Ιδιαιτέρως Πιντσονόφιλη δεν είμαι, αν και η ιδέα να εντρυφήσω στον Πίντσον- έπειτα και το ελεγειακών διαστάσεων αφιέρωμα του Μαραμπού (εδώ και εδώ)- με τριβελίζει τον τελευταίο καιρό. Έπιασα την «Υπεραιχμή» γιατί οι φήμες έλεγαν πως πρόκειται για ένα σχετικά εύκολο βιβλίο του Πίντσον, μάλλον όχι το καλύτερό του, που μοιάζει στο «Έμφυτο ελάττωμα». Οι φήμες -τούτη τη φορά- είχαν δίκιο.
Η «Υπεραιχμή» ρουφιέται, είναι ένα μυθιστόρημα με αναφορές σύγχρονες, που ο Πίντσον τις κάνει βεβαίως να μοιάζουν σαν να βγήκαν κατευθείαν από την δεκαετία του ’70. Ηρωίδα η Μαξίν, μια πρώην Πιστοποιημένη Ερευνήτρια Απάτης που θα μπλέξει- λίγο πριν και λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου- με τις εταιρείες φούσκες της Σίλικον Άλευ, με το ίντερνετ σε μια πιο «βρώμικη» και «αθώα» μαζί εποχή, με τον βαθύ ιστό, έτσι όπως τότε είχε, και τώρα πια δεν έχει κανένα νόημα ως έννοια.
Κατά την προσφιλή συνήθεια του συγγραφέα από το βιβλίο κάνουν πέρασμα περίπου διακόσιοι χαρακτήρες, που εμπλέκονται με κάποιο τρόπο με την ιστορία της τεχνολογίας υπεραιχμής, με την Μαξίν, με τα παιδιά της, με τρομοκράτες, με απάτες, με όλο αυτό το τρελοκομείο που ήταν η «κοινότητα» των νερντς της πληροφορικής που γίναν ξαφνικά επιχειρηματίες.
Το βιβλίο είναι απολαυστικό ως την μέση, κι έπειτα γίνεται όλο και πιο κουραστικό. Είναι τίγκα στις αναφορές, μουσικές, ταινίες, βιβλία, ίντερνετ, όλα μπαίνουν και αραδιάζονται λες για να σε κατατροπώσουν.
Ο Πίντσον δεν φοβάται να μιλήσει για Εβραίους- άλλωστε η ηρωίδα του είναι Εβραία- για Άραβες, για πλούσιους, φτωχούς, ναρκωτικά, σεξ, βαποράκια, να πει για όλα αυτά που επιφανειακά ορίζουν τις ζωές μας και τις οδηγούν στο πουθενά. Έτσι, πραγματεύεται περίπου τα πάντα: τις ανθρώπινες σχέσεις, αυτό που συνέβη στην Αμερική μετά την εντεκάτη Σεπτεμβρίου, την πολυπολιτισμικότητα της Νέας Υόρκης, την μαναξιά, την ανάγκη για επικοινωνία με πολλούς τρόπους, την προστασία της ιδιωτικότητας.
Δεν ξέρω αν, μετά την ανάγνωση της Υπεραιχμής, είμαι λίγο πιο κοντά ή λίγο πιο μακριά από τον Πίντσον. Προς το παρόν κανένα βιβλίο του δεν έχει καταφέρει να μιλήσει στο θυμικό μου. Ώρες ώρες μου φαίνεται σαν ένας υπερεκτιμημένος παραδοξολόγος. Κι άλλες, σαν να είναι ο νέος Προφήτης των καιρών μας.
«Υπεραιχμή», Τόμας Πίντσον, μετ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Ψυχογιός, 2014, σελ.559
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου