Είναι γνωστό τοις πάσι πως είμαι μια Καρλουβίτσα: μου αρέσει η αφηγηματική του δεινότητα, ο τρόπος του να κάνει το ασήμαντο σημαντικό, να χρησιμοποιεί την καθημερινότητά του για να μιλήσει για τα όσα βαθύτερα μας απασχολούν και τελικά να προκαλεί την ταύτιση. Τόσο στον πρώτο τόμο του αυτοβιογραφικού ο Αγώνας μου, όσο και στον δεύτερο, ένιωθα τα λόγια του Καρλ Ούβε να με ξεκουράζουν αντί να με κουράζουν, τα επεισόδια της ζωή του να γίνονται δικά μου, οι σκέψεις του για τη ζωή, τη ματαίωση, τα τραύματα από τις σχέσεις με τους άλλους, τον θάνατο να με στοιχειώνουν και τελικά να με λυτρώνουν.
Βέβαια στους δύο πρώτους τόμους ο Καρλ Ούβε μιλούσε για φάσεις της ζωής του που με αφορούσαν, τις σχέσεις του με τον πατέρα του, τη δική του εμπειρία ως πατέρα. Ανοίγοντας τον τρίτο τόμο, Το νησί της εφηβείας, ένιωσα αμέσως διαφορετικά, πως αυτό δεν ήταν ένα θέμα που με αφορά. Εδώ ο Καρλ Ούβε μας διηγείται τα χρόνια της ζωής του στο δημοτικό ως την αρχή του Γυμνασίου, χοντρικά από τα 6 ως τα 14* του, και φυσικά της οικογένειάς του. Πως μεγάλωσε πλάι σε μια κάπως άβουλη και ατσούμπαλη, αλλά παρόλα αυτά, αξιαγάπητη μητέρα, δίπλα σε έναν αδιάφορο και σατράπη πατέρα κι έναν αδελφό που τον είχε είδωλο και ταγό.
Αν και με την γνωστή του μαεστρία ο Καρλ Ούβε περνάει υπόγεια την συναισθηματική κακοποίηση που υπέστη από τον πατέρα του, χωρίς να υπερβάλλει ούτε να ξεπέφτει στο μελό, η παιδική ηλικία- του οποιουδήποτε- με κάνει πάντα να βαριέμαι. Έτσι, αν και πρόκειται για τον πιο ευκολοδιάβαστο τόμο, νομίζω πως επίσης πρόκειται για τον πιο ανιαρό. Ο Καρλ Ούβε δεν παραλείπει καμία λεπτομέρεια, ειδικά τις πιο ντροπιαστικές. Μιλάει για τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, το πως τον φώναζαν "φέμι" και τον θεωρούσαν αδελφή στο Γυμνάσιο, για την αυστηρότητα και την σκληρότητα σπίτι του που δεν σήμαινε σιγουριά αλλά ανασφάλεια, για την προβληματική σχέση των γονιών του. Γυμνώνει και ξεγυμνώνεται με λίγα λόγια. Και καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα, πως παρ' όλα τα προβλήματα των ανθρώπινων σχέσεων, το μόνο που σώζει είναι η αγάπη. Και η διάθεση να είσαι εκεί για να αντιμετωπίσεις αυτό που συμβαίνει. Τη ζωή.
Δεν ξέρω τι με απογοήτευσε, ίσως να με μπλοκάρισαν πια οι τόσες πολλές λέξεις για το ίδιο θέμα, από τον ίδιο άνθρωπο. Ή αυτό το βιβλίο να είναι κάπως αυτόνομο, εκτός σειράς, είχα την αίσθηση πως τα περισσότερα τα είχα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ήδη διαβάσει ή φανταστεί για την παιδική ηλικία του συγγραφέα. Πιθανότατα αν δεν ήταν τέτοια ευχαρίστηση που άντλησα από τους δύο πρώτους τόμους να έλεγα πως ο Νορβηγός τελείωσε για μένα εδώ. Όμως, οι έξεις δεν τελειώνουν έτσι απλά, δεν θα τον παρατήσω τόσο εύκολα. Μέχρι τον επόμενο τόμο, λοιπόν.
Κατερίνα Μαλακατέ
* Θεωρώ τον ελληνικό τίτλο άστοχο, ο Αγγλικός "Boyhood island" είναι σαφώς πιο πετυχημένος. Νορβηγικά δεν ξέρω.
Προφανώς και είναι λάθος ο τίτλος αφού το βιβλίο τελειώνει μόλις ο ήρωας πηγαίνει στο Γυμνάσιο, δηλαδή 13 χρονών. Ο επόμενος τόμος νομίζω μιλάει για την εφηβεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω καλά το Νορβηγικό σύστημα παιδείας. Δεν μας περιγράφει και μία τάξη σε μεγαλύτερο σχολείο, διαφορετικό από το δημοτικο; Πώς είχα την εντύπωση πως όταν φεύγουν έχει ήδη πάει μια τάξη Γυμνάσιο; Πάντως νομίζω πως είναι σαφές πως ο τίτλος θα έπρεπε να είναι "στο νησί των παιδικών χρόνων", ή κάτι τέτοιο.
ΔιαγραφήΧμμμ Δεν τον εχω διαβασει καθολου!!! Θα το εχω στα υποψιν μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπέρα :)
Καλησπέρα. Είναι πολύ ενδιαφέρον το εγχείρημα. Κάποιοι βιάστηκαν να τον πουν τον νέο Προυστ. Δεν ισχύει βέβαια. Αλλά κάνει κάτι διαφορετικό.
Διαγραφή