Βιβλίο σκληρό, που σε μεταφέρει σε μια άνυδρη έρημο, βαθιά και απόλυτη, είναι το «Άγρια Ερημιά» του Χεσούς Καράσσκο. Χωρίς ανάσες και χωρίς μάταιες ελπίδες, η ερημιά- του τοπίου και των ανθρώπων- τρυπώνει μέσα σου και σε κυριεύει ως το τέλος.
Ένα παιδί δραπετεύει από το σπίτι του. Είναι αποφασισμένο να μην αφήσει να το πιάσουν. Δεν έχει σκεφτεί τίποτα, ούτε πώς θα βρει νερό, ούτε πώς θα βρει φαγητό, ούτε πού θα κοιμηθεί, ούτε πώς θα γλιτώσει από τον χωροφύλακα. Αφήνει ακόμα και να το κατουρήσουν και να κατουρηθεί, για να μην το βρουν. Θέλει μόνο να φύγει μακριά. Στο δρόμο του θα συναντήσει έναν βοσκό. Δεν ξέρει αν μπορεί να τον εμπιστευτεί αλλά είναι η μόνη του ελπίδα. Σε κάθε βήμα, το αγόρι και ο βοσκός θα βιώσουν ανείπωτη φρίκη και βία. Ξέρουμε από την αρχή πως το παιδί δεν έφυγε από καπρίτσιο, εκεί στο σπίτι, η βία και η φρίκη ήταν μεγαλύτερη από ό,τι στην Άγρια Ερημιά.
Κρυμμένος στο λαγούμι του στο χώμα, άκουγε τις κραυγές των ανθρώπων που τον φώναζαν και προσπαθούσε να μαντέψει τη θέση του καθενός μέσα στον ελαιώνα, όπως έκανε και με τα τριζόνια. Στριγκλιές σαν καρβουνιασμένα φρύγανα. Ξαπλωμένος στο ένα πλευρό, με το σώμα να σχηματίζει ένα ζήτα, χωμένος στην τρύπα του, χωρίς σχεδόν καθόλου χώρο να σαλέψει.
Η πρώτη συγγραφική προσπάθεια του Χεσούς Καρράσκο, είναι ένα μυθιστόρημα ζοφερό. Δεν μπορείς να βγεις από την ατμόσφαιρά του, σε τυλίγει στον μανδύα του, το σκέφτεσαι συνεχώς μέχρι να το τελειώσεις. Κι η κάθαρση δεν έρχεται. Στην «Άγρια Ερημιά» δεν περισσεύει ούτε μια λέξη. Δεν περισσεύει και έλεος. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι ένα βιβλίο κυνικό, το αντίθετο, είναι ένα μυθιστόρημα που διερευνά τα όρια της ηθικής, των αρχών, της κοινωνίας, της αδικίας. Το παιδί παραμένει ανώνυμο, ο βοσκός παραμένει χωρίς παρελθόν, ο τόπος και ο χρόνος δεν ορίζονται, αυτή είναι μια ιστορία που αφορά τους πάντες και κανέναν. Αυτό είναι ένα βιβλίο που μπορεί να σε στοιχειώσει τις νύχτες.
Κατερίνα Μαλακατέ
«Άγρια Ερημιά», Χεσούς Καρράσκο, μετ. Λένα Φραγκοπούλου, εκδ. Αντίποδες, 2018, σελ. 201
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου