευταία τέτοια περίπτωση η Ούρσουλα Λε Γκεν με το Επος της Γαιοθάλασσας. Η πρωτη που θυμάμαι ήταν ο Αντώνης Σαμαράκης στην εφηβεία μου. [Οπότε τώρα που το σκέφτομαι... είναι φάση που έχει αντέξει στο πέρασμα του χρόνου].
      Ένα μικρό σχόλιο για το Εκκρεμές του Φουκώ, για το οποίο έγινε λόγος από τον συνσχολιαστή λίγο παραπάνω: Ανακάλυψα κάποια στιγμή, αφού το παράτησα αρχικά νιώθωντας μ@λ@κ@ς, πως "απλά" έπρεπε να το ξεκινήσω από το δευτερο κεφάλαιο. Γιατί το πρώτο είναι στην ουσία το τελευταίο κι έτσι δεν καταλαβαίνεις τίποτα! Έξοχο βιβλίο που όμως εξ' αιτίας αυτής της "ιδιορρυθμίας" [για να μην πω τίποτα χειρότερο] θα μπορούσα να το αγνοήσω και μαζί μ΄αυτό και όλον τον Έκο.

      Διαγραφή
    2. Άμα ένιωθα ενοχές και για την απόλαυση του διαβάσματος (γιατί η ανάγνωση είναι πάνω από όλα διασκέδαση, κακά τα ψέματα), τότε δεν θα έμενε και τίποτα για το οποίο να μη νιώθω ενοχές. Κλασική γυναίκα, γαρ....

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος8/8/12, 12:57 μ.μ.

      Οι ενοχές δεν είχαν να κάνουν με την απόλαυση του βιβλίου [της μουσικής, της ταινίας], αλλά με την άποψη "κουλτουριάρηδων" φίλων που δεν διανοούνται να χαλαρώσουν λίγο από τα δικά τους [;] "πρέπει" και τα φορτώνουν εμμέσως ή και ξεκάθαρα στο φιλικό τους περιβάλλον.
      Οχι οτι δεν πέρασα από αυτή τη φάση κι εγώ κάποτε, αλλά ευτυχώς την έχω αφήσει πλέον πολύ πίσω. Με ενοχλεί όμως όταν σκοντάφτω ξανά πάνω της.

      Κυριακή

      Διαγραφή
    4. Την καταλαβαίνω τη φάση, αν και επειδή πια είμαι μακριά από τους "κουλτουριάρηδες" δεν δίνω δεκάρα. Το μόνο καλό από το ότι οι γύρω μου πια δεν ασχολούνται με το διάβασμα ή την τέχνη. Από την άλλη βέβαια, δεν έχω και κανέναν να μιλήσω για βιβλία μαζί του, και εκτονώνομαι μόνο εδώ.

      Διαγραφή
  9. Άσχετο,αλλά αν είναι να αυτολογοκρίνεστε όταν βωμολοχείτε,επιλέξτε τουλάχιστον κανένα άλλο σύμβολο! σ@βουρογάμης η μία,μ@λ@κ@ς ο άλλος,εμ δεν κάνουμε δουλειά έτσι,το "παπάκι" ίδιο με το άλφα είναι! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Για αυτό καλέ το χρησιμοποιούμε, για την πλάκα του. Έχει κανείς αμφιβολία οτι βωμολοχούμε ή για το ποιά βρισιά πρόκειται; Είναι σαν το μπιπ στην τηλεόραση στα μέσα της βρισιάς :-Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος8/8/12, 12:07 μ.μ.

    Τα βιβλία σε διαλέγουν, δεν τα διαλέγεις. Μετά από κάποια χρόνια, ένα καλό ξεφύλλισμα σου μιλάει αμέσως, και δεν αγοράζει ούτε διαβάζει εαν η φωνή μέσα σου δεν αποφασίσει για σένα.
    Αν έμεινες στα ογκώδη ροζ, σημαίνει οτι δεν εξελίσσεσαι εσύ ο ίδιος. Πρέπει να αποτελεί η ανάγνωση μια διαδικασία φυσιολογικής ωρίμανσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντως η διαδικασία που περιγράφεις Ντίνα είναι το καλό σενάριο, πολύ συχνά βλέπω να μένουν στο ροζ για πάντα.

      Διαγραφή
  12. Eγω ανήκω στην κατηγορία ''διαβάζω πολλά βιβλία ταυτόχρονα'. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά γιατί 1) αγοράζω πολλά βιβλία και αν περιμένω να τα διαβάσω ένα-ένα θα περάσουν αιώνες και 2) μου αρέσει η εναλλαγή.
    Αν κάτι μου αρέσει υπερβολικά πολύ θα ξενυχτήσω για να το τελειώσω.
    Διαβάζω άλλοτε αργά και άλλοτε γρήγορα. Πάντα τελειώνω αυτό που διαβάζω. Δεν μπορώ με τίποτα να αφήνω πράγματα στη μέση. Ακόμα και αν δε μου αρέσει ένα βιβλίο, το θεωρώ αδιανόητο να έχω φθάσει μέχρι τη μέση και μετά να το παρατήσω.
    Φροντίζω επίσης να ξαναδιαβάζω βιβλία που έχω ήδη διαβάσει, συνήθως χρόνια μετά...η οπτική αλλάζει συχνά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Efi Callifatidi22/8/13, 5:30 μ.μ.

    Νόμιζα ότι είμαι το άκρον άωτον της σαβουροαναγνώστριας, αλλά βλέπω και άλλους "άρρωστους". Πάντως, διάβαζα ως και τα κομματάκια από εφημερίδες που έβαζαν κάτι θειάδες της μάνας μου για χαρτί υγείας στο χωριό τους, αφήστε δε το "άσε κάτω το βιβλίο και φάε. Όταν τρώμε, δεν διαβάζουμε!" Δυστυχώς, δεν κατάφερα ποτέ να διαβάσω αργά, ούτε καν τα σχολικά μαθήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αρρώστια δεν είναι ιδιαιτέρως διαδεδομένη, δυστυχώς. Όμως δεν είναι ωραίο να ξέρεις πως υπάρχουν κι άλλοι "σαλεμένοι" εκεί έξω;

      Διαγραφή
  14. Ανώνυμος3/11/15, 4:10 μ.μ.

    Λυπαμαι ιδιαιτερα για την ορθογραφικη σας ενδεια κ.Μαλακατε.Επρεπε να γνωριζατε οτι η ορθογραφια της μετοχης ειναι ερριμμενα και οχι ερριμενα.H εμπεριστατη γνωση γραφης καθε λεκτικου τυπου,ειναι απορροια ενος ευρεος φασματος εντρυφησης στη γλωσσα, κατι που φανερα δεν εχετε κατακτησει.
    Η συγγραφη δεν εγκειται μονο στην εμπνευση της στιγμης .

    Στελλα ,ενσυνειδητα, φιλολογος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή